Nachttrail door de Ardennen

Wow – wat was dat gaaf!
Zo, dan weet je meteen even hoe ik erover dacht. Een ultratrail door de Ardennen in het donker, met een klein groepje malloten.

Eigenlijk was het zelfs een heel klein groepje. We waren met 4 lopers, waarvan in eerste instantie 2 de 30km zouden doen, de andere twee (waaronder ikzelf) een 60km. Om het maar meteen op te helderen, er was er een (Mientje) die de 30km liep, Joep ging ipv de 30km voor de 45, en heeft er zelfs 50 van gemaakt (zijn eerste ultra) en Berend-Jan en ik hebben de 60 gelopen, die 67 bleek te zijn.

Dat allemaal begeleidt door Narda en Carin van Alltractive, en de 30km liep Marcel ook nog mee. Die was speciaal ‘ingevlogen’ omdat de welbekende Guido zo nodig last van z’n knie moest hebben. Die liep daarom niet mee – helaas.

Hoe kom je op het idee om een nachttrail te gaan lopen

Om het simpel te zeggen – het geplande weekend wat ik voor ogen had ging in goed overleg met Guido niet door. Ik was de enige die zich had aangemeld. Toen maar even op hun site gekeken of er iets anders leuks was.

Het enige wat uitkwam, en mij aansprak, dat was een ultra nachttrail door de Ardennen. Geen moment spijt van gehad.

Je wordt dan alleen wel erg geconfronteerd met het feit dat Nederland toch echt wel platter dan plat is. De hoogtemeters (2.500 oid) hebben goed hun werk gedaan! Dat zie je in de video wel terug, als Mientje mij een ‘lekkere’ massage geeft….

Lopen in het pikdonker

Het was zeker niet ‘gewoon’ donker, dat weekeinde midden in juli. Geen maan, zware bewolking. De twee dagen ervoor had het flink en lang geregend, zelfs de middag voor vertrek nog. Maar vanaf 22.00 uur is het alleen maar droog geweest.

We vertrokken in de laatste avondschemer – en zodra we twee stappen in het bos zetten gingen de lampjes aan. Dat was binnen 2 minuten, want het bos konden we gewoon vanuit de achtertuin van de Villa la Chauve-Souris bereiken.

Narda nam ons op sleeptouw en paste haar tempo uitstekend aan op ons drieën. Zeer prettig dat Berend-Jan, Joep en ik eigenlijk hetzelfde tempo liepen. Al snel werd het echt donker en zette ik m’n lampje een standje feller. Zoals je in de video (hieronder) zal zien geeft dat voldoende licht om op een veilige wijze over paadjes te lopen die zelfs in het daglicht al uitdagend genoemd mogen worden.

Het was volop genieten.

De eerste lus

Na 15km zouden we weer terugkomen bij de Villa. Kwam mooi uit, want mocht het toch wat kouder zijn dan gedacht, kon ik mooi iets anders aantrekken. Dat bleek absoluut niet nodig te zijn. Short en T-Shirt was meer dan genoeg.

We hebben veel langs de Ourthe gelopen, met her-en-der aardige klimmetjes. De stokken had ik in de Villa gelaten. Mocht ik ze nodig gaan hebben, dan kon ik ze na de eerste 15km alsnog meenemen.

Na die eerste lus was ook het moment om nog wat te foerageren en twee krentenbollen te verorberen. Vervolgens gingen we met z’n zevenen verder op pad voor een lus van 30km. Mientje, Carin en Marcel sloten zich bij ons aan. Onderweg nog even met Marcel lopen beppen – wat een mooi man met heerlijke droge ‘mopper-humor’.

De tweede lus

Na een paar kilometer begrepen we pas echt wat Mientje daadwerkelijk vertelde eerder op de dag. Het was haar eerste, en dan ook echt allereerste trailrun. Ook was het haar eerste keer om een afstand van 30km te gaan lopen. Whoa! Wat een bikkel.

De ervarenheid op de trails ontbrak haar wat, en vanuit veiligheidsoogpunt bleven Marcel en ik eerst maar wat achteraan hangen bij haar, terwijl de anderen ietsje doorliepen en dan weer op ons wachtten. Er werd besloten om op te splitsen. Carin en Marcel zouden met Mientje de 30 gaan volbrengen, terwijl wij met ons vieren op een voor ons comfortabel tempo door zouden gaan.

Dat bleek achteraf een goede keuze geweest te zijn. Voor vertrek had ik besloten om de stokken maar mee te nemen – ook dat was een goede keuze! Die zijn goed gebruikt kan ik je zeggen, zowel omhoog als naar beneden.

Ondertussen is het het diepste van de nacht. Alles is stil en donker – op de podcast van Berend-Jan en mij na. We hebben heel wat verhalen en ervaringen uitgewisseld.

De grootste verrassing tijdens deze lus was toch wel de bever die op een metertje voor ons de route overstak en op z’n gemakje de Ourthe ingleed. Wat een machtig mooi beest is dat!

Ook erg leuk was al het geritsel in het bos. Wanneer je de blik die kant op werpt, met lampje, zie je gewoon niets. Tenminste, enkel meerdere paar oogjes die terugkijken. Reeën. Wat later spot Narda wilde zwijnen voor ons op de weg. Links van ons beweegt mama zwijn het bos in en niet veel later huppelen alle jonkies er achteraan.

Ook deze lus lopen we veel langs de Ourthe. Je hoort het watergeklater, maar zien doen we er niet veel van. Daar waar de Ourthe een ruime bocht maakt, steken wij vaak binnendoor. Dat betekent knap steil omhoog, en flink steil naar beneden. Momenten dat Narda even goed tot leven komt en naar beneden suist.

Zelf doe ik het wat rustiger aan. Want, 6 weken later staat er een WK halve marathon op de agenda. Dan is heel blijven toch belangrijk dan de fun van hard naar beneden gaan.

Heel langzaam komt het ochtendgloren er aan en we horen het bos tot leven komen. Mooi om te ervaren! We voelen ons geweldig, al wordt er nu om 5 uur des ochtend hier een daar een gaap geslagen. We zijn inmiddels ruim 6 uren onderweg.

Aan het einde van deze lus komen we weer bij de stuwdam uit, een paar kilometer van de Villa. Hier staan Guido en Alinda ons op te wachten. Een half uur daarvoor hadden we Guido maar even geprobeerd wakker te bellen, omdat we toch zeker 15 à 25 minuten eerder bij de afgesproken plek zouden zijn dan na de eerste lus ingeschat was.

Er was verse gepruttelde koffie, cola, budget mueslirepen, chips, nootjes, bananen en nog meer lekker spul. Er gaan bij mij twee krentenbollen en en blikje cola in. DIe had ik ook wel nodig, want het voedingsschema wat ik bedacht had klopte van geen kanten. We lopen namelijk langer, en minder vlot dan ik normaal doe. Totaal logisch met die hoogtemeters uiteraard, maar daardoor heb ik maar wat op gevoel gedaan qua voeding.

Na deze stop voelde ik me weer top!

De laatste 15 kilometer die er 22 ofzo zijn

Na een relatief lange rustpauze zijn we weer helemaal klaar voor het laatste stuk. Alhoewel Joep besloten had om hier af te haken en naar de Villa terug te lopen. Deze afstand had hij nog nooit gedaan – en op de weg terug heeft hij het maar even naar de 50k afgerond. Braveau!

Met ons drieën vertrekken we weer. Op de video kan je Guido nog horen zeggen: “Ze krijgen nou toch een klotestuk”….   Bedankt he!

Eén onderdeel van dat klotestuk is een hellinkje. Heel vroeger heeft daar een trappetje gezeten, maar de houten takken/stokken zijn volledig weggerot. De hellingsgraad zal in de buurt van de 45° zijn geweest. Dat is ook de enige keer dat ik knap gemopperd heb op een stukje van de route.

Als die helling nu 100 meter was geweest, à la. Maar nee, dit was toch zeker dubbel of meer. Zelfs met de stokken had ik het er zwaar mee kan ik je vertellen.

En dan te bedenken dat we tijdens de tweede lus ergens over/tussen rotsen naar beneden gingen en er een ketting hing om je aan vast te houden, wat dus minder steil was dan die klotehelling.

Ook bij deze lus kwamen we grote stukken langs de Ourthe, alleen nu met daglicht. Wat een schitterend gebied is dat daar zeg. Absoluut genieten.

Tijdens de laatste lus was er nog een bonus verzorgingspost van Guido en Alinda – ergens op kilometer 52. Naar eigen zeggen van Guido hadden we daarna nog maar 7 kilometer te gaan. Gelukkig had ik inmiddels geleerd dat Guido z’n opmerkingen toch af en toe een korreltje zout gebruiken. Het waren er nog 15 ongeveer.

Vanaf hier sluit Carin zich ook weer bij ons aan – gezellig!

Toch liep het lekker. Zeker wel vermoeid, maar niet moe of slaperig. Dan te bedenken dat we al goed 10 uren onderweg waren. Ongeveer de helft daarvan wandelend, en de rest lekker comfortabel rennen.

Totdat…  m’n knie wat begon te zeuren. Iets meer pijn dan me lief was, op dezelfde plaats als waar ik bij de Sallandtrail teveel last van had en voor een DNF zorgde.
Uit voorzorg ben ik maar wat meer gaan wandelen, want dan had ik geen last. Het was voornamelijk helling omlaag dat het echt vervelend was, op de vlakke stukken was het nog te doen – op de laatst 3 à 4 kilometer na. Die heb ik gewandeld en af en toe een stukje gehobbeld.

Daar is die dan eindelijk – de video van de Nachttrail bij Houffalize in de Ardennen

Je zult begrijpen dat ik in het donker nauwelijks gefilmd heb – maar goed, kijk maar!

Het was een geweldig avontuur en ik zou het zo weer doen.
Kijk zelf even op de site van Alltractive, want ze hebben alles goed geregeld! Kan niet anders zeggen.