In geen tijden heb ik zo’n lange run gedaan als de Ketelwaldtrail. Als je echter het plan hebt om een marathon te gaan rennen dan zal je toch zeker veel en lange kilometers moeten maken, Dit is het begin er van.
Eigenlijk zou deze trail, samen met de Smokkeltrail van vorige week, het ijkpunt worden mbt de keuze of er wel of geen 2e marathon zou gaan komen. Nou, de keuze was al gemaakt om naar Athene te gaan, en deze twee trails hebben bevestigd dat het de juiste keuze was. Want, de heup heeft zich uitstekend gehouden!
Ging alles dan goed tijdens de Ketelwaldtrail?
Hahahaha, nee, natuurlijk niet.
De bedoeling was om rustig van start te gaan deze trail. Gewoon de eerste 10km lekker met ons hardloopgroepje ‘Streu’ samen lopen. Daarna zien we wel. Alleen… vanwege de hitte gaf Bas al aan het kalm aan te gaan doen, en dat de kans klein was dat ons groepje bij elkaar zouden blijven.
De eerste 5 kilometer ging het nog mooi tesamen op. Bewust ben ik achteraan gaan lopen, maar heel langzaam kroop ik toch net iets verder naar voren, totdat ik naast ‘opperhoofd Streu’ Henri liep. Dat was ook ongeveer het moment dat Bas aangaf wat af te zakken.
Bas was niet de enige die wat afzakte, solidair als de mannen van Streu zijn gingen zij ook iets langzamer. Alleen Run Han Run bleef zijn eigen tempo rennen (wetende/anticiperende dat de rest van de groep ook wel zou opbreken). En eerlijk gezegd, het liep lekker! Ondanks dat de week ervoor nog een 26km trail gerend was.
Halverwege gebeurde het
Vanaf kilometer 16 kreeg ik een klein pijntje in de linkerknie. Oncomfortabel, maar verder niet. Bij de 18e kilometer daarentegen, tijdens een mooi lang slopend vals plat de Es op bij Groesbeek Bredeweg was het meer dan oncomfortabel. Het tempo moest omlaag. In plaats van 5:40 / 5:20 per kilometer werd het 6 minuten.
Balen, maar geen reden (genoeg) om te stoppen. Pijntjes horen er bij, denken we dan maar.
De oorzaak
Die valt niet altijd te verklaren, maar een vermoeden, ja dat is er wel!
Bij kilometer 8 ongeveer (waar onderstaande foto gemaakt is) zat een aardige klim. Rustig omhoog dus. Echter, bij de afdaling… ja, dat vind ik leuk! Heerlijk naar beneden laten ‘vallen’ en de zwaartekracht zijn werk laten doen, ondertussen snelle beenbewegingen om niet op de snufferd te gaan.
Tja, je voelt je goed, je voelt je jong, je gaat te hard. Met 4:30 de helling af is waarschijnlijk de oorzaak geweest van die pijnlijke knie. Plus het feit dat ik er bij de Smokkeltrail al wat hinder van had dankzij een misstap op een schuin stuk.
Doorhobbelen tijdens de Ketelwaldtrail
De route van de Ketelwald is zo ontzettend mooi, dat ik niet aan stoppen dacht. Mentale training is ook nodig, dus doorbijten, langzamer rennen en goed oppassen. Want een helling naar beneden was toch echt pijnlijk. Wandelen. Ook de trappen (zie foto hieronder) waren een marteling.
Omhoog ging op zich nog wel, al is dat natuurlijk mijn mindere discipline tijdens het trailen. Dalen, wat normaal prima gaat, was nu afzien, vandaar dat ik daar regelmatig weer wat wandelde.
De mannen van Streu
Het kon niet missen, op gegeven moment kreeg ik een vriendelijke hand van Henri op de schouder bij kilometer 22. Hij kent me lang genoeg om te weten dat er iets niet goed was… Zoals het ook de mannen van The Grand Tour betaamt: als je vrienden in nood zitten, ga je door!
Nee hoor, zo zijn ze niet. Als er niets serieus is tijdens de wedstrijd loop je natuurlijk wel verder. Maar al die zondagochtenden samen wachten we altijd op elkaar en gaan we net zo hard als de achterste.
Bij kilometer 28 kwamen ook Jurgen en Peter mij achterop. wat wil je dan, als je ‘maar’ 6:00 / 6:30 of langzamer loopt. Beide heren hadden het zwaar, en bleven iets voor mij. Alhoewel dat verschil niet veel groter werd. Zij finishten dan ook 1 minuut en 15 seconden voor me.
Resultaat
Ondanks de knie was de Ketelwald toch wel een erg gave trail om te rennen. Wat een schitterende omgeving – maar ook uitmuntend georganiseerd. Alles was echt prima voor elkaar. De accommodatie (douchen achteraf), de route en de markeringen. Drie verzorgingsposten met toffe vrijwilligers maken het compleet.
Na 3 uur en 18 minuten rennen (hobbelen, wandelen) zat het er op. De officiële afstand was 32 kilometer en nog wattes, alhoewel de Garmin daar anders over dacht met 30,6. Een behoorlijk groot verschil, echter is het algemeen bekend dat GPS op een smartwatch vaak moeite heeft met een bladerdak. Laten we nou de hele tijd in/door het bos hebben gerend.
De conclusie voor mij is vrij simpel: de heup is klaar voor Athene, de conditie mag nog wat verder omhoog en er zijn nog heel wat lange en langzame kilometers te rennen!