De Veluwezoomtrail geeft je wat extra’s

Zaterdag de 22e juni mocht ik me weer even lekker uitleven:  crossen door de bossen! Dit keer 18 kilometers.

Het zit zo. Ongeveer een half jaar geleden kwam het bij ons hardloopgroepje ter sprake dat er door menig loper ook getraild werd. Daar ben ik er eentje van, maar zeker niet de enige. Het idee ontstond om vanuit de Hardloopschool ook eens wat trailtrainingen te doen, voor hen die wilden, met een trailrun als afsluiting. Dat zou dan de Veluwezoomtrail worden.

Het voordeel van de Veluwezoomtrail in dit scenario is dat er veel verschillende afstanden zijn, zodat iedereen een geschikte afstand kan lopen. 11, 15, 18, 25 of 33 kilometer. Voor de hele serieuze trailers kan je nog een 60 of 90 kilometer doen, over twee dagen verdeeld. Zo’n bikkel ben ik (nog) niet.
Daarnaast, en even vooruitlopend op dit verhaal, wat is het er mooi lopen!! Schitterend.

18 kilometer Veluwezoomtrail

De keuze voor de 18 kilometer was simpel. Ik wilde deze run relaxed gaan lopen, als training voor Athene. Gewoon goede kilometers maken. Dat kan met de 25 ook absoluut wel, alleen wilde ik de zondag er na ook nog mijn gewone rondje trailen bij Streu (Vasse/Twente). Beter 2x ongeveer 20 dan 1x 25 leek me.

Zaterdag waren we met 10 personen aanwezig. Nicolette en Gaby gingen voor de 25 (klasse dames!) en Diënne, Bianca, Claudi, Martin, Barry, Foppe, Gerjan en ikzelf hadden de 18 op de agenda staan.

Omdat de 25km een half uurtje eerder zou starten hebben we de beide dames enthousiast joelend op pad gestuurd.

Daarna assembleerde iedereen voor de 18 kilometer zich en werden we welkom geheten met een officieel woordje. Heel leuk gedaan trouwens, want ze vertelden meteen dat de organisatie (Cairn Adventures) altijd graag wat extra geeft bij een evenement. Voor ons waren dat: 2,6 kilometers. Ja, dat is meer dan 10% bonus rennen!
Een glorieus gejoel steeg op uit de groep. Geen 18 kms, maar bijna een halve marathon trailen dus.

Maakt niet uit, het was heerlijk weer!

Rustig van start

Deze trail benaderde ik niet als wedstrijd, maar gewoon als een relaxed trainingsrondje in een nieuwe (en inspirerende) omgeving. Samen met de anderen starten we behoorlijk achteraan in het veld, wat betekent dat je de eerste kilometers ook niet hard kan gaan, vanwege ‘verkeer’ op de single tracks. Je weet wel, van de paadjes waar je alleen maar achter elkaar kan lopen en inhalen tot de onmogelijkheden behoren.

Een prima tempo om de vetverbranding goed op gang te brengen, het doel van trainen op lagere intensiteit (zie ook: Langzaam hardlopen is vermoeiend.). Barry, Claudi en Martin renden hun eigen race en kozen voor een rustig (eigen) tempo, mede gezien de inmiddels stijgende temperatuur. Bianca, Foppe, Diënne en ik bleven mooi bij elkaar, terwijl Gerjan bij de start zich al naar voren had gewurmd. Hij wilde wel een beetje doorrennen.

Na een kilometer of vier was er een opstoppingkje. Een dame was op haar snufferd gegaan en daar behoorlijk van slag door geraakt. Omdat er al meerder mederunners waren die haar de nodige aandacht gaven besloten wij wel verder te lopen. Bianca en Foppe waren er vlot voorbij, Diënne en ik zaten vast achter wat tragere renners. Zo scheidden onze wegen dus een beetje.

Bianca en Foppe liepen ietsje uit, samen met Diënne ging het in een tempo rond de 6 minuten per kilometer verder. Daarbij waren er momenten dat we een van rij renners hadden en niemand sprak. Het enige wat je hoorde was het windgeruis door de bomen, de vogels om ons heen, licht gehijg en voeten die ons voortdroegen over de paden. Klinkt gek, maar dat was ontzettend rustgevend, ook al ren je hard. Zoiets simpels kan een dag mooi maken.

Kilometer 9. Een zandweg langs bos en naast heide, vol in de zon. Wat een magnifiek uitzicht en een genot om te rennen! Het zonnetje had ons hier goed in de greep. De temperatuur steeg, de zandweg weerkaatste de warmte en er was geen schaduw.
Diënne besloot om even gas terug te nemen en een stukje te wandelen. Na een sportieve boks kwam ik alleen te lopen.

De benen voelden goed!

Gedurende het eerste stuk had ik al door dat m’n lijf en vooral m’n benen goed voelden. Daarom de keuze gemaakt om vanaf halverwege, bij de waterpost, het tempo wat te gaan verhogen. Dit werd dus ietsje eerder, aangezien ik na 9km alleen liep. En alleen langzaam rennen… het blijft toch moeilijk hoor!

Omdat ik (stom, stom) m’n telefoon thuis had laten liggen, en geen sporthorloge droeg, want die is in reparatie, had ik geen enkel idee van het tempo. Op gevoel lopen noemen ze dat.

Waarschijnlijk zat het tempo ergens in de buurt van de 5:10 per km. Bij de waterpost zag ik een bekend rood shirt, daar liep Foppe! Direct kijken of ik Bianca ook zag, omdat die twee samen voor ons liepen. Maar nee. Foppe bevestigde dat, bij een ’tussensprintje’ was onze trainster er vandoor gegaan, en zou al een knap stuk voor liggen. Hmmm, ik rook een uitdaging….

Lekker doorrennen en genieten van de mooie omgeving dus.

In het tweede deel zaten trouwens iets minder single tracks, en waren de stukken wat langer en rechter. Ideaal om een inhaalrace te rennen. Want als je in ene ongeveer een minuut per kilometer sneller bent, dan ga je nog wel wat andere lopers voorbij. Maar geen Bianca (of Gerjan).

Het mooie van die langere rechte stukken was overigens dat een aantal daarvan licht dalend waren. Daar kan je heerlijk gas geven! Het was af en toe alsof ik over wolken rende en het zandpad onder me door vloog. Tja, als de benen goed voelen, waarom zou je daar dan geen gebruik van maken?

Steeds minder lopers

Na een serie lopers ingehaald te hebben werd het steeds rustiger op de route. Met af en toe een eenzame zwoeger.

Op een langer recht stuk zaten in ieder geval drie personen voor me. En die derde, in de verte, dat zou heel misschien Bianca wel eens kunnen zijn!
Twee kilometer verder wist ik het zeker, daar liep m’n trainster. Op den duur herken je aan het loopje de persoon, zo ook hier.

Tot overmaat van vreugde kwam er een mooi dalend recht stuk aan. Hoppa, beetje gas er bij. Want het is stiekem toch wel leuk om haar nog even in te halen… Ja, sorry. Ik ben een streber.

De afstand tussen ons slonk goed.

Voor de start had Bianca nog gevraagd of ik ‘een plan’ had voor de run. Plagerig en met een knipoog zei ik ad-rem: “Ja, mijn trainster er uit lopen“.
Bij kilometer 19 ongeveer was dat dus gelukt (niet slim om dan langzaam te starten natuurlijk – maar het was ook niet het doel).

Het resultaat

Het belangrijkste is dat ik genoten heb van een schitterend parcours. Voor een trail op de Veluwe was het eigenlijk wat aan de vlakke kant (192 hoogtemeters), maar de route was absoluut genieten. Tevens superfijn dat de benen (en de rest wat er aan vast zit) zich heel goed gehouden hebben. Mede omdat de woensdag ervoor een tempoloop van 10 kilometer gedaan was.

De klok gaf 1:50.24 aan. Wetende dat de eerste 10 kilometer in ongeveer een uur ging, al met al een mooi resultaat. De medaille trouwens was ook de moeite waard. Mooi en zwaar ding!
Misschien volgend jaar de Ultra-kort lopen.  Op de zaterdag 11 kilometer in de ochtend en dan 18 kilometer in de middag, om op de zondag de 33 km te ontberen. Zien we dan wel weer.

Vandaag, de zondagochtend, toch nog de wekker gezet om naar Streu te gaan, waar ik samen met René heerlijk een 13.5 km weg heb getikt. Nu blogje schrijven en genieten van de zon.

Aangezien ik de telefoon niet bij me had….. geen foto’s.