Een jaar geleden lag er sneeuw. Een mooi pak sneeuw bij de Sallandtrail. Dit jaar scheen de zon en hadden we ook schitterend weer. Daar is niets dom aan. Toch wist ik van tevoren dat het dom was wat ik ging doen. Want, wie gaat er nou een 80 kilometer trailrun rennen – 2 weken na een nieuw PR op de marathon gelopen te hebben?  Ik. Dit is hoe het ging.

Na de DNF vorig jaar bij de Sallandtrail wist ik al wel dat dit geweldig mooie evenement voor 2024 weer in de hardloopkalender opgenomen zou worden. Ik was dan ook de 6e persoon die zich geregistreerd had.

Ergens zo eind vorig jaar, misschien zelfs wel begin 2024 kwam ik ook de Blaauwbekmarathon tegen. Gave naam, en een marathon die ik nog niet gelopen had. Ook maar op de agenda gezet. Twee weken voor de Sallandtrail, om als training te lopen.

Het liep anders

Zoals je in het blog over de Blaauwbekmarathon kan lezen, ik heb die geracet. Echt snel geracet ook. Om het maar simpel te zeggen, dat is dom.
Tenminste, als je 2 weken daarna een 80 kilometer ultratrailmarathon gaat lopen.

Verbindingsstuk tussen Sanatorium en Lemele – Foto: Annauf

Sterk, sterker, sterkst

Eigenlijk heb ik mezelf op 2 manieren overschat. Allereerst dat ik in 2 weken wel genoeg hersteld zou zijn voor een 80k ultratrailmarathon. Ten tweede door te denken dan toch wel een 80k te kunnen finishen.
Je leest het goed, ook deze 80k werd een DNF.

Did. Not. Finish.

Ook al voel je je sterk, of sterker, dat is nog niet het bewijs dat je lichaam ook sterk genoeg is om 2 van dit soort krachtpatserijen in 14 dagen tijd te volbrengen. Wel jammer…

Sallandtrail met zonnetje

In de video, die je hieronder kan bekijken, wordt het woord zonnetje welk wat vaker genoemd. Het was dan ook een geweldige mooie dag om buiten te spelen op de Sallandse Heuvelrug, met een uitstapje naar de Archemerberg en de Lemelerberg.

Voor de start al wat bekenden gezien (Bart, Steven, Wessel, Sjirk) en wat onbekenden die mij kennen van het filmpje van vorig jaar (Hugo, Youri).

Omdat ik natuurlijk wel wist dat dit helemaal geen goed idee was begin ik op een erg rustig tempo. Mooi achteraan, in de ijdele hoop om het laatste stuk nog wat lopers voorbij te kunnen gaan en zo mooi binnen de cut-off van 10 uur te finishen.

Terwijl ik aan het filmen ben blijkt dat de loper naast mij (Youri) voor de Sallandtrail gekozen heeft, als allereerste ultramarathon, vanwege het filmpje van vorig jaar (net zoals Hugo trouwens). Dat zie je terug in de video verder hieronder.

Wandelen na knieblessure – foto: Alinda

50km met Youri

We lopen mooi samen op en doen wat aan stuivertje wisselen met andere lopers in het achterveld. Het was gezellig, de verzorgingsposten (zoals altijd) erg goed verzorgd. Zowel qua voeding en drinken, alswel de fantastische vrijwiliigers. Dat is toch zo fijn!

Vanaf de 35km zie ik mijn superfan ook regelmatig. Zij kent de route en kan mij tracken. Op die manier zoekt ze elke keer een plekje op om te supporteren (is dat wel een werkwoord eigenlijk?). Spoiler alert: ze heeft meerdere cameo’s in het vlog!

Wederom ellende tijdens de Sallandtrail

In 2023 was ik er mentaal klaar mee en na 65km gaf ik er de brui aan. Dat heeft me wel sterker gemaakt, zoals je kan lezen in het verslag van de RUN Winschoten waar ik m’n eerste 100km ultramarathon gelopen heb in 2023.

In 2022 had ik nog wat naweeën van een knie-blessure, en bij de 50km moest ik daarom halverwege uitstappen. En dit jaar? Andere knie!

Alles was OK, en met rustig lopen was ik van plan om ‘gewoon’ naar de finish (en de vaantjes) te gaan. Onderweg had ik af en toe een beetje PHPD aan de rechterknie.

PHPD = Pijntje Hier, Pijntje Daar

Niets om me zorgen om te maken, gewoon een beetje kortstondig ongemak. Totdat we een wat serieuzere helling naar beneden renden. Ondanks dat we dat rustig en met beleid deden, zei mijn knie toch dat die er anders over dacht.

Een dikke pijnschoot bracht me vlot tot stilstand. Ook naar beneden wandelen was geen pretje.

Eénmaal beneden weer rustig gaan rennen, met iets meer ongemak in de knie dan me lief was. Op een stukje fietspad, wat vlak was, ging het wel, maar zodra we na een bochtje weer op ruigere ondergrond kwamen moest m’n knie meer compenseren, met pijn als gevolg.

Han, Youri en Yanko (vlnr) – Foto: Annauf

De Sallandtrail is mijn Nemesis

Na een kilometer of 3 à 4 door te hobbelen wist ik het. Als Youri wilde finishen zou hij dat zonder mij gaan doen. Samen verder door hobbelen zou beteken dat we buiten de tijd pas bij de finish aan zouden komen.

Ik besloot het voor gezien te houden. Liever een DNF, dan een kapotte knie en maanden blessureleed.

Het toeval wilde dat we nog geen 500 meter na m’n beslissing aankwamen op de Archemerberg. Daar stond mijn vrouw enthousiast te supporteren, totdat ik zei dat het gebeurd was.

Nou ja – kijk de video maar. Je ziet dan geweldig mooie beelden van de Sallandtrail, en een balende hardloper.

Luisteren naar je vrouw

Wat dagen eerder zei m’n vrouw nog: Kan je niet beter de 50km lopen? Natuurlijk dacht ik dat ze een geintje maakte.
Het was -uiteraard achteraf- wel slimmer geweest om wat langer na te denken over hoe dom het nou was om toch gewoon voor die 50 mijl afstand te gaan. 50 is toch 50??

Nou ja – weer wat geleerd denk ik dan maar.
Misschien – heel misschien, ga ik nog wel een keer naar m’n slimme vrouw luisteren…..

Over 2 weken eerst maar eens kijken hoe het me afgaat bij de baanwedstrijden van SISU. Daar loop ik de 100 en 800.  Meter om precies te zijn. Inderdaad, een keertje sprinten. Voor de gein.