Ergens anderhalf jaar geleden heb ik me aangesloten bij een hardloop clubje. Want, als je enkel samen met jezelf traint is de kans aanwezig dat je progressie mogelijkheden laat liggen. Omdat je ze niet kent, niet ziet of er niets mee doet.

Zo weet ik van mezelf dat het rennen van intervals, fartleks, tussensprintjes en noem maar op niet gebeuren. Ondanks dat overal geschreven en uitgelegd wordt dat het helpt om een betere en/of snellere hardloper van te worden.

Hoe dan ook, opperhoofd Mooie Vrouw Bianca stelde een keer voor om mee te gaan trailen. Ook dat is gewoon hardlopen hoor, alleen niet over asfalt of op een atletiekbaan (wat ik overigens niet doe). Nee, bij het trailen (ook wel crossen genoemd) ren je juist over onverharde routes, Door bossen, over heide of nog extremer voor de echte die-hards (moerassen, ongebaande paden, bergen – zie link onderaan).

Eerlijk gezegd, dat is leuk hoor, trailen. Sindsdien loop ik dan ook veel zondagochtenden met een (ander) groepje fanatiekelingen een 20 kilometer door de bossen en over de heide bij Vasse. Daar in het diepe Twente vlakbij de Duitse grens gaat het ook nog eens wat op en neer. Het is geen zuid Limburg of de Veluwe, maar moe kan je er zeker wel van worden!

Bron: Google Maps

Tijdens de hardlooptrainingen met De Mooie Vrouwen wordt er ook wel lekker gekwebbeld. Ja, daar doe ik zeker ook aan mee. Natuurlijk vertel je dan ook over het leuke trailen. Overigens zijn er nog een paar van De Mooie Vrouwen die zondagochtend in Vasse trailen (Diënne, Sandor, Barry, Nicole).
Daarnaast zijn we vorig jaar, met de laatste training voor de zomervakantie, een rondje ‘off road’ gaan rennen bij de Doorbraak vlakbij waar ik woon. Een keer wat anders. En vrijwel alle deelnemers vonden dat toch wel erg leuk.

Zodoende kwam bij Bianca het idee om, bij wijze van proef, een serie zondagen te gaan trailen met de leden van haar hardloopschool. Met als afsluiter de Veluwezoom trail in juni.
1x per maand zijn we dus met De Mooie Vrouwen bij elkaar om een stuk door mooie natuur te rennen. Vandaag was dat (voor de tweede keer) op de Sallandse Heuvelrug.

Buitencentrum Sallandse Heuvelrug

Daar waar we de vorige keer, met sneeuw!, vertrokken vanaf de kant van Holten, bij Woody’s, begonnen we deze zondag bij het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer. Een prima plek, want je kan er makkelijk komen en des ochtends vroeg (09.00 uur) is het er nog rustig. Het enige wat je er dan tegenkomt zijn fietsers (mountainbike + race) en andere renners.

Dit is de laatste training qua trailen in deze opzet, en de animo was sinds de start iets minder. Alhoewel, de laatste paar dagen werd de groep toch nog wat groter. Groot genoeg om te splitsen in 2 groepen.
De eerste groep zou 12.5km doen, de tweede 15km, allebei in 90 minuten. Samen beginnen, samen finishen. Met een sociale na-zit bij het buitencentrum van Staatsbosbeheer waar het goed toeven is.

Vanwege dat Garmin horloge van mij vroeg Bianca of ik de route op de Sallandse Heuvelrug voor de tweede groep op me wilde nemen, Johan zou voor het juiste tempo zorgen. Geen probleem natuurlijk. Anders gezegd: “Ga je mee verdwalen, Run Han Run weet de weg”. En inderdaad, we hebben 5x toch moeten omdraaien om daarna wel het juiste pad in te slaan (sorry mensen!).

Tijdens het rennen is GPS handig, alleen soms wat trager dan de renner zelf zeg maar. Mede ook door het aanwezige bladerdak in het bos. Dat kan zomaar 20 à 50 meter schelen. Tja, dat werd dus even compenseren op kruispunten en soms gokken of we hier al wel -of toch niet- af moesten slaan. En de Sallandse Heuvelrug is groot genoeg dat je beter wel de juiste route kan pakken…

Barry, Bart en Frans als leaders of the pack

Hoe ging het rennen op de Sallandse Heuvelrug?

Prima! Totdat de knie toch weer wat op begon te spelen. Die 32km van de Ketelwaldtrail vorige week was nog niet weg. Meteen de brace omgedaan, ter ondersteuning. Desondanks waren de laatste kilometer of drie nog wel pittig, flink doorbijten af en toe!

Gelukkig had Frank het er ook niet altijd even makkelijk mee. Hij komt terug van een vervelende kuitblessure en kon merken dat die 15km met 128 hoogtemeters hem niet even soepel afgingen als hij zou willen. Alleen, toen ik hem er over vroeg, zette hij daarna toch even extra aan en liep vlotjes de helling omhoog….
Barry, Frans en Bart gingen lekker door, liepen behoorlijk voorop, waardoor ze soms even moesten omkeren als ze de afslag al voorbij waren gelopen.

Johan, de team captain van vandaag zorgde voor morele ondersteuning bij de achterhoede. Marieke en Gaby bleven gestaag doorrennen. Gaby (in het oranje), die overigens met de 1e groep vertrokken was, besloot met ons mee te gaan toen ze ons na de eerste kilometer tegenkwam in tegengestelde richting. Ja, dat was de eerste keer dat er een afslag gemist was. Beide dames deden niet onder voor de heren!

Bij een gestage klim van zeker 500 meter (of langer) over mul zand zei ik voor de grap: “Johan, ren even vooruit naar boven voor een leuke foto”. Wetende hoe zwaar dat mulle losse zand is. Pats, Johan zette wat aan, gaf gas en rende moeiteloos (?) naar boven voor ons uit. Het resultaat mag er zijn Johan – mooie foto!

foto: Johan Legebeke (Sallandse Heuvelrug)

Appeltaart

Als afsluiter zijn we bij het buitencentrum van Staatsbosbeheer naar binnen gegaan (buiten waaide het net te hard en te fris). Voor de meesten koffie/thee met appelgebak. #yummie. Zelf gekozen voor de vers gesmolten chocolade in warme melk (met appeltaart).

Corine, die wel vaker trails loopt, van die hele lange zeg maar, attendeerde mij tijdens de nazit nog op een blog van een ultratrail renner. Voor de volledigheid, een ultratrail is langer dan een marathon. Vaak zelfs het dubbele of nog meer…  Het blog heet ‘Ultrashuffle‘ en wordt bijgegouden door Barry van Oven. Zeker de moeite waard om eens wat van hem te lezen over hoe het echte trailen in zijn werk gaat. Wat een bikkels!

Zelf zie ik dat (nog) niet gebeuren. Leuk lijkt het me wel…  met mooi weer.
Eerst maar eens verder focussen op een herstel van de knieblessure en de 42km in Griekenland.