Het is m’n eigen atletiekvereniging die avondwedstrijden had georganiseerd. Natuurlijk schrijf ik me dan in! Leuk & gezellig, bovendien vind ik dat je als looptrainer er dan ook aan hoort bij te dragen. Wel jammer dat er verder weinig masters meededen – dus ik ga nog wel even mopperen op m’n teammaatjes!

Hoe dan ook, ondanks dat ik wel op de baan train met tempo’s en intervallen had ik nog niet eerder meegedaan aan een officiële baanwedstrijd, onder auspiciën van de Atletiek Unie. Wat een ervaring!

OK, ik had 1x eerder een 3000 meter op de baan gelopen als wedstrijd, alleen dat was zonder echte tijdmeting, dus dat telt niet.
Wel belangrijk om te weten dat er tijdens die wedstrijd keurig een rondenbord stond. Omdat ik zeker niet de snelste ben, er zijn wat senioren en ook junioren die harder gaan, was ik onderweg al een keer gelapt door de koplopers.

Gelukkig werd er bij het rondenbord heel netjes een +1 getoond toen ik langs kwam, en een dingdingding van de laatste ronde bel. Onthoudt dit even.

Start en insteek van de wedstrijd bij SISU

Na wat inlopen op tempo was ik net genoeg op tijd weer bij de baan om een plasje te doen, vervolgens de snelle schoenen met carbonplaat (New Balance RC Elite v2) aan te trekken, nog een slokje drinken te nemen en richting de start te begeven.

Tijdens het aantrekken van de schoenen kwam Nadinja mij even vertellen dat ik rustig aan kon doen, het hardloopprogramma liep wat achter. Uiteindelijk zouden we iets van 30 minuten later starten dan gepland. De 200 meter met 5 series was voor ons, dus even kijken naar de start en nog wat SISU lopers aangemoedigd.

Mij kon het niet zoveel schelen dat het tijdschema wat uitliep. Het was er gezellig en ik zou toch geen toptijd lopen. Want, als je hier wat vaker leest wat er gelopen wordt, dan weet je dat ik 4 dagen eerder de Vechtdaltrail heb gelopen. Een rondje bij Ommen door de bossen en over de zandvlakten van 50 kilometer. Om dan 4 dagen later een 3000 meter wedstrijd te gaan lopen….   Niet ideaal.

De insteek van Nadinja was om iets onder de 12 minuten uit te komen. Eigenlijk zou ik met 13 minuten al knap tevreden zijn. Een geduchte en iets snellere concurrente van Nadinja was er ook, Marlin. Ook zij wilde gaan voor een tijd van 11:45. Om die eindtijd te lopen wil je gemiddeld 3:55 per kilometer lopen, oftewel 15,3 kilometer per uur.

Het 3000 meter wedstrijdverloop

De starter gaf de volgorde aan, en dat is meestal gebaseerd op een eerder gelopen tijd. Je raad het al, Han mocht als laatste starten, dus aan de buitenkant van de baan. Prima, ik zou toch niet vooraan lopen.

Klaar – pang! En weg waren we.
Weet je nog dat ik zei dat ik op een stevig tempo had ingelopen? Dat zorgde er voor dat ik lekker van m’n plek wegging. Ik zag Marlin en Nadinja lopen en zakte iets af om achter de dames te scharen. De ‘opdracht’ die ik Nadinja en Marlin meegegeven had was simpel: voor mij finishen.

Na 200 meter kijk ik even op m’n klokje. 3:40.
Ik denk: Waaat? Dat gaat wel heel erg snel! Gelukkig was de volgende 200 meter al een stukkie langzamer, maar nog wel onder de 3:50. Zonder de uitdaging uit de weg te gaan was het dus doorlopen.

De focus ging naar de ademhaling toe, mooi diep vanuit de buik en vooral niet te snel. Dat lukte wonderbaarlijk goed en het straffe tempo van de dames kon ik blijven volhouden. In een treintje liepen we rondje na rondje. De snelle carbonschoenen deden z’n werk want het liep heerlijk! Publiek langs de baan moedigde ons drieën aan, en dat is ook wel erg fijn.

Met een nummer op loop je harder

De koplopers kwamen ons knap hard voorbij. We waren op een ronde gezet – ook belangrijk!

Het rondenbord telt verder af en ik zie een 1 staan. Tevens hoor ik 1 enkele zachte ting bij het passeren van de start/finish. Dan weet je vast al wel wat ik toen dacht.
Namelijk: als ik nu nog dit tempo kan lopen, dan kan ik nog wel wat sneller voor die laatste 400 meter!

Op naar de finish van de SISU 3000 meter

Aan het begin van de bocht na de start/finish vertraagt Marlin ietsje. Ja doei! Dat ga ik niet doen, dus langzaam ging ik beide dames voorbij. Eerst Nadinja, die ik gebaarde van ‘ga mee!’ om daarna ook Marlin in te halen. Met nog 300 meter te gaan versnelde het tempo weer een beetje.

Ik merkte dat Nadinja niet meer vlak achter me liep (ik heb haar vorig jaar naar een PR op de halve marathon gehaast, dus ik weet hoe ze loopt), en ik moedigde haar nog even aan.

Bij de 200 meter besloot ik nog wat verder te versnellen – het is wel een wedstrijd he! Nadinja ligt wat verder achter me, ze trekt dit net niet. Om vervolgens bij de 100 meter alle remmen los te gaan en het tempo op te schroeven naar 25 km/h. Dat is 2:24 per kilometer.

De speaker ziet mij aankomen en roept mij met naam om met het gegeven dat ik een eindsprint inzet.

Ik vlieg over de finish, stop m’n klokje en zie een fenomenale tijd staan, zonder echt te beseffen wat er staat. Na die inspanning gooi ik er een lekkere ‘Whoah!’ uit en begin te vertragen, richting de buitenbanen. Dat liep lekker zeg – sneller dan ik voor mogelijk had gehouden.

Natuurlijk was ik benieuwd hoe de dames het er af brachten, dus ik keek al snel achterom en zie Nadinja over de finish lopen.
Ook zie ik dat ze doorrent – en mij gebiedend toeroept door te rennen! “Han, je moet nog een rondje!“.

FUCK!
Zonder er bij na te denken ga ik weer rennen, zo hard als ik kan. Langzaam ga ik wat nadenken, want hoe dan? Maar als Nadinja het zegt zal het wel zo zijn.

Weet je nog dat ik iets schreef bij de intro over +1 bij het rondenbord? Die heb ik nooit gezien. Nooit aan gedacht ook.
Omdat er ronden voor ons geteld worden, heb ik helemaal geen enkele ronde geteld. Ik vertrouwde op de jury bij de finish, met het rondebord en de bel voor de laatste ronde.

Geen bel

Zonder gekheid, ik heb geen bel voor de laatste ronde gekregen! Waarschijnlijk omdat ik met die eindspurt dusdanig snel op de finish afkwam, dat de jury er vanuit ging dat ik ging finishen, terwijl ik dus echt nog wel een rondje moest, want we waren gelapt!

Die echte laatste 400 meter waren zwaar. Niet gek als je de ronde ervoor de poten onder je lijf vandaan hebt gelopen. Toen ik later de data terugkeek, was die ronde nog altijd sneller dan de overige ronden (misschien muv de eerste). Ik wilde natuurlijk Nadinja en Marlin wel voor blijven…

Alsnog kwam ik over de finish in een tijd van 11:41.

PR op de 3000 meter

Zo snel had ik nog nooit eerder een 3000 meter afgelegd. En dat 4 dagen na een ultratrailmarathon. Belachelijk. Het lijkt me stug dat een 50km een goede voorbereiding is voor een 3000 meter…

Nadinja had net geen PR, maar wel haar doel behaald met een tijd van 3:45 en Marlin zat daar vlak achter, ook dik onder die 12 minuten grens.

Het leverde me zelfs een tweede plek op bij de masters op de afstand. Gaaf!  Alleen… zoveel masters deden er nou ook weer niet mee. Even in perspectief zetten.

 

 

Tijdens m’n eerste echte baanwedstrijd heb ik dus een geweldige beginners-blunder gemaakt. Geen ronden tellen en gewoon 400 meter te vroeg pieken en stoppen….
Ik heb me rot gelachen. Druk er om maken deed ik ook niet, want ondanks de ’tussenpauze’ na de te vroege finish heb ik nog altijd een PR gelopen. Betekent wel dat het nog sneller kan!

Er was meer dan alleen de 3000 meter

Naast  het hardlopen waren er ook allerlei atletiekonderdelen waar in gestreden werd. Enthousiast als altijd had ik me ook aangemeld voor het verspringen en het speerwerpen. De laatste keer dat ik die disciplines gedaan heb is, kuchkuch, 40 jaar geleden.

Eerst was het verspringen aan de beurt. Kwam mooi uit, want voor het verspringen is het redelijk cruciaal dat je benen goed warm zijn. Neem van mij aan, na die 3000 meter waren ze dat wel!

Verspringen

Eigenlijk een simpele sport. Hard rennen, op de goede plek afzetten – het liefste omhoog, en dan zo ver mogelijk in de zandbak terechtkomen.

Om te bepalen waar ik zou moeten beginnen met de aanloop heb ik de aanloop in omgekeerde richting uitgevoerd. Starten bij de balk voor het afzetten en dan kijken waar ik lekker op goed tempo liep. Vervolgens mochten we allemaal in de serie een paar keer inspringen.

Hoppa, aanlopen en prompt exact met het verkeerde been (in mijn geval rechts) bij de balk uitkomen. In plaats van springen liep ik maar gewoon rechtdoor, want met rechts afzetten is niet echt mijn ding.

Nog een keer, alleen een aardig pas verder naar achteren beginnen, zodat ik nu wel met het goede been uit moet komen. Nee dus, weer met rechts. Ook bij de derde poging, na weer een stap naar achteren gedaan te hebben bij de aanloop kwam ik verkeerd uit. Hoe dan ??

Tijd voor de wedstrijd verspringen

We zien het wel, dacht ik nog. Lol heb ik wel, als ik maar 1 geldige sprong heb, vind ik het prima.

De eerste officiële poging kwam ik wederom met rechts uit, alleen sprong ik nu wel. Niet ideaal, maar hé, het was een geldige sprong! Resultaat: 3.86 meter. Qua afstand voor een sprong met het verkeerde been vond ik het niet eens echt slecht. 40 jaar geleden (HAVO 2) sprong ik 4.09. Dat weet ik nog, omdat er slechts twee personen boven de 4 meter sprongen. Alleen Melchior kwam verder.

Tip van de andere verspringers (bedankt!): Begin dan gewoon op dezelfde plek, maar met je andere been te lopen.
Zo gezegd, zo gedaan. Warempel, ik kwam heel mooi uit, met het linkerbeen! Het resultaat was een mooi 3.50 meter. Huh? Ja echt, gewoon veel minder ver. Met het goede been. WTF.

De driede poging (geen spelfout – maar Carolijn versprak zich onbewust heel mooi) kwam ik wederom strak uit bij de balk met links en vloog ik naar een 3.80 toe.
Progressie, maar nog altijd minder ver dan de eerste sprong.

Alles of niets!

Inmiddels 3 geldige sprongen, dus wat kan er nog mis gaan. De laatste poging gewoon vol gas naar die zandbak toe!
Aan de jeugd nog wat tips gevraagd en ik kreeg er twee waar ik echt iets mee kon.

1- spring omhoog ipv naar voren.
2- trek je benen op voor de landing

Dat is wat ik gedaan heb. Het omhoog springen valt nog vies tegen, maar tijdens de (korte) vlucht bedacht me nog wel ‘oh ja, benen optrekken!‘ en plof, ik lag weer in het zachte zand.
De combinatie van die punten had gewerkt. Er werd 4.19 gemeten.

Mijn dag was al goed met het PR op de 3000 meter, maar nu had ik ook nog even een PR in de zandbak gesprongen! De SISU wedstrijden waren echt geslaagd. Maar ik was nog niet klaar.

Speerwerpen is moeilijk

Eerst even wat inwerpen, en tot mijn grote vreugde lukte het om de speer met de voorste punt als eerste in de grond te krijgen. Hij vloog met een keurig boogje door de lucht. Niet ver, maar wel zoals het hoort.

Na het stukje opwarmen en wat ingooien werd het officieel. In de volgorde van de serie was ik redelijk achteraan aan de beurt. Top! Kon ik mooi nog wat afkijken.
Er werd 5 keer geworpen, waarvan de laatste 4x gemeten werd.

Zonder ervaring speerwerpen is een dingetje. Gelukkig kende ik de regels, en de veiligheid is (voor mij) redelijk vanzelfsprekend, dat ging allemaal goed.
Stukje lopen, driepas kruispas en werpen!

Roelof was er ook bij aanwezig en hij zou de geworpen speren terugbrengen. Zelf heeft hij een afstand van een goede 25 meter staan. Ik had een doel!

Na de eerste gemeten worp kreeg ik een korte buiging van hem – de worp was geldig! Geen voetfout en de speer landde zoals je dat bij de olympische spelen ook wel ziet. Alleen een 75 meter minder ver. Het was exact 22 meter.

Wahahaa – een geldige worp! Na 40 jaar. Ik was blij als een klein kind. Er stond een afstand in de boeken,

De tweede worp ging iets beter, er kwam 50 centimeter bij. Nog geen 25 meter….
Daarom de 3e worp een andere tactiek gebruikt. In plaats van aanlopen, driepas/kruispas en dan werpen besloot ik het aanloopje achterwege te laten en puur vanuit de driestap met kracht en aandacht te werpen. Ik kwam iets over de 20 meter.

Alles of niets

Daar is die weer! Met 3 geldige worpen kon mij niets meer gebeuren. Volle bak gooien! Ehum, sorry, werpen!
Aanloopje, driepas en knallen! Nou kan het bij alles of niets 2 kanten op, en deze poging werd niets. De speer lande dusdanig vlak op de grond dat hij nog net, maar dan ook net wel geldig was. De afstand heb ik niet meer meegekregen, onder de 20 meter in ieder geval.

Ik voelde die laatste worp wel in m’n rug.  De techniek was derhalve bagger!

Hoe dan ook – ik heb me geweldig vermaakt bij de SISU wedstrijden. Volgende keer doe ik zeker weer mee – hopelijk zijn er dan meer masters!
Het is wel leuk om te zeggen dat je eerste bent geworden in je leeftijdsklasse. Maar als je eerste bent van de 1 deelnemers….  Wat een humor. Ik moet nog steeds lachen.