De Amsterdam marathon zit er op. Chalid Choukoud een verdiende 10e plek en een parcoursrecord bij de dames. Mooie wedstrijd om te zien! Toch heb ik nu geen zin om te gaan rennen. Dat is raar.

Normaal gesproken inspireert het zien van een mooie wedstrijd, of evenement mij altijd wel om ‘even’ naar buiten te gaan. De laatste tijd niet en dan praten we niet over dagen. Zelfs de omgeving brengt me er niet toe om actief te worden. Ik zit nu in Driebergen, letterlijk aan de bosrand en de Utrechtse Heuvelrug. Een gebied waar ik toch wel erg graag loop – als ik er ben.

Dikke dip. Anders valt het niet te zeggen.

De laatste goede run

Het is alweer even geleden dat ik m’n laatste evenement met goed gevolg liep. Dat was dan ook meteen de belangrijkste van dit jaar: Het Wereldkampioenschap Masters Atletiek Halve Marathon. Dat was 24 augustus. Het is nu 20 oktober….

Is die dip dan echt zo lang?
Nee, dat dan weer niet. Gelukkig niet!

Eigenlijk weet ik ook niet of er van een dip gesproken mag worden, of juist wel. Dat bedoel ik dan ook letterlijk. Ik weet het niet. Ik snap het niet. Het is anders dan ooit eerder.

Wanneer begon het dan?

Het laatste evenement was op zaterdag 14 september in Winschoten. Het plan was om daar een 100km te gaan lopen, bij voorkeur sneller dan het jaar ervoor toen het zo verdomde snikheet was.

Nu hoor ik je al denken “Hè, heb ik dan een blog of vlog gemist van dit belangrijke evenement?”.

Maak je niet te sappel – alles is OK. Je hebt niets gemist, want ik heb er niet over geschreven. Heel eerlijk? Daar had ik gewoon geen zin in. Gelukkig is dit mijn eigen blog en kan ik mooi zelf bepalen of ik wel of niet schrijf 😁.

Waarschijnlijk is één van de redenen van het niet willen schrijven van het blog het gegeven dat het NK 100km bij de RUN Winschoten niet naar tevredenheid is verlopen. Het werd een dikke DNF. Bij 65km was het gebeurd.

Even over dat NK 100km

De eerste 40km, 4 rondjes, gingen prima. Het tempo lag een tikkie hoger dan eigenlijk gepland – iets wat mij vaker ‘overkomt’. De omstandigheden waren geweldig, met 13 graden en een zonnetje. Een beetje zoals vandaag eigenlijk! Geen extra water nodig, zoals vorig jaar.

Het liep makkelijk op de fijne Hoka Cielo X1 schoenen die ik ook bij het WK Halve Marathon voor Masters gebruikt had. De sfeer was goed, ik voelde me lekker en wilde gewoon relaxed de rondjes aftikken.

Na elke 10km kwam ik weer bij m’n eigen verzorgingspost, naast die van Arenda en vlakbij Tamara en Nico. Even wat drinken & eten en meteen weer door. Onderweg met verschillende lopers een stukje samen opgetrokken en mooie verhalen gedeeld (bedankt Julian!).

Ik zou wel zien wanneer het wat zwaarder zou worden

M’n supersupporter was uiteraard ook alweer aanwezig, nadat ze in de ochtend wat tijd voor haarzelf had kwam ze mij al snel weer bijstaan en aanmoedigen. Wat een schat is dat ook!

Meijco van Velzen was er weer om een toffe foto te maken!

Halverwege. De 50km zit erop en langzaam komt er vermoeidheid opzetten. Mwoah – niet heel erg vreemd natuurlijk. Des te meer niet als je beseft dat ik dit jaar vooral getraind heb op een snelle halve marathon ipv op een lange ultrarun van 100km. Dat zal zeker meegespeeld hebben.

Tussen de 50 en de 60km, het 6e rondje, begon het me wat tegen te zitten. Het lopen ging niet meer vanzelf, minder relaxed. Er moest nu toch echt gewerkt worden om te blijven rennen. Het tempo ging een klein stukkie langzamer, en dat was helemaal prima.

Maar dan…
Het 7e rondje begint en ik loop slecht. De fut is er uit, de glimlach is weg van het gezicht en het tempo wordt elke kilometer trager.
Van 5:40 de eerste 50km naar 6:30 vanaf kilometer 60.

Het mentale spelletje van de afstand, door alles in kleine stukjes op te breken, wordt moeilijker. Normaal breek ik het op in 5km, of per kilometer. Inmiddels was het per halve kilometer, of van bocht naar bocht – wat dan weer tegenwerkt op de twee wat langere rechte stukken.

Zelfs de beroemde vraag “Hoe graag wil je finishen” had geen effect op mij.
We komen aan bij de 65km, daar ligt een mat op de grond om de tussentijden te registreren. Ik loop nog ruim voor op m’n doel en als ik zo door zou blijven lopen zat er een verbetering van de tijd met een uur wel in.

Vlak na de bocht na die 65km staat de verzorgingspost. Fijn! Heel even wandelen, wat water en cola drinken en…..

Normaal gesproken loop ik dan weer door.
Dit keer niet. Het lukte domweg niet meer om te gaan rennen. Het lijf weigerde, en de geest gaf het lichaam geen schop voor de kont. Ik besloot nog een stukje te wandelen, om na een paar (honderd?) meter weer te gaan rennen.

Het. Lukte. Niet.

De benen wilden niet. Ik liet het erbij. Wetende dat er niet serieus genoeg getraind was voor die 100km was dit dan de prijs. Bam. Een dikke klap in het gezicht.

Uiteraard was ik wel vermoeid, voelde me zeker niet fris meer en had her-en-der wat PHPD.
(Pijntje-Hier-Pijntje-Daar)
Ik baalde best wel – al kon ik me er snel bij neerleggen dat dit niet mijn A-race van het jaar was. Het was een bonus! Slechts 3 weken na het WK.

Ook Hans Spieker wist een sprong vast te leggen (met Julian van Dijk (r) en nog een loper (l) in Heiligerlee)

De MoJo is verdwenen

Sinds die dag is de MoJo om te gaan rennen weg.

Het duurde even voordat het lijf hersteld was, tikkie langer dan normaal. Dacht ik.
Toen het weer tijd werd om wat te gaan trainen, en training geven, viel me dat zwaar.

Op de Utrechtse Heuvelrug, 4 weken geleden, dacht ik een relaxte lange run te maken door het mooie gebied. Dit keer vanuit Zeist. Het tempo lag verstandig laag, met 6:30 per km. Na 8km een stukkie gewandeld en wat gegeten. Deze dag had ik geen enkele haast, gewoon rustig buiten spelen.

Tegen de klok in gelopen, bij het X afgebroken.

Vlak na de 10km was ik er klaar mee. Had geen zin of fut meer om door te rennen. Als ik door zou gaan werd de afstand terug alleen maar langer. Ik besloot om terug te gaan wandelen. Is ook lekker buiten. Dat was nog een goede 5km.

Er viel nog even een aardige bui naar beneden en ik kreeg het echt koud. Het regenjasje had ik al aangetrokken, maar die blote benen…. Dus toch nog even een minuut of 10 wat gehobbeld (rennen was het niet echt) om maar een beetje warm te blijven.
(Dat valt hierboven te zien als de groene kleur tussen het blauwe stuk).

Nog 2x iets met een training gedaan. 1x de training gegeven waardoor ik zelf niet al teveel gerend heb, zal 5km geweest zijn. Op de woensdag ook nog meegedaan met een training en de laatste interval serie laten schieten. Ik was klaar.

Nog steeds geen MoJo.

Tijd voor vakantie!

Altijd goed – lekker op vakantie gaan. Dat was het zeker en Rhodos is ons goed bevallen. Er kwam wat meer rust in het lijf en hoofd.

Sterker nog, aan het einde van de zaterdag had ik zelfs een ingeving: Ik ga even lekker rennen! Dat was op m’n verjaardag. Dus ter ere daarvan 56 minuten gerend en dat ging best wel lekker, met een mooi straf tempo in de warme zon. Heerlijk!

Ja, er is zelfs voor me gezongen….

Paar dagen later nog een avondrun in het donker over het strand gemaakt. Kiezelstrand om precies te zijn. Al loopt dat best wel zwaar, het voelde eigenlijk best goed om op een zwoele zomeravond een kleine 10 kilometer langs de Egeïsche Zee te rennen.

De dag voor vertrek naar huis ook nog een road-2-trail run gemaakt, met maar liefst 290 hoogtemeters over 2km. Mooi uitzicht over Ialyssos. Dit ging wat zwaarder moet ik zeggen…

Uitzicht over Ialyssos vanaf Filerimos

Dit weekeinde – een dikke week terug van vakantie – zou ik dan weer kijken wat ik op de Utrechtse Heuvelrug zou gaan doen.
Het werd: niks.

Ook kijken naar een vette marathon, en verhalen van hardloopmaatjes die de Rothaarsteig marathon gelopen hebben brachten mij geen MoJo.

Dit gaat nog wel even duren…. ben ik bang voor

Hoe zit het met de data en de cijfers?

Zoals je wel weet heb ik een Garmin Fenix 6 sporthorloge om de pols die aardig wat data registreert.
Daar heb ik ook naar gekeken – en dat stemt mij niet tevreden.

In het kort:

• Rusthartslag is te hoog
• Body Battery te laag
• Hartslag Ritme Variabiliteit niet goed

4 weken overzicht van de body battery – normale situatie

4 weken body battery overzicht – zonder m’n MoJo

Zelfs als ik weinig tot niets doe zegt de status van de Garmin mij dat ik ‘gespannen’ ben. Alsof er teveel gedaan wordt.

Wat dan? Ik doe nauwelijks wat!
(Hoor je de frustratie?)

• 

  Rusthartslag zonder MoJo (gemiddelde per week / 4 weken)

• 

  Rusthartslag normaal (gemiddelde per week / 4 weken

Ik leg me er maar bij neer. Ik ga af op de ‘zin’ die er is, of juist niet. Geen zin = niet doen.
Dus, dat betekent dat de deelname aan de Diep Hel Holterbergloop (komend weekeinde) niet doorgaat.
2 november is er de fantastisch Haarlerbergtrail over de Sallandse Heuvelrug – zonder mij.
Dan weet ik dat er nog een toffe trailmarathon over het Dwingelderveld in Drenthe aan zit te komen dit jaar. Zal hem wel niet worden.

Eerst maar weer eens ‘normaal’ lopen met data op de Garmin die bevestigd hoe ik me voel (niet andersom!). Als dat allemaal een dikke OKAY is, dan zie ik wel weer hoe het opgepakt gaat worden.

Als je wilt weten hoe dat uitpakt, abonneer je hieronder dan even op de nieuwsbrief. Je krijgt dan een e-mailtje als er een nieuw blog gepubliceerd is, verder niet.

Mocht je nog ergens wat MoJo hebben liggen – ik hou me aanbevolen!
Lijkt me best lekker…