Sinds het begin van dit jaar stond er een lange ultramarathon op m’n lijstje van evenementen. Het Petranpad.

Dit is een kleinschalig (goed) georganiseerde trailrun met maximaal 100 deelnemers, verdeeld over 60 en 112 kilometer. De filmpjes en foto’s zagen er uitnodigend uit, meedoen was betaalbaar en het Petranpad heeft niet zo veel hoogtemeters.

Als je dan voor de eerste keer de 60km grens gaat overschrijden is het wel fijn dat je niet ook nog eens een keer stevige hoogtemeters onder de schoenen krijgt.

TL:DR

Het was een geweldige dag! De organisatie was lekker laagdrempelig en alles was prima geregeld. Met name dankzij het enthousiasme van de organisatoren en de vrijwilligers. Het lopen ging goed en we hebben veel mooie stukken natuur gezien.
(Voor wie het niet weet, TL:DR staat voor: To Long, Didn’t Read)

Aankomst bij ’t Kasteelke te Meerlo – voor start en finish.
Foto: Mantis Photography

Wat is het Petranpad

Het Petranpad is een lange afstandsroute die vele natuurgebieden rondom Horst a/d Maas (tussen Venray en Venlo) met elkaar verbind. Dit wordt goed onderhouden.

Voor onze trailroute van 60km was er een ‘doorsteek’ waardoor er feitelijk een halve Petranpad route ontstaat.
Een normaal mens zou zo’n lange afstand route in meerdere etappes gaan wandelen. Vergelijk het met het Noaberpad of de Dinkelroute.

Maar op 14 mei stond er een groep mensen paraat om alles op één dag te gaan rennen, of in ieder geval de helft er van wanneer er voor de 60km gekozen was.

De gelopen route (met de klok mee)

Tracking

De organisatie bood de mogelijkheid om een tracker te huren. Met een tracker wordt ongeveer iedere 3 minuten je locatie vastgelegd en live weergegeven op een site. Zo kan je als loper gevolgd worden.

In eerste instantie had ik van de huur van een tracker afgezien. Voor de 60km niet echt nodig mbt veiligheid, en m’n partner zou lekker haar eigen ding gaan doen die dag.

Met nog een kwartiertje te gaan voor de start stond ik wat te keuvelen en kletsen met wat anderen. Daarbij zijdelings aangevend dat ik het eigenlijk wel jammer vond dat ik geen tracker had. Alinda had inmiddels bedacht om mij minimaal 1x onderweg tegen te komen. Ze vroeg iig naar mijn verwachtte doorkomsttijd op de verzorgingsposten van de 20 en 40km.

Karin van de organisatie hoorde dat, en zei dat ze er nog wel eentje had liggen. Nog geen 3 minuten later zat er een tracker bevestigd op het racevest, en was de aanmelding geregeld. Top!

Aankomst bij de 20km verzorgingspost, met de koeien (zie video).
Foto: Mantis Photography

Vrolijke verrassing

Nog ruim voor de eerste verzorgingspost had Alinda mij al gevonden. Nou ja, bij de tweede poging dan…  (zie video verderop).

Dat deed me eigenlijk zeer goed! Helemaal toen ze ook bij de verzorgingspost aanwezig was, en later kwam ik haar nog een paar keer tegen.
Elke keer begon ik er toch wel naar uit te zien, helemaal toen het wat zwaarder ging.

De route was overigens niet uitgezet met linten of pijlen, we liepen op eigen navigatie via GPS. Op die manier werd het voor Alinda een soort van ‘vossenjacht’ om mij te vinden. Zo hadden we beiden onze eigen lol.

Gezelligheid onderweg

Na een aantal kilometers kwam ik in een aardig loopritme, waarbij ik er vooral op wilde letten niet te hard te gaan. Jan dacht er ook zo over, en we liepen eigenlijk samen verder. De lopers voor ons gingen iets harder, en raakten steeds iets verder uit het zicht.

De afstand naar de lopers achter ons werd ook wat groter. Af en toe iets wisselen met 2 lopers uit Tsjechië, en ook bij de verzorgingspost kom je elkaar wel weer tegen.

Ik moet eerlijk bekennen dat het erg fijn was om met iemand samen te lopen. Jan bleek een geweldige keuze te zijn. We hebben wat mooie verhalen weten uit te wisselen.

Bovenal liepen we een lekker tempo zo samen, waardoor we tot vrijwel bij de finish bij elkaar zijn gebleven. Nou ja, Jan bleef meer bij mij, dan ik bij hem….

Han & Jan samen op het Petranpad (dit is na 40km).
Foto: Mantis Photography

De verzorgingspost op de 40 kilometer had ik namelijk echt, en dan ook echt nodig. Normaal zou 5 à 10 minuten al erg lang zijn. Ik bleef daar maar liefst 18 minuten. Jan besloot om niet alleen door te gaan, maar op mij te wachten. Tof!

Hier zie je duidelijk de lange rustpauze bij de 40km (oranje 4:25)

Vlak na de 40km sloot Bartosz uit Tsjechië zich bij ons aan. Zijn loopmaatje heeft een DNF achter zijn naam. Omdat samenlopen toch echt wel fijn is op ultra’s ging hij verder met ons mee.

Hier zie je dat Bartosz er ook bij liep.
Foto: Mantis Photography

De video

Zoals je inmiddels weet (voor de vaste lezers van RunHanRun) probeer ik van de leuke of bijzondere evenementen een vlog te maken. Zo ook dit keer.
Ik hoop dat je het leuk vindt!

Word vaste lezer en meld je even aan.

De ervaring op het Petranpad

Meestal loop ik trails door gebieden die ik wel ken. Limburg valt daar niet onder, en dat was dan ook mede een reden om hier te gaan rennen. Altijd leuk om een nieuw gebied te ontdekken!

Eerder zei ik al dat het Petranpad een lange afstand wandelroute is. Zo kan je het ook het beste omschrijven. Een route die je meeneemt over en door verschillende (kleinere) natuurgebieden.

Over de heide, 10 kilometerpunt.
Foto: Mantis Photography

Daar zaten hele leuke stukjes tussen! Mooie singletracks door de bossen, met wat op-en-neer, of een zandpaadje langs heidegebied.

Het betekende ook dat er wat lange saaie stukken tussen zaten, om alles te verbinden. Voor mijn doen eigenlijk wat meer dan gedacht of gehoopt. Gelukkig waren de laatste 10 kilometers schitterend.

Heerlijk langs een meanderend beekje, vol tussen het groen. Dat heeft er mede aan bijgedragen dat de laatste 10 kilometers goed vol te houden waren. Sterker nog, daar zijn we zelfs iets sneller gaan lopen. Of kwam dat omdat we wisten dat we er bijna waren, en de trail zouden uitlopen…?

Karin wachtte ons bij de finish op na 61,35km Petranpad.
Foto: Mantis photography

Het weer

Je hoort mij niet snel ‘klagen’ over het weer. Immers, je hebt er toch geen invloed op!

Om een takke-eind te gaan rennen was het aan de warmere kant zeg maar. De ervaren temperatuur, aldus Garmin, zat tussen de 23 en 34 graden (dat is dus niet de luchttemperatuur).

Het was erg fijn als we weer een stuk onder de bomen of in het bos konden lopen, dat verschil qua temperatuur was goed te merken.

Desondanks was het een topdag voor een lange trail. Blij ben ik ook dat de hartslag de hele dag erg laag is gebleven. Voor mij betekent het dat mijn ‘plan’ om die eerste 60k ultra ‘rustig’ te gaan lopen gelukt is.

Het waren dus toch de schoenen!

In een eerder blog had ik het al over schoenen en m’n pijnlijke knie. De conclusie kan getrokken worden, het waren de schoenen.

De eerste 40km heb ik uit voorzorg met de kniebrace om gelopen. Eigenlijk was ik er na 30km al klaar mee, want dat ding zorgt wel voor een beetje irritatie.

Onderweg heb ik hem 3x iets anders afgesteld, wat net weer wat verlichting bracht. Toch er voor gekozen om tot de 40k te wachten voordat ik hem met vertrouwen durfde af te doen.

De laatste halve marathon zonder brace gelopen, wat prima beviel. En, het belangrijkste, geen centje pijn aan de knie!

Zo film ik dus de paadjes onderweg.
Foto: Mantis Photography

Dank

Als laatste toch even een Dikke Dank aan de betrokkenen.
Vanzelfsprekend aan m’n lieve vrouw – die mee wil en blijft gaan op dit soort escapades van me, en goed voor me zorgt. De bonus ontmoetingen onderweg hebben zeker bijgedragen aan het succes.

Jan Rietsema – die heeft me door het zware stuk heen getrokken, wat achteraf wederzijds bleek te zijn. Het was erg gezellig om een dag samen op te trekken.

De organisatie (Theo, Karin & Ton) en de vele lieve vrijwilligers die altijd bereid waren iets voor je te doen. Behulpzaam ten top.

De andere lopers, om het even welke afstand, voor de gezelligheid en de verhalen. Zowel vooraf, als na de finish. Tot een volgende keer!