Na de DNF bij de Sallandtrail was het toch tijd om een pittige trail uit te lopen, als voorbereiding voor mijn grote doel. Begin dit jaar had ik de Dodemanstrail van 60km en de Krijtlandtrail van 65km in gedachten, om er eentje van te rennen.

De agenda binnen de familie bepaalde dat het de Krijtlandtrail werd. Een uitdagende route door Zuid-Limburg van 65 kilometers met 1500+ hoogtemeters. Qua afstand hetzelfde als de Sallandtrail waar ik na 65km er (mentaal) klaar mee was – alleen ruim het dubbele aan hoogtemeters.

Race of training

De Krijtlandtrail is een kleinschalig evenement. Hier kan de keuze gemaakt worden tussen 52km of 65km. De exacte aantallen heb ik nog niet, de indruk die ik heb is dat de meeste lopers voor de 52km gingen. Dat zag ik meteen na de eerste 1500 meter.

Het gros van de lopers voor mij gingen rechtsaf, daar waar mijn Garmin aangaf dat ik naar links moest. In die zin staat ook het antwoord op de koptekst van deze paragraaf. Vandaag was geen racedag, maar een training. Alles om dat NK 100km te volbrengen!

De tactiek voor dit evenement, een trainingsrun, was om rustig te lopen. Nog rustiger beginnen dan bij de Sallandtrail, want daar ging het mis. Dat betekende echter ook dat ik na 1500 meter al alleen liep. Niemand meer te zien. Wat een rust!

Toch moest ik daar wel even een mentale reset doen. 65km in je eentje door Zuid-Limburg rennen, met 1.5km aan hoogtemeters. Of dat nou leuk is…?

De eerste uren van de Krijtlandtrail

De eerste kilometers gingen rustig, dat was goed. Helaas voelde ik me niet sterk. Meteen begon ik het gesprek met mezelf aan te gaan. Geen goed teken. Bedenk even goed dat de Sallandtrail vooral een DNF werd omdat ik teveel aan het denken was, ipv lopen.

Dit zat me eigenlijk al meteen dwars.

Na een kilometer of 4 denk ik werd de route wat minder bochtig zodat ik verder vooruit kon kijken. Tot mijn geluk zag ik daar een groepje lopers die ook op de 65km route zaten, waaronder een bekende Anne Feenstra (de videobommer in het vlog van de Sallandtrail!).

Kennelijk was mijn sukkeldrafje ietsje sneller geworden en ik liep langzaam in op het groepje. Mooi! Dan kan er samen gelopen worden – wel zo fijn als je de gehele dag buiten gaat spelen in de bossen en vlakten.

We trokken een tijdje samen op en het was gezellig. Janko en Joeri zaten vol energie en waren in een uitmuntende goede bui. Guido en Willem liepen er ook vlak voor en/of achter, er werd een beetje stuivertje gewisseld. Op naar de eerste verzorgingspost bij 15 kilometer.

Hier wat cola gedronken (heerlijk!) en een handje rozijntjes. Had ik zin in kennelijk. Na een korte 10 minuten gingen we weer vrolijk op pad.
Guido en Willem liepen een stukje voor ons, die verspilden minder tijd bij de VP1.

Ergens na die post liep het lekker, want ik liep op een gegeven moment naast Guido, terwijl Anne, Joeri en Janko een stukje achter me zaten.
In Vaals aangekomen begon er een echte klim. We zouden in korte tijd een 100 meter stijgen, door het bos naar het hoogste punt van Nederland.

Willem zette de sokken er in en hij wandelde stevig voor ons uit omhoog. Na 10 minuten was hij uit beeld. Dat kwam met name omdat hij een afslag miste…. we hebben geroepen en gefloten. Als het goed is kwam hij daarna achter ons aan. Ik weet het niet eens meer zeker.

Samen met Guido omhoog naar de Vaalserberg. Wandelen.
Want een onderdeel van mijn strategie om de Krijtlandtrail uit te lopen betrof het omhoog gaan. Niet rennen, maar wandelen. Achteraf een slimme keuze – mede gezien de temperatuur. Een dikke 28 graden (in de schaduw!)

Bijna boven op de berg (nou ja, heuveltje) was er een grote verrassing. Niet door de organisatie, maar mijn vrouw had besloten om op vossenjacht te gaan en mij daar te treffen. Hoe leuk! En ze had wat cola voor me, ook lekker.

Nu konden Guido en ik de berg weer afhollen. Gelukkig ging dat niet steil, zodat het allemaal prima te rennen viel. Heerlijk comfortabel daalden we af. Op weg naar de VP bij 25km aan de grens met België.

Ergens in het bos zie ik een oranje flits voor me. Met een racevest. Vanuit een verkeerde route naar onze route. Huh? Hoe kan Anne nou voor ons lopen?

Vanwege een blessure had zij besloten om wat lusjes af te snijden, waardoor ze voor ons op de route uit kwam. We liepen met ons drieën verder.

Halverwege de Krijtlandtail

Na de 30km gepasseerd te zijn laat Guido ons weten dat hij er voor kiest om te gaan lunchen. Chocolademelk en Brinta. Op een mooi plekje wenst Guido ons succes en hij haakt af om te foerageren.
Niet veel later zegt ook Anne ‘Doei’ want zij gaat een andere route lopen.

Ik loop alleen.

Eigenlijk niet zo erg. Ik voel me goed, heb energie en vocht genoeg en het loopt nog altijd lekker. Waarschijnlijk door het afwisselen van wandelen en rennen. Want, zoals de titel van dit blog al beaamt, het ging de hele dag op-en-neer en op-en-neer en nog wat keren op-en-neer. Nederland mag dan plat zijn, Zuid-Limburg is dat zeker niet!

Wat ook een goede keuze was, al zeg ik het zelf, waren de stokken die ik mee had. Alle 65km heb ik dus met stokken gerend.
Bij het stijgen helpt het de druk van de benen te halen, op de vlakke stukken geeft het wat extra snelheid en bij het dalen dragen ze bij aan stabiliteit en ze ontlasten de klappen op de knieën.

Bij de 41km was er weer een verzorgingspost. Vlak voordat ik er aan kwam zag ik Anne net vertrekken. Tja, als je afsnijd…   (uiteindelijk heeft zij 62km gelopen, want verdwalen is ze een kei in!)

Hier heb ik mijn voorraad vocht compleet vernieuwd. 2,5 liter om precies te zijn. 2 liter water en een halve liter sportdrank.
Wel jammer dat de jerrycans in de volle zon stonden, en er geen ijs in zat om alles koel te houden. Dat kan beter denk ik dan.

Gedurende de trailrun ruim 6 liter vocht tot me genomen.

Ook hier ergens stond m’n vrouw mij op te wachten. Alleen weet ik echt niet meer of het er voor of er na was. Maakt op zich niet uit, het is altijd fijn om een powerup te scoren bij haar.

Het alleen lopen ging prima. Alhoewel, alleen? Vanuit tegengestelde richting komt een dame aangerend, helling af. Met een startnummer op de buik. Ze laat me weten dat haar Garmin is uitgevallen. Ze is op zoek naar andere lopers die achter haar liepen.

OK. Het klonk alsof ze alles onder controle had. Ze had ook al geregeld dat er iemand bij de VP4 op 55km zou zitten om haar verder te navigeren.

Wat later bleek dat het haar gelukt was om de andere lopers te vinden, want ik kwam haar en 3 andere dames tegen op een kruispunt. Zoeken naar de route.
Ik was weer uitgekomen op de 52km route na een extra lusje, en de navigatie van ons allen zei dat we een pad in moesten.

Alleen – er was geen pad!

Cor, de racedirector, had ons bij de briefing voor de start al gewaarschuwd. Volg gewoon de navigatie, als je denkt dat er geen pad is, toch de navigatie volgen want dat is het pad.
Nou, geloof ons vijven maar, Er. Was. Geen. Pad !

We konden wat uitzoomen op de navigatie en er omheen lopen, of doen wat Cor gezegd had. Vrijwel unaniem besloten we te doen wat Cor zei. De navigatie volgen. Of dat de slimste keuze was….

Dit stukje route heeft veel tijd gekost, er was geen doorkomen aan. Ik hoor Cor nu nog lachen….
Onder de metershoge varens groeiden ook bramen. Dat hebben mijn knieën geweten. Tot bloedens toe. Maar ja, het is een trail hè!

Een stukje samen met de dames opgetrokken en langzaam ontstond er een gaatje tussen een dame en mij en de andere dames.
Niet erg, we waren bijna bij de laatste verzorgingspost. En als verrassing kwam ik m’n vrouw hier ook weer tegen! Liefde alom.

Mirjam, de dame met uitgevallen Garmin, vertrok als eerste samen met Christelle die haar zou navigeren, gevolgd door mij. Na een kilometer of 2 liep ik ze voorbij. Dit was het laatste stuk, zuinig zijn met de energie was niet meer nodig.

Bovendien wist ik dat hier een wat langer vlak gedeelte in het parcours zat, met daarna nog 1x een beste bult omhoog naar Gulpen toe. Het liep heerlijk, ondanks de warmte. Want warm was het inmiddels zeker. Helemaal op een open vlakte. Eerder al een typische ‘holweg’ gelopen, waar de warmte bleef hangen. Wat was ik blij toen ik dat stuk achter me had liggen en weer de schaduw van de bossen in kon.

De heuvel op naar Gulpen toe nog even wandelen, om daarna soepel door Gulpen te lopen. Af en toe wat verhard gedurende zo’n lange trailrun is dan best even fijn.

Bijna bij de finish

Ik zie een groot gebouw wat wel erg lijkt op het gebouw (kasteel? Hofboerderij?) waar de finish is.
Even denk ik dat ik er dan al bijna ben – maar als snel ontdek ik dat het valse hoop is. Garmin piept dat het nog 5 kilometer is, en de route loopt gewoon om dat complex heen en door. Dit was overigens voor de hierboven beschreven heuvel naar Gulpen toe.

Hoe dan ook, Gulpen laat ik achter me liggen en dan… Ik zie een weggetje omhoog. De route stuurt mij naar dat weggetje. 10% helling is er niks bij.
Hardop pratend mopper ik op die steile helling. Een vloek kan ik net binnensmonds houden.

En dan zie ik dit: Na 63km zijn de beentjes toch wat minder soepel. Hier word je dan niet blij van (al is het stiekem achteraf wel leuk…)

Ook hiervoor had men ‘gewaarschuwd’. Verdoemde trappetjes vlak voor de finish. Het is nog 2 kilometer als we deze trappen mogen beklimmen. Heb je die trappetjes gehad, komt er nog een serie aan, dit keer wat langer. Aaaargh!

Bovenaan gekomen staat een mariabeeld. Ik heb geen puf meer om een foto te maken.

Garmin geeft een seintje dat het nog 1.5km naar de finish is. Ik stuur een spraakberichtje naar Alinda, dat ik met een minuutje of 10 bij de finish ben.
Achteraf bezien was dat een heel goed idee! Alinda was mij namelijk nog aan het zoeken bij het 57/60 kilometerpunt. Waarschijnlijk was ik er toch net iets eerder en zijn we elkaar mis gelopen.

Ze was op tijd bij de finish om mij de laatste meters over het laantje te zien maken.

Bam! Na een dikke 9 uren zit het er op.

The aftermath van de Krijtlandtrail

Na de felicitaties van Alinda en de organisatie (Geraldine & Cor) wil Alinda een leuke foto maken. Of ik even in de zon wil gaan staan….
Geen haar op m’n kale kop die daar aan denkt! Wat heb ik het warm. Het lijf heeft absoluut verkoeling nodig.

Dat is er niet.
Geen koud water, geen ijs.

Alinda haalt bij de ijskraam iets verderop een aardbeien smoothie. Gemaakt van vers aardbeienijs en verse aardbeien. Oooh – wat smaakte dat goed, en het was lekker koud.
Ze had ook wat ijsklontjes gescoord die ik rustig over m’n kale kop uitsmeerde om maar wat af te koelen. Een mede trailloper, die wat eerder gefinisht was had nog een ice-pack in de koelbox in de auto, die heeft ze mij aangeboden. Gretig legde ik die in m’n nek.

Het zou mij niets verbazen als de core temperatuur van het lijf in de buurt van de 39 of 40 graden zat.

Gelukkig koelde ik aardig af en binnen 30 minuten had ik alweer praatjes.

De Krijtlandtrial is een erg leuke, afwisselende en uitdagende route. Helemaal met een gevoelstemperatuur van boven de 30 graden. Toch heb ik geweldig genoten. Met lekker weer een hele dag buiten mogen spelen en door mooi Zuid-Limburg rennen is geweldig.

De paadjes waren afwisselend, de bossen (relatief) lekker koel. De hele dag heb ik geen moment naar de tijd of m’n tempo gekeken. Enkel de route gevolgd, en verder alles ‘op gevoel’ gelopen en gedaan in de net-niet-helemaal relax modus.

Zo kwam ik vlakbij restaurant ‘Het Hijgende Hert’ 3 wandeldames tegen, die geen idee hadden welke kant ze op moesten. Mijn advies: rechtdoor, altijd rechtdoor!
Daar trapten ze niet in. Ze zochten dat Hijgende Hert. Toevallig was ik daar 2 minuten eerder voorbij gelopen en kon ze de goede kant op wijzen. Ook deze dames hadden nog een stukje te gaan, Aken was hun eindbestemming.

De dames hadden kennelijk al andere lopers gezien met een startnummer, ze waren benieuwd naar de afstand die wij liepen en vroegen daar naar. Ze waren even stil toen ze ’65 kilometer’ hoorden…. Omdat dit ongeveer halverwege was gaf ik dat aan, waarna ze op hun horloge keken. Dat is het enige moment ongeveer dat ik wist wat de tijd was. 12.40 uur. De bevestiging dat ik voor het donker wel bij de finish zou zijn.

En omdat deze trailrun zo goed ging heb ik me maar (weer) ingeschreven voor de Vechtdaltrail op 8 juli. Nog even zitten twijfelen tussen de 35km of de 50km.
Jij weet vast wel wat de keuze geworden is!  Zie ik je daar??