In de eerste twee jaren van mijn ‘hardloopcarrière’ heb ik een aantal Halve Marathons met succes volbracht. De ene nog sneller dan de andere, drie PR’s binnen 1 jaar. Dan ga je al snel denken “Zou ik een marathon kunnen en willen rennen”?
Helemaal als je jongere neef en vriendin er al meerdere gelopen hebben en enthousiast vertellen hoe gaaf dat is (ja Thijs & Marloes, dat zijn jullie).

Na weer een keer een PR gelopen te hebben (Halve Marathon van Borne) met een tijd van 1:48.nogwattes moet een hele marathon toch kunnen. Bij voorkeur onder de 4 uur. Strebertje dat ik ben.

Uit de titel van het blog weet je het resultaat al. Het is niet gelukt. Daar waren een heleboel oorzaken voor aan te wijzen. Op een rijtje:

• Verkeerde training
• Te weinig training
• Blessure / Overtraining
• Te ambitieus
• Fysiek probleem

Sla dit over en ga naar ‘het verloop van de eerste marathon‘ van Han.

1 marathon is niet hetzelfde als 2x een halve marathon

De bovenstaande punten, die er aan bijgedragen hebben dat de hele marathon niet verliep zoals gewenst en gepland, zal ik hieronder beschrijven. Dat doe ik zodat jij, of iemand anders, er wat aan heeft. Maar ook omdat het een belangrijk, eigenlijk zelfs essentieel, onderdeel is van het bestaan van dit blog. En de keuze dat ik toch nog een keer een marathon ga rennen.

Ook al had ik eerder gezegd over de marathon:  “Eén keer en nooit weer!“

Het is uiteindelijk mijn eigen ‘schuld’ geweest dat de marathon rennen anders verlopen is.

Verkeerde training voor mijn eerste marathon

Dit is eenvoudig. Destijds was mijn filosofie over hardlopen vrij simpel. Zo vond ik dat het de bedoeling was om elke keer weer wat harder en/of verder te gaan rennen. Daardoor word je beter.

Nonsens, zo weet ik nu.
Daardoor heb ik wel verkeerd getraind. Eigenlijk liep ik alles in mijn zone 4 en soms zone 5 (op basis van Zoladz, zo weet ik nu). Gelukkig had ik wel een (goed) marathon trainingsschema ontvangen van een voormalig klasgenoot met meerdere marathons in de benen (bedankt Peter!), alleen ga je toch denken, harder is beter…

Ik liep alleen maar de benodigde afstanden volgens het schema, in hetzelfde tempo. Geen intervallen. Geen fartlek. Geen ins & outs. Geen loopscholing. Geen krachttraining.

Kortom – ik heb in mijn trainingsperiode voor de marathon niet en zeker te weinig op lage hartslag (en tempo) getraind. Mijn lijf kon simpelweg niet goed genoeg in de vetverbrandingsstand werken. Het gevolg: bij kilometer 26 waren de koolhydraten bijna op. De details lees je verderop bij: het verloop van de eerste marathon.

Te weinig training

Op 27 april 2014 ben ik begonnen met hardlopen, en in minder dan 2 jaar tijd wilde ik op 17 april 2016 de marathon van Enschede rennen. De oudste marathon van het land, en acceptabel in de buurt.

Dat is gewoon te snel. Bleek achteraf. Ondanks meerdere steeds snellere halve marathons is dat echt nog geen indicatie om ook ‘even’ een marathon onder 4 uur te gaan rennen.

Daar kwam nog bij dat ik, door de verhoogde intensiteit van trainen last kreeg van m’n lies. Ik kon twee dingen doen: rustiger/minder trainen of geen hele marathon lopen. Die keuze was niet zo moeilijk, want die marathon ging ik lopen natuurlijk!

Door die blessure heb ik zeker 3 weken trainingsintensiteit gemist. Qua afstand minder rennen, en bovendien minder vaak. Te weinig, zo bleek.

Blessure / Overtraining

Ondanks dat ik last kreeg van mijn lies, heb ik geen medische ondersteuning gezocht. Ach, ik heb wel vaker wat pijntjes hier en daar gehad. Nooit erg, gaat wel weer weg zolang je geen domme dingen doet.

Waarschijnlijk zat ik op het randje van domme dingen doen, anders had ik die blessure niet gekregen! Het was een klassieke vorm van overtraining. Van mijn gebruikelijke routine stapte ik stante pede over op het marathon trainingsschema. De beslissing om de Enschedese marathon te gaan rennen nam ik namelijk na mijn derde PR op de HM, 13 december 2015 te Borne.

Met maar 4 maanden te gaan tot de marathon had ik zoiets van: gas op de lolly!
Met de blessure door overtraining als gevolg.

Te ambitieus

Op zich valt dit samen met de punten hierboven. Te veel willen, te snel en daar te makkelijk over denken.

Natuurlijk had ik online wel verhalen gelezen over het trainen voor de marathon, ook bekeek ik vele (youtube) video’s over mooie races en evenementen. Als wannabe olympian zag ik het al helemaal voor me om het ook te doen.

Ach, dat er dan iets minder trainingstijd beschikbaar was hoefde geen probleem te zijn. Ik was (ben) gezond, sportief en ik kon dat vast wel!
#kuchkuch. In elk geval heb ik mijzelf wel weer beter leren kennen. Zowel lichamelijk als mentaal.

Fysiek probleem tijdens de eerste marathon

Stiekem denk ik nog steeds dat dit de grootste spelbreker is geweest.  Alhoewel ik daar nu meer en meer aan twijfel. Tijdens de trainingen voor de Marathon van Athene ga ik er mogelijk achter komen, of misschien wel tijdens de marathon zelf.

Feit is dat sinds mijn zestiende het rechterbovenbeen niet op de juiste plek in de heupkom zit. Die is ruim 2 centimeter verschoven naar boven toe. Feitelijk sta ik ‘scheef’, omdat het rechterbeen korter lijkt dan het linkerbeen. Dat is destijds door de fysio wel weer recht gekraakt, alleen duurde dat niet zolang totdat het weer ‘plop’ zei en verkeerd terugschoot in de heup. Na 3x fysio met hetzelfde resultaat is er niets meer mee gebeurd.

Ik heb er mee leren leven, en weet dat ik bepaalde bewegingen niet moet maken, tenzij ik een periode serieus goed last van m’n rug wil hebben.

Tijdens het hardlopen levert het geen problemen op. Ook niet bij de snelle halve marathon. Totdat, je raadt het al, de hele marathon.
Op één of twee keer na heb ik niet zo’n vervelende rottige pijn gehad. Daardoor heb ik destijds in Enschede zeker een kilometer of vijf moeten wandelen. Als het er niet meer waren.

Ondertussen ben ik sterker, onder andere door krachttraining en het rennen van trails, waardoor ik eigenlijk geen last meer heb van die heup. Zolang ik (tijdens de trainingen) geen hele snelle lange stukken ren (boven de 25kmh). Sorry Bart, ik ga je niet meer bijhouden.

Het verloop van de eerste marathon

Hoe die eerste marathon voor mij is verlopen lees je hier.

Vol spanning stond ik in het startvak. Druk! Geen idee hoe het verder zou gaan, dit was mijn eerste grote evenement. Direct de mannetjes en dames met de ballonnen opgezocht, de pacers. want qua strategie was het voor mij simpel: meegaan met de pacers van 4 uur en dan 1 kilometer voor de finish er voorbij.

Even snel tussendoor: Pacers, jullie zijn fantastisch!
Nog nooit zo regelmatig gelopen qua tempo. Totdat ik moest afhaken natuurlijk.

De eerste 21 kilometer waren een eitje. Ik voelde me fenomenaal. Had keurig bij elke drinkpost isodrank van sportvoedingwebshop gedronken, en vanaf kilometer 7 was ik begonnen met een energiereep, om later over te gaan op gelletjes en dextrootjes. Dankzij de pacers kwamen we prima op schema door bij de HM.

De hele tijd hield ik mijn hartslag ook in de gaten, dankzij een geleende hartslagband met horloge (dank je Weya!). Die was keurig stabiel en voor mijn doen aan de lage kant (163/165).

Kilometer 24

Tot mijn schrik zie ik de hartslag oplopen. Eerst naar 168 en door naar 170 en 175. “Dat kan niet goed zijn!” dacht ik meteen. We liepen niet harder dan de eerste 2 uren, de wind nam niet toe en het weer was geweldig. Ik wist het. Ik ga in de problemen komen.

Toch gewoon doorlopen, we zien wel wat er gebeurt.

Kilometer 26-28

Het lopen ging zwaarder, de ademhaling sneller en waar het de eerste twee uur fantastisch ging en voelde om te rennen, kostte het nu echt moeite.

Heel langzaam zakte ik af in het groepje bij de pacers. Ons groepje had 2 pacers met 03:59.59 als ballontijd. Echter, omdat de 4 uur groep zo groot is, liep er ergens achter ons nog een groepje met pacers, met 04:00 op de ballonnen. Dus, als ik ietsje langzamer zou gaan, kon ik misschien daarna wel bij die groep aanhaken. Ook omdat onze pacergroep ondertussen op een schema lag van 03:58.

Respect voor de pacers, die zagen dat ik het zwaar had. Eén van de twee liet zich wat afzakken en kwam mij motiveren en inspireren. Deze twee kilometer speelde ik dus jojo met de groep. Afzakken, bijkomen, afzakken, bijkomen, afzakken….

Ik heb ze moeten laten gaan vanaf kilometer 28.

Tegelijkertijd mijn eigen vizier bijgesteld. Fuck de vier uur, die ga ik niet redden. Dan maar goed doorlopen en we zien wel wat het wordt.

Kilometer 30-34

Zwaar. Aldoor bezig met volhouden, en maar denken aan hoe ver het nog is. Onderwijl langzaam aftellend per kilometer.

Gelukkig had ik een sprankje hoop, iets om naar uit te kijken: mijn vrouw, zus, nicht en moeder. Die zouden ongeveer bij km 34 staan. Heerlijk om die weer even te zien, tijdens mijn struggle. Ja, daar keek ik echt naar uit (supporters zijn belangrijk!).

Ondertussen had ik besloten dat zodra ik ze zag, ik even zou stoppen met rennen om mijn vrouw een kus te geven. Overigens had ik dat meer nodig dan zij denk ik, maar het is toch een fijn vooruitzicht.

Mentale ondersteuning

Bij de 34 km stonden zoals verwacht mijn supporters. Wat was het superfijn om ze daar te zien!

Mijn zus, die haar eigen 10km al gelopen had in Enschede had feilloos door dat ik er doorheen zat. Zij bood mij aan om even een ‘klein’ stukje mee te rennen, ter ondersteuning. Dat was erg fijn, al was het voor de afleiding en omdat ik nu even heerlijk kon uiten hoe fucking zwaar die marathon is. Zonder mij te pushen zorgde ze er wel voor dat ik bleef rennen (als je het nog zo mag noemen).

Kilometer 35: Wandelen

Gelukkig kwam er weer een waterpost aan. Hier toch heel even wandelen, en al wandelend gedronken. Lieve zussie had een extra bekertje gepakt zonder dat ik het door had, maar die dronk ik dankbaar en gretig op. Vervolgens weer wat verder hobbelen. Het was nu niet alleen het gebrek aan koolhydraten, maar ook de heup die mij pijnigde van jewelste.

Moedig toch weer wat gaan hardlopen, of eigenlijk joggen, om al snel weer te gaan wandelen.

En zo werden de stukken wandelen steeds langer, en hardlopen steeds korter, totdat het bij wandelen bleef. Ik. Was. Stuk.
Het lichaam wilde niet meer, en de geest gaf er ook de brui aan.

Samen met mijn zus en later mijn vrouw een heel lang stuk naar Glanerbrug en terug naar Enschede gewandeld. De finishtijd kon mij gestolen worden, de man met de hamer en de Enschedese marathon hadden mij verslagen.

De finish van mijn eerste marathon

Langs de route werd het steeds drukker, en ondertussen hadden mijn moeder, vrouw en dochter ons ook gevonden. Ze vonden het wat lang duren voordat ik over de finish kwam…

Het was mijn eer te na om wandelend over de finish te gaan. Dus ongeveer 1km voor het einde zette ik het weer op een waggelen. De pijn in de heup was iets afgenomen, de banaan die ik gegeten had deed zijn werk. Voor de rest was het wilskracht.

Onderweg naar de finish nog een aantal high fives dankbaar in ontvangst genomen – om de streep te passeren in 4:42.39.
Direct na de streep hoorde ik iemand nog hard mijn naam roepen, stond daar een collega van mijn werk (bij Agri Trader) mij toe te klappen (Dank je Arjan!). Die had ik niet aan zien komen, en bracht ondanks de pijn en vermoeidheid toch een glimlach op m’n gezicht.

Ik was blij de marathon (letterlijk) uitgelopen te hebben.
Bekijk de videobeelden.

Vermoeidheid

En dan pas merk je wat echte vermoeidheid met je doet. Ik wist gewoon niet meer welke kant ik op moest lopen om terug te gaan naar de auto. De paar treden aflopen van een verhoging ging extreem moeilijk. Vervolgens ben ik in de auto gaan zitten, als een zombie. Er hing een waas om mij heen. Van de terugweg heb ik niets meegekregen.

Thuis heeft mijn schat (ik hou van je Alinda!) het bad vol laten lopen met heet water, zodat ik rustig bij kon komen en mijn spieren aan het herstel konden beginnen.

Wat een zware uitdaging was die eerste (en tot nu toe enige) marathon.
Ga ik echt nog een keer 42 en een beetje kilometers rennen? Dat lees je in een volgend blog.