Na een tijdje rondjes van 4 kilometer gerend te hebben (lees ook: hoe het allemaal begon) begint dat ‘saai’ te worden. Helemaal omdat ik eigenlijk altijd dezelfde route liep.
Ondertussen het rondje uitgebreid, langs de andere kant van het kanaal, zodat het 7km werd.
In het begin was het tempo natuurlijk wat minder, maar door minimaal 1x per week toch te gaan rennen, wordt de conditie wat beter, raak je er aan gewend en ga je wat harder rennen. Het was intussen gelukt om de 4,2km binnen de 20 minuten te volbrengen.
Toch ga je als beginnend hardloper dan uitkijken naar langere afstanden. Eigenlijk vond ik 10km dan wel mooi – maar ook wel ver…
Naar het viaduct van de A1
Dankzij Google Maps is het erg eenvoudig om te zien welke afstand iets is. Zo kwam ik er achter dat een heen-en-weertje langs het kanaal naar het viaduct van de A1 op ongeveer 10km uit kwam.
Tjonge wat een pokke-eind was dat! Gelukkig had ik een flesje limonade meegenomen voor onderweg. Water met wat suiker dus. Nou, daar heb ik na die 5km bij het viaduct heerlijk van genoten.
Het weer was ook prima trouwens, destijds was ik bij voorkeur een mooi weer loper. Heerlijk zweten in het zonnetje. Dat flesje ranja dronk ik dan ook dankbaar in de schaduw onder het viaduct op.
En dan komt het besef dat je nog terug moet, het is nog maar halverwege…
Afzien
Dat woord is wel erg van toepassing op die eerste 10km, lang geleden. Aangezien ik best een strebertje ben, moest en zou ik doorlopen uiteraard. Wandelen hoort gewoon niet bij hardlopen. Toch? Die 10km heb ik dan ook zeker (rennend) volgemaakt.
Omdat ik wist dat het makkelijker zou worden naarmate je iets vaker doet -denk even terug aan de rondjes van 4 en 7km- zou dat voor de 10km ook wel gelden. Inmiddels kan ik dat ruimhartig bevestigen. Sterker nog, na een paar keer 10km gelopen te hebben zag ik de 12km al in het verschiet.
