Het is uiteindelijk dan toch gelukt om een marathon te rennen dit jaar. De Wolfskop marathon. Die bestaat eigenlijk niet, het is onze eigen route. Hoe we hier gekomen zijn lees je hier, hier en hier.

Laten we één ding direct duidelijk maken: wat was dit een gave tocht! Natuurlijk valt het niet te vergelijken met het originele plan, een snelle marathon van Berlijn lopen. En ook kan je de Wolfskop Marathon niet vergelijken met de Rothaarsteig Marathon. Spijt van dit alternatief is er allerminst.

En ik weet zeker dat Nicole, Jurgen en Rayner er exact zo over denken. Wat waren wij een goed team zeg.

Alles viel op z’n plaats op de zaterdag 17 oktober 2020. Om het op een rijtje te zetten:

• Het weer – perfect met 10 graden celsius, half tot zwaar bewolkt en nauwelijks wind.
• De omgeving – je ziet het zo wel in de video en de foto’s
• De ondersteuning – dank lieve partners: Maaike, Alinda en Lars!
• De route, met ondersteuning van Lars bij het 6,78 kilometer punt (zie video)
• Onderweg een toevallige ontmoeting met Lars, die zijn eigen route (28km!) liep (voor ons op 19.5km)
• De verzorgingspost op kilometer 24, bovenop de Wolfskop zelf, door Maaike & Alinda
• De iets minder toevallige, maar niet geplande, samenkomst met Lars op de route, 2km voor het einde, zodat we dat laatste stuk met z’n vijven liepen.
• De enthousiaste ontvangst bij de start/finish door Maaike & Alinda.

Je ziet het – een voldaan gevoel na een schitterende trailmarathon en weekend met een groepje fanatieke trailrunners & aanhang.

De video van de Wolfskop Marathon

Zie hier de video die we in elkaar hebben geknutseld van ons trail avontuur in Zuid Limburg.
Met dank aan beelden van Nicole, Maaike, Alinda en Lars!  Helaas heb ik niet alles, of meer kunnen filmen…  Je ziet in de video wel waarom.

Hoe kwamen we aan de Wolfskop marathon route

Het simpele antwoord: zelf uitgezet, maar niet helemaal.
Anders gezegd, er bestaat een wandelroute van een goede halve marathon rondom Cadier-en-Keer. Die zag er leuk uit, alleen om 2x hetzelfde rondje te rennen, eventueel in omgekeerde richting, daar hadden we geen zin in. Zuid Limburg is groot genoeg!

Dus, de GPX van de Wolfskop wandelroute ingeladen in de Garmin Connect omgeving, om daarna twee lussen er aan toe te voegen. Eén keer ten noorden en 1x ten zuiden van de bestaande route. Zowaar, dat leverde 42.23km op, met op papier 906 hoogtemeters. Volgens m’n Garmin werden het er 941 – maar we hebben een paar afslagen iets anders genomen, en meer hoogtemeters gemaakt (foutje van de chef route…)

Mocht je de eerder blogs (ook) gelezen hebben, dan weet je dat de Rothaarsteig marathon het met iets minder hoogtemeters moet doen dan de nu gemaakte Wolfskop Marathon. Prima toch!

Lijkt het je leuk om de Wolfskop Marathon ook een keer te rennen (of wandelen). dan kan je hem hier als GPX bestand downloaden. Veel plezier er mee!

De route van de Wolfskop Marathon

Hoe was de beleving onderweg

We begonnen als een groepje koeien die na de winter weer de wei in mogen. Onbesuisd en vol furore gingen we van start. Wat direct afgestraft werd door de eerste serieuze heuvel, al snel gevolgd door een tweede, nog steilere heuvel. Welkom in Zuid Limburg!

We hadden er alle vier zo naar uitgekeken, we zaten zo vol adrenaline dat de eerste kilometers voorbij vlogen. High spirits, zeg maar.

Onderweg bij 6.7 kilometer kwamen we een bochtje om, waar we de rijksweg moesten oversteken voor de eerste extra noordelijke lus. Op een rare plaats stond er in ene een bekende auto. Lars!!

Wat een geweldige verrassing om ons onderweg even aan te moedigen – kan niet missen als je de video kijkt. Ons goede humeur werd nog beter. Wat een heerlijke vrolijke boost!

De noordelijke lus van de Wolfskop marathon

Die noordelijke lus ging vooral door een stuk bos, ten westen van Berg-en-Terbijt. Schitterend bos, met heerlijke single track trailpaadjes, en knappe hoogtemeters. Wat ook opviel, eigenlijk de hele dag wel, was de vriendelijkheid van de mensen. Zo enthousiast en uitbundig!

Niet helemaal gepland, maar wel gehoopt was een spontane ontmoeting onderweg met Lars, die zijn eigen halve marathon liep (en daar uiteindelijk nog een lusje achteraan plakte). Dus na een rondje, helaas over asfalt, om een groeve heen zagen we in ene een hardloper die een korte pauze nam. Jawel, onze Lars. Kwam prima uit, gaf ons weer wat energie, en Lars ook, zo bleek later.

We hebben niet gewacht tot Lars klaar was met z’n pauze, we hadden nog een stukje te gaan…

Volgens afspraak kwamen we bij de Wolfskop onze dames Maaike en Alinda tegen, met de eerste, enige en laatste verzorgingspost. Hier zaten we op kilometer 24, wat kilometer 8 was voor de dames, die een wandelroute hadden.

Na een korte pauze, even genieten van het uitzicht, en wat voedsel tot ons nemende, zijn we verder gegaan.

Foutje. Het was mijn bedoeling om daar een half banaantje te eten. Die smaakte goed, dus smakte ik de hele banaan naar binnen. Daar had ik de volgende 4 kilometer wat spijt van….

De banaan waar ik later wat spijt van kreeg…

De zuidelijke lus van de Wolfskop marathon

Ondertussen kwamen we aan bij de zuidelijke extra lus, en begon mijn (linker)knie wat op te spelen. Kracht zetten ging pijnlijker dan ik zou willen. Helling op dus toch wat eerder gaan wandelen dan normaal.

Goed op de houding letten, blijven genieten van de omgeving en er niet teveel over nadenken. Dan wil het wel.

Ook begon de telefoon ‘raar’ te doen. Tenminste, dat was mijn mening op dat moment. Om onderweg makkelijker te kunnen filmen, had ik de beveilingsblokkade er vanaf gehaald. De telefoon zat immers toch gewoon in m’n racevest. Hoor ik dat ding in één keer overgaan. Ik werd gebeld.

Nou nee, het bleek dat ik Alinda belde. Broekzakgesprek, maar dan met een racevest.

En iets later nog een keer! Belde ik een andere connectie van mij – dus snel weggedrukt. Vanzelfsprekende belde hij me terug… Dus al rennende maar even snel uitgelegd dat het een foutje was. Sorry Ruud!

Door al dat gedonder met die telefoon, waarvan het scherm waarschijnlijk veel meer heeft aangestaan dan de bedoeling was, was de batterij leeg…  Balen, dus minder/geen videobeelden van de laatste 10 kilometer. Het is niet anders.

Ons humeur is nog altijd fantastisch, de moraal is hoog. Al moet ik zeggen dat het bij mij wat minder werd… De knie was er wel en dan weer niet qua pijn. Gelukkig werd het niet erger, dus ik sukkelde lekker door. Achteraan…  Ja, ik (als nestor van ons vieren) was de zwakste schakel.

Verrassingsontmoeting

Omdat Lars ‘slechts’ een halve marathon zou gaan rennen, en de dames na onze ontmoeting op de Wolfskop nog maar 2km te gaan hadden, gingen we er vanuit dat we met ons vieren zouden finishen. Dat liep anders.

Een goede twee kilometer voor de finish zien we Lars lopen! Eigenlijk vonden we dat vreemd, had hij het dan zo zwaar gehad? Nee, Lars had wat extra kilometers gemaakt, onze route pakkende, want misschien zou hij ons dan nog tegenkomen.

Ja dus!
Alhoewel… zodra we Lars zagen, gaf de navi op de Garmin aan dat we linksaf moesten. Dat was niet de route waar Lars liep. Jammer dan.

Ach, dat bleek een foutje. Beide routes gingen naar links, de een alleen wat scherper dan de ander. We zaten fout, omdraaien dus, en achter Lars aan! En zo hebben we dus met z’n vijven de laatste kilometers gelopen – ik als hekkensluiter….

De laatste fijne verrassing: de dames stonden ons bij het eindpunt op te wachten! Ze zouden eigenlijk gewoon naar huis gaan. Sorry, terug naar het hotel dus. Maar, aangezien het lekker weer was zijn ze in de buurt nog wat wezen rondlopen, op zoek naar koffie. Dat is niet gelukt (horeca=dicht).

Wat wel lukte was het energiek binnenhalen van vijf vermoeide lopers. Supertof.

Al met al: een schitterende dag, in een prachtig gebied, met geweldige mensen.
Gaan we nog wel een keer doen.  Wie gaat er mee?