Van een verrassing kan je blij worden, of juist niet, Hoe je er mee omgaat bepaal je natuurlijk zelf. Dit jaar stelde mij aardig op de proef.

De mooiste verrassing van 2024

Dat kan er maar één zijn! In het begin van het jaar stond het niet op de radar, dus ja, dit was een geweldig mooie verrassing. De deelname aan een Wereldkampioenschap, uitkomend voor #TeamNL.

Wat een super supporters team!

Als iemand gedacht had om te participeren aan een halve marathon wereldkampioenschap, voor masters, dan was ik dat niet. Wat een fenomenale mooie ervaring was dat. Mede dankzij de grote schare (luidruchtige) fans (okay okay, familie) die me ter plekke aanmoedigden. Absoluut briljant stukje hardlopen in 2024. Om dan als 32e van de wereld te finishen in mijn leeftijdscategorie is iets waar ik apetrots op ben.

Onbetwist de highlight van het hardloopjaar.

De beroerdste verrassing van 2024

Inmiddels alweer drie maanden geleden, en nog niet voorbij. Simpel gezegd: niet meer kunnen/willen hardlopen.

Een verrassing die ik net zo min aan zag komen als de deelname aan het WK, terwijl het minstens een even grote verrassing is. Han die geen zin heeft om te rennen.

Het hele verhaal wordt niet opnieuw opgelepeld, daarvoor kan je beter het verhaal zelf lezen: De MoJo is weg.

Tot mijn spijt moet ik zeggen dat de status quo nog hetzelfde is. De trainingen op de baan loop ik wel. Dankzij de geweldige atleten bij SISU is het ook gezellig om te lopen. Dat zorgt ervoor dat ik het blijf doen. Maar ‘leuk’? Mwoah, niet echt. De ene keer loop ik lekkerder dan de andere. Gelukkig motiveert de gezelligheid me prima.

Deze verrassing ben ik nog altijd mee bezig. Het mag me niet gek maken, daarom heb ik me er maar bij neergelegd en wacht ik op het moment dat ‘de zin’ er weer is.

Nieuw PR

Vooralsnog heb ik elk jaar dat ik hardloop nieuwe PR’s gelopen. Dat was in 2024 eigenlijk niet anders. Het begon al vlot, want in februari stond de Blauwbekmarathon op de agenda, in Blauwe Stad (ja, dat is echt de naam van die ‘stad’.)

Foto: Micha Ploeger

Nu was het niet de intentie om hier een PR te lopen, eigenlijk was het een stuk training naar de Sallandtrail toe. De drie weken ervoor voelden al heel erg lekker en de zin was er ook om een mooie marathon te lopen.

Toen dan ook nog het weer (redelijk) mee zat besloot ik om minimaal m’n tijd van 3:27 te verbeteren. Zonder specifiek schema maar met een gedachte ging ik weg. Het pakte ook aardig uit zoals gedacht, al ben ik onderweg nog enigszins van strategie veranderd. Het verslag van de Blauwbekmarathon vertelt je er meer over.

Een verrassing was het PR niet om eerlijk te zijn. Soms voel je dat gewoon al aan en als de omstandigheden dan kloppen, tja, dan lukt het vaak wel.

In dienst van de marathon

Via één van de atleten bij SISU kwam er eind maart de vraag of ik wilde Pacen bij de Enschede marathon. De organisatie kwam wat Pacers te kort en waren naarstig op zoek naar lopers die een strakke marathon konden lopen.

Samen met Sjirk in een nog leeg startvak

Wederom een verrassing afgelopen jaar. Ik stond al als deelnemer ingeschreven, dus de oudste marathon van Nederland ging ik sowieso al wel lopen. Een PR poging zat er niet in nadat ik een maand eerder een DNF neergezet heb bij de Sallandtrail 50 mile vanwege pijn in de knie.

Dat weerhield me er niet van om in Enschede een mooie 42km te gaan lopen – en dit jaar dus als Pacer met als doel andere hardlopers te begeleiden naar en tijd van 4 uur op de marathon.

Gespot bij het 19km punt. Foto: John van THN

Een hele mooie ervaring om te mogen assisteren bij het behalen van een lopersdoel – alleen dit keer niet m’n eigen. Omdat ik zelf nog donders goed kan herinneren hoe die eerste marathon voor mij was (ellende!), wist ik ook hoe ik lopers kon motiveren om toch door te gaan.

Elke atleet die een beetje stabiel/regelmatig kan lopen raad ik aan om eens te gaan Pacen bij een (halve) marathon. Schitterende ervaring.

Dwars door de nacht

Geen verrassing, dit stond al redelijk vlot gepland. Alhoewel…..  Het was gepland om in het begin van het jaar naar de Ardennen te gaan voor een trailweekend – alleen bleek dat ik daar als enige voor aangemeld was :(.

In goed overleg met de organisatie besloten om het niet door te laten gaan. In plaats daarvan midden in de zomer naar Houffalize afgereisd voor een trailweekend met nacht-trail. Nou, dat was zeker een verrassing,

Ochtendgloren

Nog nooit had ik in het ikkie-pikkie-stikkie-donker gelopen. Dus niet ’s avonds als er geen zonlicht meer is, maar dan ook nog eens in het bos waar geen enkele andere verlichting is dan van de maan (die er nauwelijks was vanwege bewolking) en het lampje op je hoofd.

Geloof me, hoe goed je lampje ook is en hoeveel lumen het ook heeft – het is dan nog steeds donker. Supergaaf om te beleven!

Met een klein en gezellig groepje beginnen met rennen om 22.10 uur en niet weten hoe lang je er over gaat doen. Oh, we hadden wel een vermoeden – al bleek dat toch zeker 3 à 4 uur naast de werkelijkheid te zitten. De volgende dag na de lunch waren we terug.

Mag ik je het blog met video hierover van harte aanbevelen?

FunRun

Tijdens het begin van de zomer stond er ook nog een FunRun op de agenda, mooie kilometers maken ter voorbereiding van de 2e keer deelname aan het NK 100km.

Dit was de Amerongseberg Ultra Trail van Chris van Beem. 50 kilometer en een beetje extra over de Utrechtse Heuvelrug hollen. Prima weer, goed geregeld, wat wil je nog meer?

Hier geen verrassingen, gewoon een wondermooie route door een fantastisch stukje Nederland. Oh ja, en iets met een trap…. dat zie je hier.

Kwintelooijen trap. Foto: Trail-Running.eu

Het gaat nooit zoals je verwacht

Dit jaar bevestigde het maar weer eens. Plannen kan je maken, aanpassingen moet je maken en mee omgaan.

In het begin van het jaar ging de gedachte door m’n hoofd om elke maand een marathon of ultra te lopen. Op zich zat dat er ook wel in – al had ik in januari hier al niet aan voldaan. Totdat er de mogelijkheid was om deel te nemen aan een WK.

Welke 55-plusser kan dat zeggen? Het zijn er niet heel erg veel. Dat vroeg om wat aanpassingen. Voor een halve marathon wil je toch wel wat meer snelheid hebben dan voor een ultra, of het NK 100km.

Want, die 100km ben ik ook nog aan begonnen half september! Ging zelfs heel lekker gedurende de eerste 50km ondanks dat ik het gehele jaar niet echt voor die afstand getraind had.
Na 65km was het echter gebeurd. Toen kwam de grootste verrassing van het jaar, denk ik eigenlijk wel. Het gebrek aan MoJo.

Ondanks deze domper, zo terugkijkend naar de mooie avonturen die hardlopend ervaren zijn, was het wel degelijk weer een mooi hardloopjaar.

En volgend jaar dan?

Ja, dat is precies ook mijn vraag.
Eerst dit jaar nog even fanatiek afsluiten met een 10km cross bij de Oudejaarsloop van SISU op de laatste dag van het jaar. Een pittig stukje trailen met veel gezelligheid en plezier.

Vanwege het ontbreken van de MoJo zijn er gewoonweg nog geen plannen voor volgend jaar.
Met 1 uitzondering.

De kans is aanwezig dat er eind februari een marathon (of halve in het slechtste geval) gelopen gaat worden op Malta. Wie mij kent weet waarom. Er zijn nog geen concrete plannen voor – het zit wel ‘in het hoofd’.

We gaan het wel weer zien, welke verrassingen het komende jaar brengt!
Hierbij wens ik ook voor jou een mooi (loop)jaar met fijne verrassingen waar je blij van wordt. Bedankt voor het lezen van dit blog.

Meijco van Velzen was er weer om een toffe foto te maken!