Het was in Enschede dat ik m’n eerste marathon liep. Met redelijk wat bravoure was ik van mening dat ik dat wel onder de 4 uur kon. Het liep (letterlijk) anders en dat kan je hier lezen. Uiteindelijk heb ik er 4:42.51 over gedaan.
Hoe anders was dat dit keer, niet alleen 7 jaren later maar ook met wat meer marathon en zelfs ultra ervaring.
Anders en vooral meer getraind, meer kennis van voeding en hardlopen en een betere conditie.
Toch was het niet de bedoeling om hard te gaan…. Dat heb je vast al wel eens eerder gehoord. Maar hoe zat dat dan?
Nu ik dit schrijf zocht ik het even op, maar het is nog maar een maand geleden! Toen liep ik de geweldige 80km van de Sallandtrail. Correctie, toen liep ik de eerste 65km van de 80km route van de Salland trail. Het werd een DNF – en daar heb ik ook over geschreven met een mooie video erbij.
Kortweg gezegd was ik niet sterk genoeg voor die 80km. Met name mentaal overigens.
Het plan voor de marathon van Enschede
Eigenlijk was dat simpel, op basis van het gegeven dat ik mezelf niet sterk genoeg vond om te gaan knallen. Het doel was wel om er een PR te gaan lopen – dat moest kunnen.
Want, herfst vorig jaar liep ik 3:45 op een trail marathon met 800 hoogtemeters. Dan moet ik toch minimaal datzelfde kunnen gaan rennen in Enschede.
Sterker nog – een tijd van 3:30 op een asfalt marathon zonder hoogtemeters zou dan toch haalbaar moeten zijn.
Enschede, zo relatief recent na de DNF van de Sallandtrail zou niet de marathon zijn om een aanval te doen op die 3:30 tijd. De kracht was er nog niet voor.
Een hardloopmaatje van me, Nadinja, had 3:45 als doel gesteld voor haar eerste marathon. Ambitieus, ook al had ze bij de Diepe Hel (halve marathon) eind oktober vorig jaar net onder de 1:40 gelopen.
Omdat haar erg leuk en gezellig was op haar toen te hazen, zei ik dat ik in Enschede lekker met haar mee zou lopen, bij de pacers van 3:45. Na 30, of 32, of 35 kilometers zou ik dan wel kijken hoe het mij verging en dan mogelijk het laatste stuk wat versnellen.
Dan zou ik mooi onder die 3:45 duiken.
Vol enthousiasme en adrenaline reden we mooi vroeg naar Enschede toe. Het dakje van de MX5 open, muziek lekker aan.
Helaas – foutje bedankt.
Nadinja zei verschrikt dat ze haar horloge nog op de oplader had liggen thuis. Gelukkig zaten we nog op de rondweg van Almelo ipv de snelweg. Omkeren en gas d’r op.
Toch fijn als je de gewoonte hebt om (ruim) op tijd te zijn. Dan leveren dit soort momenten geen problemen op.
Vlak na de start – het enige moment dat we bij de pacers van 3:45 liepen.
Van startnummer tot start
Na het parkeren onder het van Heek plein liepen we de stad in. Hier scheiden onze wegen zich tijdelijk. Er moest door mij nog een startnummer opgehaald worden, terwijl Nadinja die al eerder opgehaald had.
We zouden elkaar waarschijnlijk wel weer bij de pacers in het startvak terugzien.
Nadinja ging op pad naar haar loopmaatjes van Argo Triathlon. Dat zou bij Thoma Post makelaars zijn.
Het ophalen van het startnummer ging vlot. De rij was overzichtelijk. Het bleek dat de meesten daar voor de halve marathon stonden, zodat wij er langs mochten lopen (via de uitgang) naar het ophalen van de nummers voor de Demcon marathon. Top!
Teruglopend werd me wederom duidelijk waarom ik er doorgaans voor kies om iets eerder dan de rest op locatie te zijn. De rij was inmiddels meer dan vervijfvoudigd qua lengte. Ik gok dat de eerste trein die ochtend net aangekomen was, en vol zat met lopers. In nog geen 10 minuten 5x meer mensen!
Teruglopend van het Saxion naar het startgebied maar even langs Thoma Post makelaars gelopen en Nadinja spotte mij gelukkig en kwam al naar buiten!
Wist ik veel dat de eigenaar van het kantoor bij Argo actief was.
Hij had het kantoor dan ook als uitvalsbasis aangeboden voor de lopers. Koffie, wat lekkers en een plek voor tassen. Alles was prima geregeld. En als loopmaatje van Nadinja was ik minstens net zo welkom. Super!
Rustig stel ik me aan wat andere lopers voor, tot er een vrolijke glimlach tegenover mij staat. Een bekende! Gerard de Gier herkende mij (met kale kop) gelukkig ook. Wij hebben in het verleden actief samengewerkt, toen ik nog eigenaar/oprichter was van Wie is de Beste Makelaar. Leuk om je weer te zien Gerard!
We lopen vol anticipatie naar de startvakken.
De pacers met vlaggen op de rug zijn ook net de startvakken aan het inlopen. We gaan voor de pacers staan – want ik wist inmiddels dat het voor de pacers altijd een stuk rustiger is dan er achter. Dat bleek overigens een goede keuze, na de start.
De eerste halve marathon
Langzaam hossen we richting de startboog en we gaan er 1:43 na het startschot onderdoor.
Het eerste gedeelte is het nog aardig vol met lopers, we doen gewoon rustig aan, gaan met de meute mee en laten ons niet gek maken.
Overigens, we zijn met ons drieën. David heeft zich ook bij ons aangesloten, wij troffen hem bij Thoma Post Makelaars aan. Ook hij begon aan z’n eerste marathon en 3:45 leek hem een mooi doel.
Binnen 2 kilometer was er ruimte genoeg om lekker een eigen tempo van 5:20 te lopen. Precies voor de pacers van die tijd. Zoals Hannibal van The A-Team altijd zegt: “I love it when a plan comes together”.
Er waren massa’s mensen op de been en het is echt superleuk om tussen al dat applaus door te lopen. Nadinja wist te vertellen dat haar supporters (moeder, zus & oom/tante) ook ergens zouden staan…. Opletten dus!
En ja hoor – op 1.8km horen we een boel lawaai en zien we een erg vrolijk gekleurd spandoek. Kon niet missen!
Nadinja met haar spandoek na de finish
We rennen relaxed door en ouwehoeren wat af. OK, met name ik zei de gek. Nadinja en David waren meer met het rennen bezig, terwijl ik energie over had.
De 5km ging een klein beetje te snel, we liepen eerder 5:15 dan 5:20. Ook de 10km en 15km ging dat zo door.
We liepen af en toe zelfs 5:05 – met name bij de stukje die ietsje vals plat naar beneden waren. Goed op het tempo letten dus, want het is niet de bedoeling dat Nadinja en David te snel gaan.
Want… de marathon begint pas na de 30 kilometer
Bij de 15 kilometer was ik er inmiddels van overtuigd dat ik sterker was dan van tevoren ingeschat. In de paar kilometers daarna besloot ik dan ook om na de 21,1 kilometers wat te gaan versnellen. Misschien zou het dan wel een 3:35 of zoiets kunnen worden voor me. Prima.
Bij het 20 kilometerpunt begon ik wat te rekenen. Normaal al niet m’n sterkste punt, laat staan tijdens een run. Desondanks kwam ik tot de slotsom dat we ruim onder de 3:45 liepen.
De pacers hadden we eerder nog wel een stukje achter ons gezien, ze waren nu eigenlijk al buiten beeld, bij het achterom kijken.
Op de 21,1 kilometer aangekomen kregen we de bevestiging. Op vrijwel exact 1:50 kloktijd (bruto starttijd) waren we halverwege. Met hetzelfde tempo voor deel 2 zou dat een eindtijd van 3:40 opleveren. Netto zelfs iets minder, vanwege die 1:43 die je in het begin al las.
De tweede halve marathon
Nadinja voelde het al aankomen toen ik aankondigde dat ik wat zou gaan versnellen. David keek me aan alsof ik gek was. Voor hem begon het al wat zwaarder te worden. Nog even wat voeding tot me nemen en ik schakelde een versnelling er bij. Met grote mond vertelde ik dat ik nog een loper of 100 voorbij wilde gaan.
De bedoeling was om iets van 4:50 te gaan rennen. Naar mijn gevoel moest dat wel lukken, en daarna zou ik wel verder zien.
Je ziet rechts de kilometertijden van km 22 t/m 27. Toch wat sneller dan die 4:50….
Maar ja, als het lekker loopt, dan loopt het lekker!
Aangezien het bij de Rothaarsteig prima lukte om op gevoel te lopen besloot ik dat hier ook maar te doen. Gewoon gaan – en dan zien we wel. Het gevoel was prima en de voeding was ook op orde.
Genoeg voor onderweg, en de eerste Long Gel Drink ging er bij km 5 al in. Banana! Je kan niet vroeg genoeg beginnen met de voeding…
Tot de finish bleef het tempo tussen de 4:33 en 4:45 zitten.
Bij de 35e kilometer zag ik een dikke 200 meter voor me de vlaggen van pacers lopen. Alleen had ik geen idee of de route van halve marathon zich inmiddels weer bij ons had gevoegd. Maar als dat niet zo was, dan moesten dat wel de vlaggen van de 3:30 bus zijn!
Een kilometer later liep ik er naast, en het waren inderdaad de pacers van de 3:30 groep.
Waaaat?? Ja, ik zat inmiddels dus op de 3:30 eindtijd. Een tijd die ik zeker nog wel een keer wilde lopen, maar vandaag zou niet die dag zijn…
Even heb ik overwogen om lekker aan te haken bij de bus van 3:30, om er de laatste 2 kilometers nog even wat geweld tegenaan te gooien. Mooi net onder de 3:30 komen dus.
Ok dat heb ik maar heel, heel even overwogen. Waarom niet gewoon lekker doorgaan op het tempo wat ik liep? Daarna zou ik wel zien hoe lang ik dat nog kon volhouden. Er waren nog 6 kilometers te lopen.
Het laatste stukje werd nog een dingetje. Vraag met niet meer waar het was, maar m’n rechterkuit vond de belasting welletjes. Een kramp begon zich te melden. Voor mij betekent dat meestal dat ik niet harder moet gaan lopen, liever een klein beetje langzamer en vooral technisch netjes en rechtop lopen.
Binnen 300 meter was dat opkomende gevoel van de kramp weg en kon ik m’n tempo weer wat oppakken. Totdat….
de linkerkuit exact hetzelfde spelletje ging spelen! Nou, dat kan ik ook. Stukkie langzamer, netjes lopen, krampje weg, en door! Gelukkig maar.
Volgens mij zo rond het 40 kilometerpunt kwam de 5km route samen met onze route voor de laatste lus en het recht stuk naar de finish. Wat een drukte!!
Een lading lopers, veel jeugd, die allemaal met hun eigen prestatie bezig waren, over de volle breedte van de route. Het tempoverschil was beduidend. Er tussendoor zigzaggen geen optie -er zat niets anders op dan een kant te kiezen om er langs te gaan.
De linkerkant leek de beste optie, ondertussen aldoor “rechts houden” roepende, gevolgd door een “bedankt”, scheurde ik er met 4:22 per km langs.
Nog één keer moest ik een raar sprongetje maken toen een jonge gozer aan zijn eindsprint begon en plots van rechts naar links vloog. Het ging goed en die knul gaf goed gas.
Bam, over de finish met 3:27:09 als officiële (netto) eindtijd. Dat had ik zeker niet gedacht of verwacht, drie en een half uur eerder. Duidelijk toch sterker dan oorspronkelijk gedacht.
Wat een mooie race!
Oh wacht – er was nog iemand aan het racen!
Nadinja heeft zich kranig geweerd! Grotendeels in haar eentje verder gelopen, omdat David bij de 25 kilometer iets is gaan vertragen. Die topper van het spandoek liep haar marathondebuut in 3:39.58. Braveau! Wat een goede tijd.
David heeft er een 3:50 an gemaakt – chapeau!
Voor de statistici:
231e plaats totaal (van de 1107 lopers op de marathon)
30e plaats in de leeftijdscategorie 50-55 jaar.
In de 2e halve marathon 130 lopers ingehaald.
The afterparty
Redelijk vlak na mijn finish kreeg ik het pushbericht dat Nadinja bij de 40km was. Het leek mij niet nuttig om een stukje terug te lopen naar haar moeder/zus die langs het laatste rechte stuk stonden, dus besloot ik naar Thoma Post makelaars te gaan.
Hier lekker rustig bijgekomen en m’n chocolademelk opgedronken. Wat een fijne hersteldrank is dat toch!
De binnenkomst aldaar van Nadinja met haar gevolg was ook een feestje, gevolgd door een strompelende en ondersteunde David. Zij hebben beiden een fenomenaal mooi debuut op de marathon gelopen.
En de dagen erna nog kunnen genieten van dat gevoel!
Bij mij waren de stramme benen na 2 dagen weg. Woensdag voelde alles weer normaal, nadat de kuiten op maandag knap hard waren, noem het maar beton.
Er was één domper. Uit de parkeergarage komen was een ramp. Het was er druk. Zo druk, dat ik even naar de tijd keek toen ik in de auto stapte. En exact één uur en acht minuten later reed ik door de slagboompjes van de uitgang. Ja, serieus, je leest het goed. Volledig onacceptabel voor een parkeergarage. Ze hadden beter gewoon de uitgang open kunnen zetten, vrijwel iedereen had toch al wel betaald.
Ja, dit was een mooie marathon! Geweldig georganiseerd, een mooie nieuwe route, toffe medelopers en een uitbundig publiek. Met als resultaat een dik PR op de marathon.
Inmiddels denk ik al: Dat. Kan. Sneller.
De volgende race op de agenda is de Krijtlandtrail. Een gave route in het Zuiden van Limburg van 65 km met iets van 1500 hoogtemeters. Een beste kluif – waar ik nu alweer zin in heb!
Ga je mee?
