Begin juli schreef ik al hoe het trainingsschema er uit ziet voor mij. En, met dank, gaven mijn trainers er goed feedback op!
Zo liet Bianca weten dat het goed is om tussendoor nog wat ‘prikkels’ in te bouwen. Die ’trainingsprikkel’ staan inmiddels op de agenda – vandaag was de eerste.

Löp wah lös

Wanneer je geen idee hebt wat dat betekent…  Het is dialect voor: Het gaat wel goed, het komt wel op z’n pootjes terecht.
Hoe dan ook – het is een hardloopevenement tijdens de Larense kermis (Gelderland).

Mooie bijkomstigheid, hardloopmaatje Dinant woont daar. Twee weken geleden hebben we nog samen een 30km training gedaan, lekker samen hollen over de Sallandse Heuvelrug. Heerlijk gebied om lekker onbezonnen te rennen. Geeft rust ( ja, zelfs op dat soort afstanden.)
Dat was dan een trainingsprikkel voor de lange afstand zeg maar. En dan moet ik er nog 12…

Hoe dan ook, vanochtend was het zo ver. Eerst mochten de jongste deelnemers van start voor een 600 meter, daarna de jeugd voor een 1200 meter.
Tijdens het inlopen kwamen collega Dieuwer en zoon Tex mij ook nog even aanmoedigen. Top!

Om 10.45 klonk het startschot voor de 10 kilometer. Mooi vooraan vertrokken, want 70% van deze run is onverhard. En ja, na nog geen 2 kilometer kom je op een smaller bospaadje. Dan wil je niet vast zitten in ‘het verkeer’ als je gas wilt geven.

De race

Ik kan er niets anders van zeggen, dan dat ik toch iets te hard gestart ben. Na de eerste bocht, op de weg het dorp uit, zat ik op 4:05 per kilometer, daar waar iets tussen 4:23 en 4:30 de bedoeling was. Zal wel met enthousiasme te maken hebben….

Toch maar meteen iets afgezakt, en pardoes liep Dinant naast me. Die was niet van plan om een vijftig plusser voor te laten gaan natuurlijk. Samen liepen we stevig door, wat op een 4:15 scheen te lijken volgens de polscomputertjes van ons.

Dat was best wel ambitieus, maar Dinant liep voor me en fungeerde als haas. Lekker er achter hangen was dus mijn gedachte. Immers… ’t löp wah lös.

Helaas, na de 4e kilometer liet Dinant zich wat terugvallen, en ging achter mij hangen. Prima, lekker doorlopen, mijn beurt om hem even op sleeptouw te nemen.
Nu loop ik een wedstrijd eigenlijk graag met muziek, dat stimuleert mij zeg maar; zo ook vandaag. Ik kon dus niet horen waar hij zat, achter me.

Bij kilometer vijf was ik hem een beetje kwijt, er zat intussen een gat van ruim 40 meter tussen ons. Nou ja, doorrennen dan maar. Dat hadden we uiteraard van tevoren ook afgesproken.
Dinant had een tijd van in de 45 minuten in gedachten, en zou na de race ook nog ‘even’ meedoen met de estafette run, samen met wat makkers van hem (bikkel!). Overigens, die hebben die vier knapen met ruime overmacht gewonnen.

Ergens bij kilometer 5 of 6 begon het mij wat op te breken, dat hoge tempo. Tja, dat zat er in natuurlijk. Dat was ook aan de hartslag te zien. Die ging langzaam boven de 185 zitten, en ik weet dat dat mijn AD is (Anaerobe Drempel, oftewel omslagpunt, daarboven ga ik de verzuring in).

Dat betekende twee dingen voor mij:

1. Langzamer gaan rennen en die hartslag naar beneden brengen
2. Ademhaling zien te vertragen en weer de rust vinden om comfortabel hard te gaan

Dat ging eigenlijk redelijk aardig. De hartslag daalde snel, terug naar de 180-184, en zelfs even daar onder. Daardoor volgde de ademhaling ook vlot, waardoor ik me weer kon concentreren op goed hard gaan.

Nu was het voornamelijk op karakter doorgaan naar de finish, de hartslag erbij in de gaten houdende. Ook de loophouding diende goed te blijven (mooi rechtop lopen) om zo efficient mogelijk met de energie om te gaan. Alles voor die trainingsprikkel!  (zie je wel Bianca, ik luister echt wel! …soms)

Met nog twee kilometer te gaan wist ik dat het goed zat. Ik kon het tempo vast blijven houden, met misschien nog wat extra op de laatste 500 meter (ik wist dat het aangegeven stond met een bordje langs de weg). Een extra snelle laatste kilometer, of meer, zat er (dit keer) niet in.

Bij de laatste 500 meter lukte het toch nog om een kleine tempo versnelling in te zetten. Veel was het niet, maar alle beetjes helpen! We liepen daar alweer in het dorp, dus op verharde ondergrond (klinkers). Vandaag had ik voor de trailschoenen gekozen, een keuze waar ik wel tevreden over ben, want op die 70% onverhard was dat de betere deal.
Echter is dat op het verharde wat minder comfortabel. Dat maakte voor die laatste meters toch niet meer uit :).

De klok bij de finish gaf aan dat ik nog onder de 45 minuten zat, en de bruto tijd kwam uit op 44:51. Netto gingen daar nog 4 seconden af, want ik was niet als eerste over de startmat.

Een mooi PR gelopen op de 10 kilometer! De vorige tijd stond op 45:47, gelopen tijdens de Halve Marathon van Enschede (waar ik destijds het PR op die afstand verbeterde, met mijn nieuwe schoenen).
En passant ook nog even het PR op de 5km verbeterd. Die staat nu op 22:02

(Dinant zat overigens slechts 45 seconden achter mij)

De volgende trainingsprikkel

Die staat alweer gepland voor eind september. Ook een 10 kilometer, bij de Almelo Allee in mijn woonplaats.

Vervolgens doe ik op 12 oktober mee aan de Landgoed Twente Marathon en wil ik eind oktober nog de Diepe Hel lopen (halve marathon), op een tempo dat iets boven mijn marathon snelheid ligt.

We gaan het zien!