Via een mede hardloper werd ik geattendeerd op een onderzoek over blessure preventie bij hardlopers. En ze zochten nog hardlopers voor hun ‘experiment’.
Dat leek me leuk – volgehangen worden met sensoren en dan mogen hardlopen. Meteen maar contact opgenomen met de onderzoekers.
Het onderzoek
De onderzoekers richten zich op de preventie van blessures. Een deelonderzoek daarvan, waar ik aan mee ging doen, had te maken met de pasfrequentie van de hardloper.
Op zich is het vrij eenvoudig wat er moest gebeuren – voor mij dan.
Na wat warmlopen zou ik 3x 90 seconden gaan rennen op 3 verschillende tempo’s. en die 3x 90 seconden op hetzelfde tempo gingen in verschillende stapfrequenties.
Allereerst zoals ik altijd loop. Dus de natuurlijk pasfrequentie voor mij. Dat is niet moeilijk. Maar dan…
Dan ga je op hetzelfde tempo nog een keer rennen, op een stapfrequentie die 10% lager, en 10% hoger ligt.
Dankzij de metronoom loop je de gewenste pasfrequentie
Ondertussen worden de voeten in highspeed gefilmd, zodat er in superduper slowmo gekeken kan worden naar de landing en afzet. Confronterend (zie video). Ik dacht aardig op de middenvoet te landen….
De loopband waar dit op gebeurt is niet zomaar je huis-tuin-keuken loopband. Nee, dit ding kan tegelijkertijd met de beweging ‘wegen’. Dus de impact van de landing, het gewicht op het standbeen, en de afzetkracht. Dan ben je er nog niet, die loopband meet ook nog hoe de balans van je voet is, tijdens de transitie van de looppas. een joekel van een ding, met eigen koeling en een USB aansluiting naar een krachtige computer.
Het resultaat
Geen idee. De onderzoekers zijn nog wel even bezig denk ik. Toch trots op het feit dat ik een (kleine) bijdrage heb mogen leveren als proefkonijn.
Maar er is wel resultaat in de vorm van een vlog. Want deze kans liet ik me niet voorbijgaan natuurlijk.
Alleen…. beetje jammer dat ik mezelf onthoofd heb!
Het statief met camera stond goed. Sleutelwoord is: stond. Want om te zorgen dat ik er helemaal op zou komen, stond de voorste poot van het statief op een kabelgoot. Alleen liep die over de volle breedte van de ruimte, waar de onderzoekers (ja, meervoud) ook heen-en-weer zouden lopen. En een stap op die kabelgoot betekende gewiebel.
Dus, heb ik het statief iets verplaatst. Alleen niet gecontroleerd of het daarna nog steeds allemaal goed stond. Dom dom dom. Sorry dus – je ziet wel de voeten, maar niet het hoofd.
Ach, het gaat om het hardlopen, niet om mijn blije ei gezicht!
