Vechtdaltrail 50km – eerste ultratrail wedstrijd

Wh00pWh00p!  Na een lange periode was er dan eindelijk weer een hardloopwedstrijd. Daarbij heb ik gekozen voor de Vechtdaltrail, en dan wel de 50km ultra afstand. De eerste wedstrijd van het jaar, en meteen ook m’n eerste ultra als georganiseerd evenement, of wedstrijd.

TLDR

• Warm & Zwaar
• Geweldige route
• Uitstekende vrijwilligers
• Prima uitgezet & aangegeven
• Ingeschatte tijdsdoel niet gehaald
• 11e plek
• Kijk de video: In 10 minuten van Energiek naar Leeg

 

Vechtdal Trail

Deze trailroute is aan te raden. Dat even als eerste.
We begonnen bij het clubgebouw van de atletiekvereniging in Ommen. Goed te bereiken, meer dan genoeg parkeerplaatsen en je rent aan de achterkant van het terrein meteen het bos in.

De eerste kilometers was het een lange sliert van rennende trailrunners, want al vrij snel liepen we over een singletrack. Was erg leuk om te zien. Omdat ik niet de snelste ben op dit soort afstanden (eigenlijk op geen enkele afstand), was ik lekker relaxed ergens halverwege het startveld gaan staan.

6 kilometer in de run (ongeveer) kwamen de eerste hoogtemetertjes, wat een schitterend stukje was. Zie de video.
Toen een tijdje redelijk samen opgetrokken met Lydia. Zij was in 2015 2e op de NK 100km, een serieuze ultrarunner dus! Vanwege het herstel na een blessure deed ze rustig aan vandaag.

Bij de eerste verzorgingspost lag ze alweer wat op me voor, en zo bleven we af en toe wat stuivertje wisselen.

Inmiddels liep ik ‘samen’ met Igor, die bij de start achter mij stond. Erg gezellig en zo samen lopen is het toch, voor het gevoel, eenvoudiger, en de kilometers tikken dan ook wat sneller weg.
Wat later sloot Rutger zich ook bij ons aan. In het begin liep hij een 50/100 meter voor ons, maar wel in vrijwel hetzelfde tempo.

Het tempo….

Als we het dan toch over het tempo hebben, de bedoeling was om ongeveer 5:50 per kilometer te lopen, en om onder de 5 uur te finishen. Kijk de video maar hoe dat verliep.

Samen met Igor en Rutger ging het een tikkie sneller, zo tussen de 5:30 en 5:00. Een tempo wat ik over het algemeen prettig en comfortabel vind voor m’n duurlopen. Vanwege het iets snellere tempo hadden we ruim ‘reserve’, zodat we bij de verzorgingsposten lekker relaxed even konden eten/drinken en de hartslag weer wat laten zakken. Dat voelde prima.

Tot de verzorgingspost bij de 33 kilometer. Eigenlijk was ik wel erg blij om die te zien. De reden is simpel – de vermoeidheid begon vanaf hier toe te slaan. Toen hadden we de Beerzer Poort nog te gaan….  Een schitterend stukje single track door het bos, wat op-en-neer gaat. Gedurende die 2 kilometers zouden we ongeveer de helft van alle hoogtemeters maken van de Vechtdaltrail.

Ook dit stuk liepen we nog gezamenlijk met ons drieën, tot ik ergens bij 38/39 kilometer toch echt m’n tempo moest verlagen.
Toch wat te hard gegaan, die 20 kilometer dat we samen renden.

De laatste loodjes van de Vechtdaltrail

Die waren lang. Erg lang. Bij de laatste verzorgingspost, zo’n 9 kilometer voor de finish was ik te vermoeid om meteen wat te eten/drinken. Eerst maar even gaan zitten op het bankje, beetje uithijgen en de hartslag laten dalen. Igor en Rutger kwam ik hier nog even tegen, alleen vertrokken zij al redelijk vlot na mijn aankomst daar. En terecht.

Dat de vermoeidheid me hier echt parten speelde, besefte ik pas later. Want ik ben compleet vergeten om hier extra water te tanken (niet slim, gezien de temperatuur en luchtvochtigheid) en ook heb ik hier geen hapje of snack genomen. Simpelweg vergeten.
Met een bekertje cola begon ik aan het laatste deel, wandelend.

De rest van de route was een stukje afwisselen tussen hobbelen (of, wat netter gezegd, rennende in de ultra-shuffle modus) en een stukje wandelen. Tot mijn voldoening was ik niet de enige.

De allerlaatste kilometers waren een beetje saai. Zandpad langs een golfbaan, stukje asfalt, en nog een of ander breed pad door het bos. Precies toen ik er echt, maar dan ook echt wel klaar mee was, kwam de draai naar de atletiekbaan met een grote finishboog.

Conclusie

Bovenaan staat de samenvatting natuurlijk al, maar dat neemt niet weg dat ik absoluut tevreden ben. Het was een geweldige ervaring, heb mijn zelf- en renkennis weer verder weten uit te breiden, plus kennis gemaakt met andere toffe ultra runners. Een aantal daarvan zie ik in september weer, bij de 50km van Winschoten. Al is dat een wegwedstrijd, en geen trailrun.

Zou ik dit weer doe? Ja! Absoluut. Waarschijnlijk wel meer vasthoudende aan m’n eigen plan qua tempo.
Baal ik er dan van dat ongeveer de helft van de route in een iets te snel tempo is gegaan? Nee, absoluut niet. Het liep lekker, en was gezellig om samen te lopen. Alleen zal ik de volgende keer het slimmer moeten indelen, en met wat minder snelle heren of dames gaan optrekken.

Voor de beeldvorming, Rutger heeft de Marathon des Sables een paar jaar geleden volbracht en Igor heeft 80km op de Lofoten gerend. Allebei zijn ze van plan om te gaan participeren in de Transalpine.
Nou, dat zijn ultra’s en afstanden waar ik nog niet echt aan hoef te denken.

Zoals je kan zien aan de Body Battery van m’n Garmin….   Ik was leeg.
En wil je alle cijfertjes van de run zien, klik dan hier.