Vandaag (zondag 27 oktober) stond de laatste lange duurlooptraining op het programma. De Diepe Hel Holterbergloop. Een halve marathon over de Sallandse Heuvelrug.

Eerlijk gezegd had ik er niet heel veel vertrouwen in.
Afgelopen vrijdag een rustig rondje van 5km getraild door de bossen bij Wolfheze. Zaterdag 30 kilometer gefietst over de Hoge Veluwe, en ook nog een kilometer of 6 gewandeld daar.

Dat fietsen deden we best wel rap, en in samenhang met de gestrande lange duurloop van vorige week had ik toch wat last van de heupabductoren. Sterker nog, vanochtend voelde ik ze meer dan ik zou willen. De gedachte om mogelijk de halve marathon van de Diepe Hel vroegtijdig af te moeten breken als ik er echt last van zou krijgen gingen door mijn hoofd.

Goede warming-up

Dat was dan ook de reden dat ik een rustige maar gedegen warming-up heb gedaan voordat ik aan de Diepe Hel begon. Dat voelde best goed. Was ook wel nodig, want bij het omkleden schoot het -bijna- in m’n rug toen ik iets uit de tas pakte. Shit! Daar had ik nou net geen behoefte aan…

Tijdens het inlopen voelde ik al dat de rug geen probleem zou worden, ik voelde hem eigenlijk niet. #ZuchtVanVerlichtingSlaakt

Relaxed rennen volgens plan

Omdat ik in Athene bij voorkeur een gemiddeld tempo van 5:20 per kilometer wil rennen, was het doel voor vandaag om een klein stukje harder te gaan, namelijk 5:15.

Dat ging het eerste stuk eigenlijk best wel goed. Gewoon relaxed lopen, genieten van de omgeving en vooral niet te hard willen! Ook al is dit een ‘race’, voor mij was het vandaag gewoon een training – maar dan met medaille :).

Toch hoorde ik (van m’n sporthorloge) na een kilometer of 6 dat het gemiddelde tempo langzaam wat sneller werd, zonder dat ik er moeite voor deed. Iets gas terug dus, vooral helling op. Dat lukte redelijk. Ook helling af niet te hard gaan. Gewoon lekker met de zwaartekracht mee en vooral snelle kleine passen maken.

Desondanks de verwoede pogingen om braaf het tempo te houden, ging het langzaam toch iets harder bij de Diepe Hel. Zonder moeite, moet ik zeggen. Ik voelde me top, het liep lekker, het weer was geweldig. Wat wil je nog meer!

Fotografie: Annauf.nl

Laatste kilometers van de Diepe Hel

Onderweg besloten om de laatste 2 kilometer, heuvel af, nog even lekker wat snelheid te maken. Immers, geen last van de rug en ook de heupapductoren hielden zich formidabel.

Nog even inhouden tot bij het 19km punt…  en toen heerlijk 4:10 kunnen rennen, en het laatste stukje (vals plat omhoog) nog met 4:30.
Uiteindelijk kwam ik op 1:47.58 binnen. Helemaal prima.

Countdown – 2 weken

Na de overmoed vorige week waarbij ik gestrand ben, was dit een fantastische opkikker. Prima relaxed gelopen, volgens plan ondanks dat ik 3 minuten sneller gefinisht ben dan gepland. Het voelde gewoon zo goed.

Ik kan niet anders zeggen – ik ben klaar voor Athene!

De komende twee weken taperen. Dat betekent rustig aan doen en geen lange duurlopen meer, of serieuze tempolopen. De trainingen ‘gewoon’ meedoen – zonder uit te sloven. Conditie op peil houden en verder lekker gezond bezig zijn.

Voeding in de gaten houden, en vooral uitrusten.

Om af te sluiten durf ik te zeggen:  Kom maar op met die marathon!