Het is vrijdagmiddag. Rustig verzamel ik alle spullen die ik zaterdag de 11e maart nodig ga hebben voor de Sallandtrail. Het is de eerste keer dat ik een 80km ultra trailrun ga lopen. Gestructureerd loop ik alles langs en leg het bij elkaar. Op chronologische volgorde.
Eerst alles wat ik aan doe. Dan de voeding, verdeeld over hetgeen ik voor de start consumeer, dan alles voor de eerste 25km want daarna is er een dropbag. Ook op de 50km en de 65km kom ik langs dezelfde verzorgingspost waar een dropbag is. Zo hoef ik niet alle voeding vanaf het begin mee te nemen, los van wat er op de goed uitgeruste verzorgingsposten te snaaien valt.
De voorbereidingen zijn klaar. Op een kleinigheid na. Rust.
Een comfortabele, horizontale positie wordt ingenomen op de bank en ik probeer de ogen te sluiten. Kennelijk is dat gelukt, het is inmiddels 16.00 uur geworden.
De regen buiten is tijdens mijn ‘meditatiemomentje’ veranderd in sneeuw. Als ik aan het begin van de avond de gordijnen dicht doe, zie ik dat er zelfs wat sneeuw is blijven liggen.
Grappig – begin dit jaar noemde ik nog ergens terloops dat het wel tof zou zijn als we sneeuw zouden hebben bij de Sallandtrail. Dat kan in maart. Met het vooruitzicht dat de Sallandtrail wel eens de mazzel kan hebben met een wit laagje sneeuw kruip ik vroeg het bed in.
Sneeuw!
Even na 6 uur op de zaterdagochtend zie ik dat het buiten nog steeds wit is. Ik verheug me op een lange dag buiten spelen op een witte Sallandse Heuvelrug.
Het blijkt bij het startterrein, Zwembad Het Ravijn in Nijverdal, nog witter te zijn dan in Almelo. Of de sneeuw is hier beter blijven liggen, of er is meer gevallen. Maakt niet uit – het maakt me blij. Want een paar jaar geleden heb ik al eens met nog meer sneeuw over de Sallandse Heuvelrug gelopen, en dat was zo mooi en gaaf.
Mijn vrouw heeft me gedropt voor de start en beloofd er op z’n minst ook te zijn bij de finish. Want ik weet niet of het slim is om na 80km trailen nog naar huis te rijden. Vermoeidheid zal het er vast niet veiliger op maken.
Startnummer ophalen en opspelden, dropbag inleveren en eens kijken of ik nog bekenden zie. Ik weet dat er op de 80km geen bekenden van me meelopen, maar de 50 en 25 wel. Zo spot ik #Bart_gaat_hart en we kletsen even, voordat ik me naar het startterrein begeef.
De start van de Sallandtrail
Bertus, de racedirector, houdt niet van poespas, dus is er ook geen ‘gedoe’ bij de start. Even wat aanmoedigingen en dan aftellen gevolgd door een welgemeende ‘Veel plezier!’ en weg zijn we. Om en nabij de 120 lopers gaan de uitdaging van de 80km aan en lopen van het zwembadterrein af, meteen naar de stuwwal die we opgaan. Wandelend.
In de bocht spot ik Bram van Diemen met z’n Go-Pro. Hij gaat last-minute de 25km toch nog lopen. Het videomateriaal van onze start heeft hij me de dag later toegestuurd, dat zie je hieronder terug in mijn vlog. Dank Bram!
De eerste verzorgingspost bij de 12/13km is komen te vervallen. De vrijwilligers konden er vanwege de sneeuw en gladheid niet veilig naar toe. Want, de toeristenweg over de Sallandse Heuvelrug wordt niet gestrooid of geschoven of op een andere manier van sneeuw ontdaan.
Overigens was dat een goede beslissing. Ergens in de eerste 25km moesten wij diezelfde weg oversteken. Gelukkig stonden er geweldige vrijwilligers die ons op de gladheid maanden. Voorzichtig over het ijs naar de overkant gewandeld dus.
Terug na de eerste lus
De eerste 25km van onze route liep door het Nationaal Park Sallandse Heuvelrug, met een uitstapje naar de Holterberg. dat zie je uitgebreid terug in de video. Deze lus kwam weer terug bij het Start/Finish punt met de eerste verzorgingspost.
Inmiddels twee-en-een-halfuur onderweg, maar zo voelt het niet. Het is mijn intentie om 6 minuten per kilometer te lopen, een rustig duurtempo. Salif, die ik ken van het Petranpad, staat hier als vrijwilliger en met dank neem ik wat cola van hem aan.
Uit de dropbag pak ik de voeding voor de komende 25km en ik kijk nog even naar m’n notities bij welke afstand ik welke voeding wil nemen. Want hoe langer je loopt, hoe minder je hersenen nog logisch kunnen nadenken. Een goede voorbereiding….
Inmiddels is het knap dooi. De sneeuw valt uit de bomen als natte drap. Mijn windjack heb ik achtergelaten in de dropbag, die is niet meer nodig. Maar door al die nattigheid die nu uit de bomen naar beneden komt worden m’n armen vochtiger dan ik zou willen. Gelukkig is dat tijdelijk en levert het geen problemen op.
De bospaden zijn al goed belopen voor ons. Want alle deelnemers (een stuk of duizend) aan de 10 en 25 kilometer zijn hier al langs gekomen. De smush waar we doorheen baggeren is geen modder te noemen, maar die natte humus drek zuigt goed aan de schoenen. Hier en daar is het glibberen, met name op de afdalingen. Ondanks hele goede grip van de Hoka TectonX is het toch oppassen hier en daar.
Gestaag vordert de route. Af en toe komen er wat snelle lopers van de 50 kilometer voorbij. Bij de verzorgingspost op de 41 kilometer zie ik een bekende.
Halverwege de Sallandtrail
Alinda staat mij op te wachten bij het sanatorium, waar ook de volgende verzorgingspost is. Anne zou hier staan als vrijwilliger, maar ik zie haar niet. Toch komt ze even later vrolijk er aan. Ze was haar eigen trailschoenen vergeten, die heeft ze later vandaag nog nodig omdat ze als slotloper mee gaat met de laatste lopers, vanaf kilometer 65.
Dit is dan meteen ook even een goed moment om lof uit te spreken over de vrijwilligers. Ze zijn er talrijk, vrolijk en behulpzaam. Maakt niet uit of het bij het oversteken van de weg is, of de verzorgingsposten. Geweldig dat zij er zijn zodat wij lopers ongestoord en goed verzorgd veilig kunnen genieten van een ultratrail.
Ook zie ik hier nog net Bart_gaat_hart. Vlak voordat ik weer vertrek komt hij binnen op de verzorgingspost. Hij geniet zienderogen van zijn eerste ultra ervaring. En terecht! Bart heeft ‘nog’ maar 7 à 8 kilometer te gaan. Ik ben net over de helft…
Zodra Bart zich dat ook realiseert verklaart hij me voor gek. Ik kan hem geen ongelijk geven.
Het volgende stuk dat we lopen is een verbindingsstuk van de Sallandse Heuvelrug naar de Lemelerberg. Bertus stuurt ons hier langs een route die drassig is. Natte voeten. Toch heb ik daar geen enkele last van en het is ook niet koud of zo.
Ondertussen staat de zon ongeveer op z’n hoogste punt en ik stroop de mouwen op. Letterlijk, want het is echt zalig weer om te lopen en de zon heeft al aardig wat kracht.
Bij de marathon afstand, net iets over de helft, ga ik optimistisch rekenen. Omdat ik rustig en bedeesd loop, ga ik er stiekem vanuit dat ik dat vol kan blijven houden. Dat zou een eindtijd van 9 uur of zo betekenen. Binnen de cut-off van 10 uur. Ik kijk er al naar uit om triomfantelijk over de finish te lopen, en Bertus mij een medaille om te laten hangen.
De noordelijke lus
Vanaf het verzorgingspunt bij de 50km gaan we een lus van 15km lopen. Eerst over de Lemelerberg en dan naar de Archemerberg, om uiteindelijk weer bij dezelfde post uit te komen.
Op deze (dubbele) post ligt mijn tweede dropbag. Hier kijk ik naar uit, want mijn stokken zitten er in. Het lopen wordt zwaarder, en dan zijn stokken wel een stukje ondersteuning. Helemaal omdat deze 15km lus nogal wat hoogtemeters heeft.
Dat de vermoeidheid al flink is toegeslagen blijkt wel uit het feit dat ik wel m’n verse, schone buff uit de dropbag heb gehaald, maar nooit op m’n hoofd heb gedaan. Het gevolg op de Lemelerberg was duidelijk. Er kwam zweet in m’n ogen. Irritant!
Minstens net zo irritant verloopt het hardlopen omhoog. Het maakte niet meer uit of het een steile helling is of een stukje vals plat. Ik kon dat niet meer rennend doen. Ook niet met de hulp van de stokken. Alle vlakke stukken gingen eigenlijk nog wel OK, maar omhoog? Kansloos. Geen goed teken.
De kracht in de benen was weg
Vanaf hier heb ik een groot gedeelte samen opgetrokken met een vrolijke, jongere loper. Hij had het vooral zwaar op de eerste lus, zijn maag had geen zin in een dagje rennen. Toch ging hij door.
Met regelmaat waren we aan het wandelen, of weer een stukje aan het rennen. Omhoog ging hem aardig af, waarna ik hem weer inhaalde op de afdaling, of het vlakke gedeelte.
De video
Volgens mij is het nu wel tijd om de video te tonen. Want uiteraard heb ik deze grensverleggende ervaring vastgelegd. Je zult een aantal van de hierboven beschreven momenten zeker herkennen.
Je kan de video hier inline op het blog bekijken. Leuker is het om linksonder op ‘bekijken op YouTube’ te klikken. Want, dan kan je de video een duim omhoog geven, en je abonneren op het RunHanRun YouTube kanaal.
Ok, ga er maar voor zitten, ik heb ongeveer 18 minuten mooie beelden voor je (en af en toe een vermoeid hoofd…).
De terugblik op de Sallandtrail
Wat een fantastische dag! Je hebt het aan de beelden in de video kunnen zien, en dan snap je meteen waarom dit zo’n geweldige dag was.
Ook de ondersteuning van Alinda op de verzorgingsposten, en de laatste 7km zelfs op de route waren top. Dat helpt echt wel!
Desondanks toch een DNF.
Eigenlijk vind ik het niet erg dat het doel van de 80km uitlopen niet gelukt is. Jammer is het zeker, alleen heb ik er volledig vrede mee. Het zat er niet in.
Natuurlijk ga je nadenken, en bijna alle lopers vragen er naar, waarom het niet gelukt is. Wat was de reden, of de oorzaak? Ik denk dat ik het wel weet.
In januari heb ik het al wel een paar keer uitgesproken tegen wat loopmaatjes, onder andere bij de Streu Trailrunners. Ik ben te laat weer begonnen met het opbouwen van mijn kilometers, na de wedstrijden in september en oktober vorig jaar. Gewoon te weinig kilometers in de benen.
Bovendien heb ik de afgelopen 3 maanden toch net wat te vaak een vrijdagmiddag duurloop overgeslagen. een weekendje weg, een evenement, een keer geen zin. Allemaal kleine redenen en oorzaken die er voor gezorgd hebben dat er simpelweg te weinig opbouw was voor een 80 kilometer ultratrail.
Zou het de voeding kunnen zijn? Dat denk ik eerlijk gezegd niet. Ik heb aardig doorgegeten en me redelijk strak aan het voedingsschema gehouden. Een schema gebaseerd op de 50km bij de RUN Winschoten vorig jaar – waar ik met een tijd van 4:27 toch 30 minuten sneller gelopen heb dan het jaar er voor.
Ook qua hydratatie heb ik niet het gevoel dat ik te weinig gedronken heb. Sterker nog, er is zowaar 4x een plasje gedaan onderweg…. Dat lukt je echt niet als je niet genoeg drinkt!
De laatste factor stoort mij het meest. Het mentale aspect. Heb ik dan toch te snel opgegeven? Had ik niet door die dip heen kunnen lopen?
Daar heb ik nog wel wat extra over nagedacht.
Was ik dan gewoon een watje?
Hmmm. Kan natuurlijk. In de video hoor je me bij kilometer 53 al zeggen dat ik de opwaartse stukken niet meer kon rennen. Toch ben ik doorgegaan t/m de 65e kilometer. Ongeveer 2 uur lang heb ik me verbeten op elke heuvel, en zo goed en kwaad als het kon de vlakke en dalende stukken gerend. Gelukkig hier en daar bijgestaan door mijn beste helft.
Ergens bij kilometer 62 had ik even een opleving, die mij weer moed gaf om toch door te gaan. Even voelde het weer wat beter. Slechts even….
Daarna was ik het, na goed overleg met mezelf, toch met mij eens dat ik echt geen zin had om nog eens 2, waarschijnlijk zelfs 2,5 uren door te gaan op dezelfde manier als de afgelopen 2 uren. Dat was me teveel, dat was de medaille en ‘euforie’ van het uitlopen van de 80km niet waard.
Dat is wel een mentale issue. De benen waren moe en verzwakt, maar ze werkten (nog) niet tegen.
De laatste factor doe ik dan ook nog meegenomen heb in de overweging gaat over blessures. Ik had er nog geen, en vandaag nu ik dit schrijf voel ik me alweer uitstekend, de benen ook. Maar stel dat ik nog 120 tot 150 minuten was doorgegaan, hoe had mijn lijf daar dan op gereageerd? Was het me, eventueel, een blessure waard? Nee.
Want het doel om deel te nemen aan de Nederlandse Kampioenschappen 100km op de weg staat nog overeind.
Al weet ik wel dat er nog wat meer, langer en verder getraind moet gaan worden. Met wat meer discipline…
Laat het mooie weer maar komen.
Je hebt het fantastisch gedaan hoor!
Al die hoogtemeters maakten het ook onnodig zwaar.
Op naar Winschoten…… gewoon asfalt…..succes liefje.
….onnodig zwaar….
Dat is wel een stuk charme natuurlijk van zo’n trailrun 🙂
We gaan het in september zien hoe het op het asfalt verloopt!
Dank voor je steun schat xxx
Diep respect, Han. Met kippenvel je verhaal gelezen en voelde bijna de teleurstelling, maar ook genoten van de prachtige beelden! 65 km, dat doen er je maar weinig na, hou dat in gedachten. Ik vind je een topper, blijf lopen, blijf genieten!
dank je wel Judith – lief van je.
Ben zeker niet teleurgesteld, heb genoten van een dag buitenspelen, in de sneeuw over een schitterende route.
Mooi gedaan Han, je doet het toch maar. En de plaatjes blijven mooi. Ait vedan !!!
Dank Johan – tof dat je het blog gelezen en gekeken hebt :). Hopelijk kom ik je weer een keer ergens tegen.
Mooi geschreven en diep respect voor je!
Bedankt voor het lezen Bianca
Wat een mooi doel heb je! heb weer genoten van je verslag, knappe prestatie hoor!
Dank je wel Sanne!