Het was de bedoeling om de eerste langere trail (25km – Witte Country Cross) van het jaar gewoon lekker te gaan lopen.
Toch liep het anders…

Het originele plan

Samen met nog wat loopmaatjes (Bianca, Nicole, Bas, Henri, Benno) gingen we de 25km trail in Vasse lopen. De eerste keer dat de Witte Country Cross georganiseerd werd, door dezelfde club die in de zomer de Parelloop regelt.

De organisatie was dan ook prima, met veel vrijwilligers op de route die er voor zorgden dat wij renners ongestoord de verschillende wegen konden over crossen zonder te hoeven uitkijken of stoppen.

De eerste 10 kilometer wilde ik gewoon leuk en gezellig samen lopen, waarschijnlijk met Bianca, Nicole en Henri. Over het algemeen zijn wij allemaal wel aan elkaar gewaagd qua tempo. Trainert Bianca had in geen tijden een langere afstand dan de 15km gelopen, en wilde dus niet al te gek doen. Zij werd dus gewoon eerste bij de dames, kwam samen met Henri over de finish, kort daarna gevolgd door Nicole die een geweldige tweede plek pakte.

Na de eerste 10km van de Witte Country Cross zou ik waarschijnlijk wel wat harder gaan. Immers, als je een nummer op je buik hebt, dan moet je er ook voor gaan, vind ik.
Dat heb ik dan ook zeker gedaan.

Hoe het werkelijk ging tijdens de Witte Country Cross

Het aantal deelnemers op de 25km trail was relatief bescheiden. Ik gok dat er maximaal 100 personen aan de start stonden.
Door toeval stonden wij met ons groepje redelijk vooraan bij de start. Maar ach, bij een trail maakt dat allemaal niet zoveel uit, het is er heerlijk gemoedelijk. 150 meter na de start gingen we al een weiland in/door/over. Niet het soort ondergrond waar je gas geeft, bovendien waren we nog niet echt warm.

Dat gold kennelijk voor iedereen, het was een rustige start, en ook de lopers vooraan, nou ja, die gingen er niet echt hard vandoor of zo.

Na de eerste kilometer, toen we eindelijk het weiland achter ons konden laten, ging ik toch eens tellen. Er waren maar liefst 7 lopers voor ons bij de Witte Country Cross. Dat is niet veel…

Bovendien, die lopers gingen niet bepaalt hard. Vooraan twee snelle Jelle’s, gevolgd door een groepje van 5 andere renners, misschien twintig meter voor ons.

Dat is het moment waar ik ging nadenken (soms doe ik dat…). Want, ik wist dat er een bescheiden prijsje was voor de eerste 3 renners, ongeacht leeftijd.

Het plan aanpassen

Meestal ben ik van: Make the plan, Stick to the plan, Execute the plan.

Dit keer moest ik toch echt even denken aan m’n doelen voor twintigtwintig, met als Top 2 doel: Podium plek. Ik besloot er voor te gaan. Nummer 1 en twee lagen ver voor me (metertje of 100). Maar nummer 3….  Dat was maar twintig meter.

Die twintig meter was snel, en zonder moeite dichtgelopen in de kilometer die volgende. Op het moment dat ik mij aangesloten had bij de loper op de derde plek, kwam er een andere loper van de vijfde plek ons voorbij.

Mijn strategie was simpel: aanhaken bij de (nieuwe) nummer 3, daar achter blijven lopen, en dan bij de laatste kilometer van de Witte Country Cross er voorbij. Ook dat verliep anders.

Wedstrijd strategie bij de Witte Country Cross

Dit was eigenlijk voor het eerst dat ik moest gaan rennen op basis van wedstrijdtheorie, in plaats van tegen de klok. De snelheid maakte mij niet uit. Ik wilde toch eigenlijk wel graag die derde plek pakken!

Samen met de voormalig nummer 5 liepen we met z’n tweeën door. En toen ging hij wat harder…

Dan kan je maar één ding doen, als je voor een plek loopt. Mee versnellen.
De nummer 3 sloeg een gaatje. Echter, ik zag ook dat de nummer 1 een gaatje had geslagen met de nummer 2. Ha! Dat biedt perspectief.

Want ondanks dat nummer 3 een meter of tien voor mij liep, zag ik dat we beiden inliepen op de nummer twee. Prima, mooi doorlopen zo.

De gedeelde tweede plek

Dankzij het kopwerk van de nummer 3 groepeerden wij ons samen met de nummer 2. Het bleek overigens dat de nummer 2 en 3 elkaar kenden. Voordeel is dan dat die twee een beetje gingen kletsen.

Klets maar lekker – kost je alleen maar meer energie

Mijn wedstrijd strategie veranderde niet, blijven meelopen met plek 2 en 3. Misschien zit er wel een tweede plek in!

We liepen gezamenlijk in een strak tempo door. Bij het eerste klaphekje gaf nummer 3 wat gas, en hield het hekje voor ons open. Sympathiek! En ook het volgende hekje gebeurde hetzelfde, maar dan door nummer 2. Je raad het al, bij het 3e hekje wilde ik even wat aanzetten om het voor hen open te houden. Het bleek niet nodig te zijn, we sloegen voor het hekje rechtsaf.

Wel erg leuk overigens, na dat 2e hekje liep ik dus gewoon een tijdje op de 2e plek in de wedstrijd. Grappig gevoel geeft dat toch wel.

Na de hekjes bij de heide, rond kilometer 11, vond nummer 2 het welletjes. Hij zette ietsje aan en liep langzaam toch iets van ons weg. Bij kilometer 12 kwamen we bij een berucht stuk voor de lopers van Loopgroep Streu. Een dikke 1500 meter zandweg met een mooi stijgingspercentage. Niet steil of zo, wel slopend. Nummer twee was oppermachtig.

Mijn wedstrijdstrategie ging prima. Gewoon bij nummer 3 blijven tot bijna het einde.

20 of 25 kilometer…

Geen idee waarom, maar kennelijk had ik ergens 20 kilometer in m’n hoofd zitten. Waarschijnlijk omdat ik eind december een Halve Marathon in Borne heb gelopen, en ik mijn tijden daarmee aan het vergelijken was.

Nu loop je op een trail, dus onverharde ondergrond, nooit hetzelfde tempo als op de weg. Toch kwam ik er aardig bij in de buurt en het voelde eigenlijk best goed. Een strak en straf tempo, maar lekker!

Bij kilometer 8 had ik al een gelletje genomen, om bij de 15e kilometer er nog eentje te nemen. Dan kan ik wel lekker hard blijven rennen tot de 20.

De tweede verzorgingspost stond klaar bij de 14e kilometer, bij de watermolen van Bels. Ons vaste startpunt op de zondagochtend. Ik wist dat er 3 verzorgingsposten zouden zijn, en dat rijmde niet helemaal met 20 kilometer. Het kwartje viel, ik kwam weer bij de les en ipv nog 6 kilometer, hadden we er nog 11 te gaan. Oops.

Dat dipje bij 1:23 was door de zandkuil – het steile helling-op gedeelte, waar nummer 3 en ik wandelend omhoog gingen.

De snelheid daalde iets, het werd zwaarder

De nummer 3 besloot om even wat sportdrank te pakken bij de verzorgingspost op km 14. Aangezien ik de dag ervoor goed en veel water gedronken had (4 liter gedurende de dag) had ik geen vocht nodig. Alleen ging ik verder, op de 3e plek.

Aangezien het tempo wat we aldoor liepen eigenlijk net iets te hoog lag voor mij op een trail van 25 kilometer, besloot ik om hier m’n herstelmoment te pakken. Het tempo ging iets omlaag, redelijk snel gevolgd door de hartslag die ook wat zakte.

Natuurlijk wist ik dat de (nu) nummer 4 zich weer bij mij zou voegen. Dat is prima, want samen lopen is altijd minder zwaar en vermoeiend dan alleen lopen. Na een kilometer of 2½ sloot nummer 4 zich weer bij mij aan. Samen vervolgden wij onze weg.

In de voetsporen van ‘nummer 3’.
Foto: Organisatie Witte Country Cross / Parelloop Vasse

De grand finale

Het tempo ging lekker, lag iets minder hoog dan eerst en kon ik prima volhouden. We liepen om de ‘Cirkels van Jannink‘ heen, en keuvelden een klein beetje tijdens het lopen over eerdere runs en marathons. Daarbij deed ik mijn best om hem meer te laten praten dan mij.

Hé, elk voordeel wat je kan pakken voor een plek, moet je pakken!

Vlak na de twintigste kilometer gingen we een schitterende single-track op, over de heide. Ja, het was zeker een mooie route.
Ik zie hem op z’n horloge kijken. Vervolgens zet hij serieus aan. Ik denk: “shit!”.

Zelf ga ik ook langzaam versnellen, inmiddels ligt nummer 3 twintig meter voor me. Hij versnelt met een tempo dat ik niet meer kan bolwerken. Heeft hij goed gedaan!
Na de finish vertelde hij me nog dat hij dacht “Als ik wat wil, dan moet ik het nu doen“.

Daar had hij gelijk in. Ik had niet genoeg over om hem te blijven volgen. Mijn strategie viel hier in duigen. Tenzij….

De laatste 3 kilometer

Met nog 3 kilometer te gaan zie ik dat het gat tussen nummer 3 en mij weer kleiner wordt. Het zal zeker nog een 50 à 60 meter zijn, maar heel langzaam kom ik dichterbij. Zou hij dan toch iets teveel gegeven hebben bij de versnelling?

Helaas, met nog twee kilometer te gaan zie ik nummer 3 weer wat van mij weglopen. Ik ben ondertussen redelijk ‘leeg’. Het gat dichtlopen zit er helaas niet in. Dat wordt dus de vierde plek.

De laatste kilometer door de sompige wei.
Foto: Toli Schanssema

De laatste 1250 meter gaan door een opnieuw ingezaaid maïsveld. Geen stoppelveld meer, maar wel zuigend nat. Wat loopt dat zwaar! Hier heb je ook vrij zicht, en nummer 3 loopt ongeveer 150 meter voor me. Geen schijn van kans om dat in 1 kilometer dicht te lopen.

Bovendien, ik kon gewoon niet meer versnellen. Nummer 3 was eenvoudigweg sterker dan ik.

Daarom ook ben ik zeker tevreden met de vierde plek overall.

Strijden voor een plek

Het was een mooie trail, met een route door een voor mij bekend gebied. Toch hebben we nog een paar paadjes gepakt die nieuw waren. Tof!

Daar waar je normaal tegen de tijd loopt, om na de finish er achter te komen op welke positie je bent uitgekomen, helemaal als er leeftijdsklassen zijn, is toch wat anders dan vandaag.

Vandaag ging het om een plek. Strijden om het podium, samen met 3 of 4 andere hardlopers. Het was een nieuwe ervaring, het is een andere manier van lopen. Een prachtige ervaring, eentje die zeker nog van pas gaat komen bij andere wedstrijden dit jaar.

Want, natuurlijk ben ik er van overtuigd dat het mij dit jaar gaat lukken. een podiumplek.
Blijf het blog volgen voor updates!

De dames

Hier nog even een eervolle vermelding voor ‘de dames’.  Zowel plek 1 en 2 zijn voor onze hardloopmaatjes! Chapeau.

1e plek: Bianca
2e plek: Nicole

Voor de liefhebber: alle cijfers en feiten op een rijte