Natuurlijk was het niet de bedoeling om 3 weken te gaan taperen. Dat kwam even zo uit, vanwege een opkomende blessure. Gewoon een klein, eigenlijk nog onschuldig pijntje bij het rechter scheenbeen.
Toen tijdens de training bleek dat bij het inlopen het pijnlijker werd, heb ik direct de hardlooptraining gestopt, en ben een tijdje rustig aan gaan doen. Anders gezegd, minder of bij voorkeur niet rennen. Alleen soms een kort, heel erg rustig rondje, om te kjjken hoe het met het scheenbeen ging.
Gelukkig was het pijntje redelijk vlot weg, waar ik afgelopen maandag bij de training van overtuigd was. Rustig beginnen met de training en kijken wat het been doet. Omdat het goed ging, toch een tandje bijgezet, en daarna nog wat. Ook de dag er na geen enkele last. Top!
Smokkeltrail
Dat kwam gelukkig goed uit, want gisteren (zaterdag 11 mei) had ik een 26 kilometer trailrun op het schema staan. De Smokkeltrail in Losser. Eén van de twee ‘cruciale’ testen voor mijn heup, met betrekking op het maken van de keuze om wel of niet naar Athene te gaan.
Okay, die keuze is inmiddels gemaakt, ik ga, maar toch… het is een goede graadmeter voor de situatie omtrent mijn heup.
Ik kan je overigens direct vertellen dat die heup prima gaat! Volgende week dus de volgende, zwaardere test tijdens de 33km lange Ketelwaldtrail samen met een stel loopmaatjes van Loopgroep Streu.
Alleen, als je drie weken lang weinig rent, dan breekt dat je toch op tijdens een 26km trailrun! Daarom dan ook de titel: 3 weken taperen is voor mij te lang. Dat is belangrijk en goed om te weten mbt het schema voor de marathon van Athene. Kan ik daar rekening mee houden.
Plat op de bek tijdens de Smokkeltrail
Het eerste waaraan je misschien wel kan merken dat 3 weken taperen te lang is, is de concentratie. Nog voor de 5e kilometer gebeurde het al. Een boomwortel die ik klaarblijkelijk over het hoofd had gezien. Mijn rechtervoet knalde er goed op (bij een trailrun: voeten goed optillen Han!) en daar ging ik languit. Opstaan en weer doorgaan, zoals Herman van Veen vroeger al zei.
Normaal zal me dat eigenlijk niet zo snel gebeuren, maar, het hoort bij het trailen zeg ik dan maar…
Overigens was de voorbereiding voor deze trail sowieso al niet optimaal, naast die 3 weken taper periode. Dezelfde ochtend stond ik nog training te geven, na een te korte nacht. Dat merk je dan wel, vandaar dus de subiete val ten gronde. Gelukkig was de landing ‘gecontroleerd’ en kon ik direct de weg door het bos weer vervolgen.
Foto: AV-Iphitos
Rennen door een (droge) sloot
De Smokkeltrail zelf was absoluut uitdagend en afwisselend. Het ene moment renden we door een wei waar het groene gewas bijna tot aan de knieën reikte, het volgende moment werden we van het fietspad afgeleid de sloot in. Droog, dat dan weer wel, maar met veel bladeren op de grond, waardoor de oneffenheden niet te zien waren. Verder lag daar ook aardig wat kreupelhout.
Ook de stukken door de wei bijvoorbeeld was goed opletten. Het lange gras was dan wel mooi plat, alleen zag je daardoor de molshopen en andere hobbels niet. Het tempo van rennen veranderde dan ook continue. Is wel goed qua training! #fartlek
Zere voeten
Vanwege het lekkere weer (geweldig zelfs) had ik de ‘lichte’ versie van mijn 2 paar trailschoenen aan, de Adidas Terex CMTK 290. Waarschijnlijk toch een sok niet goed zitten, of te los geveterd, ik weet het niet. Resultaat was wel dat ik al bij een kilometer of 10 last kreeg van m’n grote tenen. Die rechterteen is wel te verklaren, die had een aanvaring met een boven-de-grond-uitstekend-stuk-boomwortel gehad. De boomwortel had gewonnen.
De linkerteen vertoonde een mooie dikke blaar toen de schoenen en sokken uitgingen. Die gevoelige tenen leidde wel wat af tijdens het rennen – ook dat hoort er bij.
Die Adidas Terex trailschoenen zijn echt gemaakt voor off-road. Ze hebben dan ook niet erg veel demping. Om van het ene mooie stuk trail bij het andere te komen liepen we af en toe over verharde routes. Of zandwegen die wel erg compact waren. Dat heb ik gemerkt. Ergens rond het halve marathon punt begonnen de voorvoeten aan de onderkant toch wel erg gevoelig te worden. Pijnlijk eigenlijk wel.
Dat zorgde er ook voor dat de laatste 3 kilometer zelfs een kwelling waren. Het is me niet vaak gebeurd dat ik dusdanige lichamelijke ongemakken had tijdens het lopen. Ja tijdens mijn eerste marathon, dat was erger.
Foto: AV-Iphitos
Mentale training
Toch ga je gewoon door, ook al heb je ‘wat last’. Kom op, het is een wedstrijd! Dan mag je best wel wat ongemakken hebben. Makkelijk kan altijd nog.
Juist op die momenten dat het wat minder ging, vanwege die pijnlijke voeten, tenen en algehele vermoeidheid is het belangrijk om positief te blijven. Hupsakee, direct weer denken aan de op de planning staande marathon van Athene. Zie het maar als mentale training. Ook erg van belang als ik in november 42 effing kilometers ga rennen in Griekenland. De mentale gesteldheid kan wel eens de helft van het succes (of falen) bepalen.
Het was overigens niet alleen het lichaam wat bijdroeg aan die mentale training. Ergens vlak na het halve marathonpunt konden we ons nog vermaken op een kilometer mul strandzand. Ben je twee uur onderweg, krijg je nog even zo’n ondergrond voor de kiezen. Mooie omgeving, maar man man, wat loopt dat rot!
Foto: AV-Iphitos
Ecologisch verantwoorde medaille bij de Smokkeltrail
De organisatie van de Smokkeltrail gisteren was goed, en zo fijn dat er dan (veel!) vrijwilligers zijn die je aangeven welke kant je op moet rennen. Of je, in plaats van de makkelijkere route rechtsaf, eerst linksaf laten gaan, onder de brug door laten rennen (pas op je hoofd!) om vervolgens alsnog op hetzelfde pad uit te komen. Ja, die vrijwilligers zijn super tof om er bij te hebben – bedankt!
Bij de finish krijg je dan de erkenning van het volbrengen van de route. Inclusief het smokkelen van echte boter over de grens. Die kon je dan mooi op de Krentenwegge smeren die we ontvingen, samen met een originele medaille.
Mocht je de Smokkeltrail nog niet kennen, zet hem dan voor volgend jaar op je lijstje. Het is een gave, afwisselende en pittige trail. Goedgekeurd!
