Twee jaar geleden stond het op de planning, de Rothaarsteig marathon in Sauerland (Duitsland). Van te voren was ik zelfs ‘op verkenning’ gegaan, mede om te kijken of ik met of zonder stokken zou gaan lopen. Helaas werd het evenement vlak voor datum toch afgelast.

Dit jaar een nieuwe poging, samen met 4 andere hardlopers van de Streu Trailrunners. Nicole en Jurgen ken je misschien nog van de Wolfskop marathon die we toen zelf georganiseerd hebben, en Sandor en Remco gingen ook mee. Voor Remco z’n eerste marathon…. en dan meteen met meer dan 800 hoogtemeters!

Loopmaatjes Thomas en Wouter, van Völle WIlle, zouden er de halve marathon gaan lopen.

Dit jaar viel alles op z’n plek. Niet in de laatste plaats vanwege de fenomenaal goede organisatie. Clockwork!

De avond voor de Rothaarsteig marathon

We hadden besloten om de vrijdag naar de bestemming te reizen, en daar een hotelletje te pakken. Er was niet veel beschikbaar, of tergend duur. Desondanks wist Sandor een ‘Bauernhof’ te scoren op 10 minuten rijden afstand. Top!

Je wilt de avond er voor graag ook goed eten, of ‘stapelen’ zoals Remco het enthousiast noemde. In Schmallenberg hadden we een goede Italiaan weten te vinden, waar we met ons zessen (vijf lopers en 1 supporter) ontzettend lekker en goed hebben gestapeld. Eeeh, gegeten dus.

We hebben het niet laat gemaakt. Na de laatste voorbereidingen in de hotelkamer ging om 22.30 uur het licht uit.

Mooi voordeel, de start van de Rothaarsteig marathon was om 11.00 uur op de zaterdag 15 oktober. Geen haast dus!
Na een gezellig ontbijt met z’n allen hebben we alle spullen in de auto’s gekwakt en vertrokken we naar Fleckenberg – voor een enerverende marathon.

De race | Rothaarsteig marathon

Voor de dames en de heren waren prima en ruim opgezette omkleedruimtes, inclusief bewaakte bewaring. We hadden nog een goed uur voor de start en hebben ons relaxed kunnen voorbereiden.

Het weer speelde mee, met een ideale 12/13 graden Celsius en een klein briesje. Een paar dagen eerder toonde de voorspelling nog aardig wat (lichte) regen, vooralsnog was het droog en zou er geen echte regenbui komen. Hoogstens wat miezerregen – wat inderdaad het geval was ergens tussen km 25 en 30.

De strategie van de lopers verschilde wel wat. Nicole zou trachten met mij mee te gaan (waarover zometeen meer) en Jurgen, Sandor en Remco besloten lekker relaxed samen te lopen en voor de beleving te gaan.

Met ongeveer 170 lopers stonden we klaar voor een pittige marathon. Want er zijn toch echt 800+ hoogtemeters te overwinnen! Laten we daar in Nederland nou niet echt (goed) voor kunnen trainen….   En als het al zou kunnen, we hadden dat niet gedaan.

Ambitieus doel

Laat ik het maar eerlijk zeggen, mijn doel was (erg) ambitieus. Onder de 3:45 lopen.

Iets wat ik nog nooit gedaan had, laat staan met hoogtemeters. De snelste tijd tot nog toe op een 42,195 meter dateerde van een maand eerder, tijdens de 50km ultra van de RUN Winschoten. Geen exacte tijd (het was immers een 50k wedstrijd), maar het zal zo 3:47/48 geweest zijn.

Op asfalt. Zonder hoogtemeters.

Ook had ik naar de uitslagen van vorig jaar gekeken. Een top 30 positie zou met wat mazzel mogelijk moeten zijn.

De eerste 3 kilometers van de Rothaarsteig marathon

Die zijn makkelijk. Zodra we drie straten in Fleckenberg doorlopen hadden kwamen we uit op een keurig geasfalteerd pad wat langs een beekje liep. Breed genoeg, net-niet-helemaal-vlak en dus een prima stuk om het ritme te vinden en op te warmen.

Nicole en ik liepen lekker, beetje kletsen en een ‘plekje’ zoekend tussen de andere lopers. De drie mannen waren niet ver achter ons.

De Rothaarsteig gaat omhoog

Zodra we in het gehucht ‘Lenne’ aankomen is er een hele scherpe bocht en gaan we omhoog. Maar dan ook meteen goed omhoog!

Het tempo is er uit, dit is rigoureus omschakelen naar een andere hardloop-modus. De variant ‘zolang we maar niet gaan wandelen’. Na enige tijd lukte het me om een gestaag tempo te hanteren zonder gehijg en gezwoeg. Rustig doorploegen, en weten dat het straks makkelijker wordt.

Iets makkelijker, meer dan dat ook echt niet.

Vanaf een kilometer of 7 wordt de stijging wat vlakker, met af en toe een stukje zonder echte stijging, om weer even op adem te komen. Ergens op de helling is Nicole toch wat langzamer gegaan, en vond ik aansluiting bij een fitte twintiger die haar eerste marathon liep.

Ze liep een knap tempo omhoog – respect! Zoals de meesten bij een eerste marathon was ze toch iets te voortvarend van start gegaan, bleek bij de finish.

Het Jagdhaus

Een beroemde plek tijdens de Rothaarsteig marathon is het Jagdhaus op kilometer 12. De ergste beklimming is dan achter de rug, er zijn nog maar 250 hoogtemeters te gaan, verdeeld over de komende 20 kilometer.

Na een snelle pitstop voor wat cola en een banaan meteen door. Want er komen nu meerdere langere stukken zonder echte hoogtemeters. Meer wat golvend terrein. Hier kon er snelheid gemaakt worden!

Volgens de PacePro indicator op de Garmin liep ik inmiddels 3 minuten achter op de beoogde eindtijd. Omhoog is niet mijn sterkste punt. Omdat ik dat weet, maakte ik me niet druk om die tijd (gebeurt niet vaak!), want ik had toch niet harder omhoog gekund.

Alhoewel, misschien als ik stokken gebruikt had! Daar had ik vorige keer wel mee getest, en besloten om (in 2020) de Rothaarsteig marathon met stokken te lopen.
Dit keer heb ik er, de dag van te voren, van afgezien om met stokken te lopen. Dat is weer een ander verhaal, en ga ik je nu besparen. Wil je het toch graag weten? Laat dan even een reactie achter!

Rothaarsteig

Nu we eenmaal ‘boven’ waren volgden we de route van de Rothaarsteig zelf. Een lange-afstands-wandelpad door Sauerland van een goede 150km.

De route ging toch wat meer op-en-neer qua hoogte dan ik me meende te herinneren.

Zo kwam er een punt, bij de hangbrug voor de kenners van de route, waar we een afslag hadden en het pad knap steil omhoog ging.

Han ging hier toch echt door z’n knieën, figuurlijk dan, en wandelde dit stuk omhoog. Gelukkig herkende ik het van de voorverkenning en wist ik dat het a) echt steil was en b) niet al te lang. Ook de loper voor mij had het op een wandelen gezet.

Zo zouden er later nog twee beklimmingen komen waar ik er voor koos om een stukje te wandelen.

Die Schanze

Dit is het punt waar een skihut boven op de heuvel staat, met skilift.

Wat eigenlijk belangrijker is…. vanaf hier gaat alles naar beneden! We zitten nu op een kilometer of 31 en de achterstand op het doel is 3:30 minuten.

Iets eerder was die zelfs opgelopen tot 4 minuten en een beetje, maar op de vlakkere stukken kon ik iets sneller gaan dan wat Garmin voor mij in de planning had.

Naar beneden denderen was een genot

Niet te hard gaan, je voeten en benen moeten het uiteraard wel bij kunnen houden, anders ga je op je plaat. De hellingsgraad zal zo ongeveer tegen de 10% gezeten hebben. Een loper voor me was een mooie target om naar toe te gaan.

Onder aan de helling was de loper gepasseerd en had ik ruim 1 minuut 30 ingelopen op het doel. Niet raar als je met ruim 15kmh naar beneden stuitert!

9 net-niet-vlakke kilometers tot de finish van de Rothaarsteig marathon

Na de snelle helling naar beneden restte er enkel nog 9 kilometers langs een beekje. Dat betekent vooral dat het bijna allemaal zonder hoogtemeters is, en licht dalend zelfs.

Tijd om tempo te lopen! Niet nadenken over de vermoeidheid of de afstand, gewoon doorgaan.

Inmiddels kwamen de lopers van de halve marathon ook weer op onze route. Dat was eerder bovenop de Rothaarsteig ook al het geval, waardoor het parcours iets drukker werd.

Het voordeel echter is simpel – er lopen lopers voor je die je kan inhalen. Dat is altijd motiverend.

De PacePro indicator liep langzaam terug

Elke kilometer liep ik nu wat vlotter dan wat Garmin in gedachten had. Een seconde of 10 per kilometer af en toe.

Inmiddels te moe om me daar nog druk om te maken, want het zou hoe dan ook een prima tijd worden. Ondanks die verdraaide 800 meters omhoog.

Kramp

Neeee!! Dat was exact wat ik dacht toen ik m’n kuiten begon te voelen. Allebei tegelijkertijd. dat is wel heel raar.

Tempo iets naar beneden schroeven, zodat er wat minder ‘kracht’ gezet wordt. Tevens heel goed op de ademhaling letten. Rustig en diep vanuit de buik ademen en daar de aandacht naar toe. Natuurlijk ook technisch correct blijven lopen.

En weg was de aankomende kramp. Foei, dat was mazzel. Het tempo weer wat opgeschroefd.

Nog 1 kilometer te gaan, slechts 1 minuut achter op schema. Wow – de euforie begon in te zetten. Wat een goed gevoel zeg!

Iets voor me een loper van de hele marathon. Die wilde ik zeker nog voorbij – scheelt toch weer een plekje op de ranglijst….  (streber dat ik ben!)
Zij was dusdanig aan het hijgen dat ik niet het vermoeden had dat zij nog achter me aan zou komen. Check, een plekje hoger.

Shit, shit shit, SHIT! Nee, niet toch. Die kramp knalde terug. Niet erg genoeg om te hoeven stoppen, maar ik moest wel erg oppassen dat de kramp niet door zou schieten. Weer in beide kuiten. Weer tegelijk.

Precies op het moment dat ik een beweging met m’n armen maakte. Ik wilde even het afval van de verorberde gelletjes achter in het ‘kontzakje’ van m’n short anders duwen.
Zelfde ritueel als eerst. Tempo ietsje rustiger, mooi rechtop lopen en diep ademen. HA – het werkte ook deze keer.

Nog een paar bochtjes en een halve marathon loper tot de finish. Een versnelling zat er niet meer in, maar 4:50 per kilometer had ik alle vrede mee voor die laatste kilometer.

Gefinished.

Na de race

Mijn vrouw had een strategische plek gevonden om me te zien finishen, zoals je in de video hierboven ziet. Op de finishstreep zelf werd ik enthousiast onthaald door Thomas, die zelf de halve marathon had gelopen. Tof!

Eigenlijk was ik dat volledig vergeten….  Tot ik Wouter (die liep de halve marathon) bij de voorlaatste verzorgingspost voorbij liep. Maar ik had niet verwacht dat Thomas me op de streep zou opwachten.
Achteraf…. had ik niet anders van deze topper verwacht.

M’n klokje liet me zien dat het niet gelukt was om onder de 3:45 te finishen. Het waren 22 seconden meer.
Omdat ik ‘prestatie’ (naast plezier) best wel leuk vind was ik erg benieuwd naar ‘mijn plek op de lijst‘.

Maar eerst cola. En bijkomen.

In het overall klassement zag ik een bekende naam staan op plek 29. Wow, Top 30 (van de net geen 170).
De leeftijdscategorie Mannen 50+ was goed bezet, en daar werd het de 7e plek.

Het meest gave vind ik nog altijd wel dat ik tijdens een trailmarathon met ruim 800 hoogtemeters m’n snelste tijd op de marathon heb gelopen.
Dat moet dus zeker nog sneller kunnen op een vlak geasfalteerd parcours! Ik zet in op 3:30. Nu nog kijken waar en wanneer….

(Nicole finishte in 4:05 als eerste dame in haar leeftijdsklasse, Sandor wist net onder de 4:30 binnen te komen, Jurgen en Remco zaten net boven de 4:30)