Eigenlijk is het net een gewone wedstrijd.
Tegelijkertijd ook net niet. Want hier kan je tot wereldkampioen gekroond worden! Laat ik je maar meteen uit de droom helpen, zo snel ben ik niet. Ook niet in de M55 leeftijdscategorie.
Er zijn nog wel meer verschillen. Als eerste met name de ambiance. Die was ronduit geweldig positief en tegelijkertijd relaxed. Al was er vlak voor de start echt wel spanning bij menig atleet! Heel mooi om te ervaren.
Verder lopen alle atleten er in het nationale tenue. Dat schept toch een andere sfeer dan wanneer iedereen maar gewoon wat aan heeft wat ze zelf prettig vinden. Vooropgesteld, de (gekochte) wedstrijdkleding zit uitmuntend. Top spul.
Toch is de race exact dat: een race zoals elke andere. Je loopt voor wat je waard bent met een best mogelijke resultaat als doel.
Zelfs de huizen waren rood-wit-blauw gemaakt bij ons hotel!
Eerst maar het resultaat
De eindtijd die ik op m’n Garmin klokte bleek exact tot op de seconde hetzelfde als de officiële tijd te zijn: 1:32.30.
Dat was goed genoeg voor de 32e plek – van de 93 M55 atleten die op de startlijst stonden. Natuurlijk had ik graag in de top 25 willen eindigen. Dat zat er niet in, desondanks ben ik zeker tevreden. Je leest zometeen waarom.
De oplettende lezer heeft al door dat dit niet in de buurt is van de gewenste 1:27. Ook is het geen PR – dat staat nog altijd op 1:29.
Het gemiddelde tempo over de gehele race kwam uit op 4:22 per kilometer (13,7 km/uur). Is er dan niet hard genoeg gelopen? Mwoah, dat durf ik dan toch te betwijfelen. Dat kan ik onderbouwen met de reden waarom zeker tevreden ben: de hartslag.
De hartslag en het omslagpunt
Meteen maar even een technische term wat toelichten. Het omslagpunt is het moment waarop je in je lijf meer lactaat (melkzuur) produceert dan je lichaam kan verwerken. Dat hou je wel even vol, maar niet lang.
De kunst is dus om tijdens het rennen dusdanig snel te gaan, dat je rondom dat omslagpunt blijft lopen. Zeg maar het maximum wat je kan zonder jezelf ‘op te blazen’ door te hard te gaan. Meestal wordt dat omslagpunt gekoppeld aan een bepaalde hartslag.
Voor mij ligt die op het moment zo rond de 178/180 hartslagen per minuut.
Zie hier de geregistreerde hartslag tijdens de Halve Marathon tijdens het WK in Göteborg.
In het rood zie je de hartslag. Na 2 km zie je dat die knap constant tussen de 175 en 180 ligt. In het groen zie je het hoogteprofiel (helaas op een rare grote schaal), en waar het groen omhoog gaat, zie je vlak daarna de hartslag ook wat stijgen.
Het grijs op de achtergrond is het gelopen tempo. Daar zie je wat meer verval bij een helling omhoog, en wat uitschieters naar boven bij de helling naar beneden.
Met de hartslag continue tegen m’n omslagpunt aan kan ik niet anders dan concluderen dat ik maximaal gelopen heb.
De rondetijden zijn ook aardig stabiel. De eerste 3 ronden zijn 5,5km lang, de laatste ronde 4,6km.
Ronde 1: 23:39
Ronde 2: 23:59
Ronde 3: 24:31
Ronde 4: 20:21
Ongeveer een halve minuut verval per ronde. De verklaring daarvoor lees je hieronder.
Je kan alle data verder hier bekijken, als je het leuk vindt.
Het stadspark in Göteborg is verre van vlak
Daar had ik me flink op verkeken. Eerlijk is eerlijk. Via Google Maps en Streetview leek het een mooi relaxed park met wat glooiingen en 2 klimmetjes. Niet dus.
Die twee klimmetjes, waar we dus 4x overheen gingen, waren knap pittig zeg maar.
De eerst lag zo op 2,5km van de start en ging met een 8 à 9% omhoog gedurende 280 meter. De eerste keer ging die nog vlot omhoog en ook de tweede keer viel me de snelheid niet tegen. De derde keer noemde ik het al een k-heuvel…
De tweede serieuze klim omhoog was langer, het zal een 450 meter geweest zijn. Al was die wat minder steil omhoog, het tempo leidde er wel onder. Deze helling zal iets van 6% geweest zijn. Op de foto wel aardig te zien, en waar je op deze foto denkt boven te zijn…. nee, dan ben je er nog niet, het is dan alleen wat minder steil.
bron: Google Streetview
Na deze klim ging het wel lekker naar beneden, hier kon dan ook flink tempo gemaakt worden. In mijn geval een tempo van 3 minuut 50 per km. Dat is 15,6 km/uur.
Voor ik verder ga: de supporters
Je hebt al eerder kunnen lezen dat er zowaar 6 supporters live ter plaatse waren. Familie om trots op te zijn! Ze hebben er zeker voor gezorgd dat ze aanwezig waren, met veel kabaal, gejoel en andere aanmoedigingen.
Keer op keer wist ik wanneer ze ergens stonden, en ze waren goed te spotten. Dat maakt het toch net wat makkelijker om zo maximaal mogelijk door te blijven rennen. Dank lieve supporters!
Wat een super supporters team!
M’n zus had via de TeamSportFabriek oranje shirts geregeld met toepasselijke opdruk. Bedankt Remco voor het sponsoren van de shirts! Geweldige verrassing.
De andere sponsoren zet ik hier ook nog even in het zonnetje: Asista, Bilanx Accountants, Boomkwekerij Jonker en Boxxer Almelo.
Los van deze 6 kanjers stonden er nog veel meer mensen langs de route. Met regelmaat hoor je dan van de kant: Heja Heja!
Bron: ChatGPT
Omdat er in de officiële landentenues gelopen werd was het voor het publiek makkelijk om iemand te herkennen en te steunen. Menig ‘Go Netherlands’ kwam voorbij. Het is geen mierzoet pepdrankje, maar het geeft wel vleugels.
Over energie gesproken
Tijdens het racen van een Halve Marathon heb ik niet voldoende aan een goed ontbijt. Al moet ik tussendoor toch even vermelden dat het ontbijt in ons hotel The Weaver zeker één van de beste hotel ontbijten was die we ooit hebben genoten.
Okay, terug naar de voeding. Een uur voor de start nog een banaan gegeten en een half uur van tevoren een Long Gel Drink (Banana!) geconsumeerd.
Voor onderweg had ik 2 van diezelfde gels en een Guarana-shot meegenomen. Dat was nog even uitzoeken of dat mocht, want de regels bij een WK zijn toch wat strenger dan een ‘loopje’ in Nederland. Gelukkig kreeg ik van de ploegleiders van #TeamNL te horen dat je gels mee mag nemen voor onderweg, mits je ze al vanaf de start zelf meeneemt. Ze mogen niet ergens onderweg aangereikt worden.
Ook drinken mag je niet aannemen, en enkel pakken bij de officiële plek daarvoor. Dat mogen je eigen bidons zijn, op een landentafeltje, of water van de organisatie. Gelukkig heb ik voor een Halve Marathon over het algemeen geen extra vocht nodig, zo ook deze keer. Als het (veel) warmer was geweest, dan had ik zeker wel wat water gedronken.
Maar nu komt het.
Bij kilometer 9 reikte ik naar m’n eerste gel. Een kilometer later dan de originele planning. Prima, want ik voelde me goed. Direct na de eerste portie gel stond het me tegen. Simpel gezegd, ik werd er niet blij van, waar dat normaal wel het geval is.
Eerst maar een stuk doorgelopen met de gel in m’n hand. Na een meter of 500 nog maar wat gel genomen. Wederom hetzelfde gevoel, het stond me tegen. Na nog een dikke kilometer (of meer?) gerend te hebben met de gel in m’n hand was ik er zeker van. Ik wilde hem niet.
De gel heb ik keurig in de loop in een prullenbak gemieterd.
Mocht het nodig zijn, dan had ik nog een gel bij me, en het Guarana-shot voor een knallende finish. Ze zijn allebei ongebruikt weer mee terug naar huis gegaan.
Ik zei toch dat het ontbijt bij het hotel goed was?
Sfeerimpressie in bewegende beelden
De super supporters hebben her en der wat gefilmd. Daar heb ik een compilatie van gemaakt, zodat je een indruk krijgt van hoe het er toeging tijdens het WK. Het is geen vlog zoals je hier wel vaker ziet – ik was druk met hard rennen.
Wat er nog meer opviel
Er valt nog zoveel te vertellen over deze belevenis. Alleen wordt het blog dan wel erg lang.
De schoenen bijvoorbeeld. Had ik slechts 2x eerder in gelopen met in totaal, exact (hoe kan het!) 21,1km als afstand. Ze deden het geweldig.
Of over het dringen achter me direct na het vallen van het startschot. Iedereen wilde meteen volle bak weg, en dat kan niet als je schouder-aan-schouder en rug-tegen-buik bij elkaar staat.
Over de pinguïns in het park en de vrolijke waterval, bovenaan die k-heuvel.
Of de nagellak op m’n vingers in de nationale kleuren, met dank aan m’n dochter,
En de bruisende atmosfeer in de warming-up en trainingshal naast het Slottskogvallen atletiek stadion, waar we als atleet gebruik van konden maken. Hier ook meteen kennis gemaakt met Peter de Leeuw, één van de ploegleiders. Meteen Egbert Zijlstra gefeliciteerd met zijn gouden medaille op de 10km voor M75. Ook Nixon en Alex ontmoet, die in de kopgroep meegingen op de HM. Enthousiaste mensen overal!
Dan nog het briljante weer op de wedstrijddag! 18-20 graden en half bewolkt, met wat wind.
Dat was de dag ervoor, toen we een stuk van de route verkend hebben, wel anders! Regen.
Of het cadeautje wat ik kreeg, met als tekst: Jullie kunnen dit zelfs op je slippers!
(M’n zwager deed 10 dagen eerder mee aan de 100mtr, 200mtr, 4x 100mtr estafette en hoogspringen – die heeft ze ook gekregen).
 |
 |
De prima vlucht met Eurowings van Düsseldorf naar Göteborg (en terug).
Volgende uitdaging
De volgende uitdaging was al bekend, eigenlijk al voordat ik aan het WK mee zou doen.
Halverwege september ga ik weer in het Noorden van het land rennen bij de ‘RUN’. Inderdaad, nog een keer een poging bij het NK 100km in Winschoten. Vorig jaar was het snikheet die dag – laten we hopen dat het dit jaar geschikter weer is om te rennen. Als doel heb ik een snellere tijd gesteld dan vorig jaar. We gaan het zien!
Als je wilt weten of het gaat lukken… Meld je dan even aan – je krijgt enkel een berichtje als er een nieuw blog/vlog geplaatst is.
