Er was eens, en nee – dit is geen sprookje, er was eens een hele mooie dag. Zo’n dag waarvan je van tevoren al weet: dán ga ik lekker lopen! Toevallig ook nog een dag waarop je de middag vrij bent. Zo’n dag waarvan die gewoon niet stuk kan gaan. Denk je.

Afgelopen vrijdag de 31e juli was precies zo’n dag

Vrijdagmiddag, lekker vrij en heerlijk zonnig. Beetje aan de warme kant. Dat was begin van de week al bekend, en aangezien ik die week nog niet erg veel had gerend leek me dat een uitstekend moment om heerlijk over de Sallandse Heuvelrug te gaan trailen. Beetje kilometers maken voor de aankomende Rothaarsteig Marathon halverwege oktober.

De eerste kilometers – met stokken

Zoals je in het vorige blog over de voorverkenning van de Rothaarsteig Marathon hebt kunnen lezen, ga ik die mèt stokken rennen. Dat houdt in dat het verstandig is om ook te trainen met stokken. Vandaar dat ik deze mooie vrijdagmiddag van start ging met…. precies: stokken.

Het is kwart over twee als ik vertrek. Geen haast, gewoon lekker een rondje doen van bijna 26km met 230 hoogtemeters. Alhoewel ik al besloten had om het extra laatste lusje van een goede 3km over te slaan, om de eenvoudige reden dat er voor zondagochtend ook een 26km op het programma staat. Samen met een stel andere liefhebbers van het trailen, die ook de je-weet-wel-welke marathon gaan lopen.

Uit ervaring is inmiddels bekend dat hardlopen op vlak terrein en met stokken meestal iets sneller gaat dan zonder de stokken. Mijn strategie voor deze run was simpel en eenvoudig: gewoon lekker op gevoel lopen en genieten van het zalige weer, lekkere zonnetje en de prachtige omgeving.

De Garmin vertelde mij keurig dat het tempo rond de 5:15 lag. Iets sneller dan ik gedacht had, maar zoals hierboven al staat, met stokken ga je toch al snel iets sneller, zonder extra inspanning. Het liep prima en dat bleef ook zo.

Op de rug in het racevest zat 1 liter isodrank. Verder had ik een gelletje en twee guarana shots meegenomen.

5 kilometer onderweg

Een goed moment om even wat te gaan drinken. Op warme dagen wil je met name tijdig drinken. Dat betekent gewoon dat je al gaat drinken voordat je dorst krijgt, eigenlijk zelfs al voordat je denkt dat je moet/wilt gaan drinken.

Met stokken rennen en drinken tegelijk is niet de beste combinatie. Geen druk, geen haast, daarom maar even een stukje wandelen en 10 slokken isodrank genomen. En door!

Ergens bij kilometer 8, na een minuut of 40, kwam er een klimmetje van 20 meter. Bagger. Die viel eigenlijk tegen. Normaal gesproken geen moeite mee, alleen deze mooie dag wel. Raar.

Sterker nog, het liep eigenlijk helemaal niet zo lekker meer. Soms voel je dat aan, zonder dat je het echt kan beschrijven en dat was hier het geval. Het gevoel was goed, de dag schitterend en de zin om lekker te trailen door dit fantastische gebied was er ook. Kennelijk dacht het lijf er anders over, met name de benen.

Eerst maar even een stukje helling op wandelen – tegelijkertijd gebruik maken van het wandelen en weer 10 slokken isodrank genomen. De gel is gepland voor het halverwege punt, bij een kilometer of 11/12.

Daarom maar besloten om een (ander) extra lusje niet te lopen, scheelde toch weer een kilometer. In plaats van bijna 26km zou de route nu een dikke halve marathon worden. Prima, want zondag komt er nog aan, met die 26km.

Weer een stukje verder

Dit is een stukje singletrack waar ik altijd naar uitkijk op deze route. Allereerst is dat het keerpunt, ongeveer halverwege. Maar belangrijker, dit stukje met de naam ‘Kees Bospad’ van nog geen kilometer, is echt leuk om met wat tempo over te rennen. Het slingert, loopt enigszins af naar beneden toe en gaat door een heerlijk open stukje bos met op het einde veel jong groen.

Dit keer gaat het minder soepel dan normaal. Jammer, maar het is niet anders toch? Niet vergeten dat het iets warmer is. Desondanks blijft het genieten op dit leuke pad – waar mountainbikers goed geweerd worden.

Aan het einde van het Kees Bospad even wandelen langs een stukje asfalt weg gedurende iets van 200 meter. Het moment om een gelletje te nuttigen.

Ondertussen was ik, sinds kilometer 8, al wat gaan nadenken over wat ik aan het doen was. Voornamelijk omdat de benen niet soepel de rondjes draaiden, ik wat meer haklanding had dan normaal en de algemene beleving minder vrolijk was dan waar ik me op verheugd had.

Toen dat besef begon, dat het mij zwaarder viel dan normaal, was mijn eerste gedachte: Top! goede mentale training. Als het wat zwaarder is, doorgaan! Want reken er maar op dat zo’n moment gaat komen tijdens de marathon in Sauerland. Mooi toch dat je ook een stukje mentale training mee kan nemen, of niet dan!

Halverwege – het keerpunt

Het gelletje doet z’n werk en er komt een lange slopende klim aan. Met enige tegenzin (waar komt dat vandaan??) weer omschakelen van wandelen naar hardlopen en beginnen aan de klim. Zo’n zandweggetje waar de ondergrond vaak zwaarder is dan de klim. Nou, dit keer was het allebei!

Nog niet eens halverwege dit klimmetje had ik zoiets van: bekijk het maar, ik ga weer wandelen.

De mentale training….  faalde. Het lukte simpelweg niet meer om te blijven rennen.

Qua route wist ik exact waar ik was. Op het verst weg gelegen punt van de start

Er waren nu drie mogelijkheden:

1. Doorgaan volgens planning en de route lopen
2. Doorlopen en via de kortste route terug
3. Wandelen via de kortste route terug

Als je mij een beetje kent, dan weet je dat eigenwijsheid mij niet vreemd is. Optie 1 zou dus een logische keuze zijn. Alleen, door de jaren heen ben ik ook meer gaan luisteren naar mensen om mij heen – en in dit geval ook mijzelf en ‘het lijf’.

Keuze 3 dus. Het rennen zat er op. Na 12.5km in 1 uur en 12 minuten besloot ik dat het dom zou zijn om door te gaan met rennen.

Op het verste punt van het begin stoppen met je run….

Even een taxi regelen gaat niet lukken in het Nationale Park – er zat niets anders op dan terug te gaan wandelen. Hemelsbreed 5,4km. Via de paden werden dat er 7.6.

Terug wandelen, dwars over de Sallandse Heuvelrug

De moraal

Als het niet gaat, dan gaat het niet.

Vermoedelijk was het lijf nog te vermoeid van het vorige weekeinde, met 3 dagen activiteiten met meer dan 1km aan hoogtemeters, 25km rennen en 27km wandelen. Aangevuld met een pittige fartlek/interval training de tussenliggende woensdag. Die verliep overigens prima, zonder een teken van vermoeidheid!

Ach, ook wandelend is de Sallandse Heuvelrug geen straf om te doorkruisen.

Op voorhand was er al de belofte van een heerlijke smoothie achteraf bij Plan in Nijverdal. Dat plan, daar is niets aan veranderd!

Genieten van een Bouw Smoothie bij Plan Nijverdal