Vorige week was het een feestje in Enschede, bij de oudste marathon van Nederland.
Deze marathon zou ik al gaan lopen, gewoon als rustige training en opbouw voor m’n belangrijkste wedstrijd dit jaar.

Een goede twee weken ervoor zag ik dit bericht in onze trainingsgroep:

Omdat ik toch van plan was ‘rustig aan’ te doen kon ik natuurlijk prima gaan Pacen op de 4 uur. Twee keer eerder had ik een mede-atleet op een Halve Marathon gepacet en dat ging goed. Waarom dan niet officieel in dienst van de Enschede Marathon gaan pacen?

Organisatie

Het geregel van Pacers is nogal wat werk, hoorde ik van Jan die dat regelt. Ze hadden het wel goed geregeld voor ons! Want, uiteraard waren er meer Pacers. Op de 4 uur liepen we met z’n drieën.

Zo was er een prima ontvangst met ontbijt, in een aparte ruimte exclusief voor de Pacers. Hier kregen we ook ons Pacerteam shirt en het ‘rugzakje’ (niet lachen nu!) met daarop een mooie mini-beachvlag met de sponsor en tijd er op.

Na een korte ‘speech’ waarin we bedankt werden, wat instructies meekregen en verder de ruimte kregen om ons eigen ding te doen werd het tijd om ons klaar te maken voor een marathon. Na de groepsfoto met alle Pacers voor het Saxion gebouw.

Voor de start

Oh ja – ik zei al dat we met 3 Pacers op de 4 uur liepen. Zo mocht ik samen met Sjirk en Ron vele marathonners naar de 4 uur tijd helpen. Beide mannen kende ik al, dus dat maakte introducties overbodig. We hadden er meteen zin in!

Na de laatste plichtplegingen voor een marathonstart (hardlopers weten wel wat ik bedoel) stonden we ruim een half uur voor de start in het startvak, keurig met bordjes aangegeven dat wij als Pacers van de 4 uur daar zouden starten. Het startvak was nog zo goed als leeg.

Een goed kwartier later stond het er al aardig vol en we waren flink aan de klets met lopers om ons heen.

Veel lopers in het 4 uur startvak liepen hun eerste marathon

Mooi om te zien hoe enthousiast iedereen is om te beginnen aan die 42.195 meter. Meerdere lopers kwamen nog even vragen hoe we de marathon als Pacers zouden lopen. Het antwoord is simpel: vlak. Daarbij is het de bedoeling om elke kilometer op hetzelfde tempo af te leggen, en net voor de 4 uur over de finish te gaan. Ook werden we van te voren al door aardig wat lopers bedankt dat we als Pacer meeliepen.

Dat kan ik me allemaal nog goed herinneren van m’n eerste marathon, ook in Enschede. Vooral omdat ik zelf exact hetzelfde deed! Tja – je weet toch echt niet helemaal waar je aan begint.

De start!

Er stonden nogal wat mensen voor ons, maar het geschuifel naar voren ging redelijk vlot en soepel. Met net niet precies 4 minuten na het startschot ging onze ‘bus’ van 4 uur over de startlijn. Game On!

Na een 500 meter ofzo ging ik iets vertragen, zocht een beetje ruimte, en ik draaide me om. Meteen maar een serie High-Fives uitdelen aan de lopers, ze op te peppen voor hetgeen ze gingen ondernemen. Mooie reacties en veel enthousiasme.

Ondanks de 2.000 deelnemers aan de marathon konden we meteen vanaf het begin keurig ons tempo van 5:40 per kilometer lopen.

Alles voelde goed en het liep lekker.

Ook het rugzakje met de vlag zat prima. Geen hinder van moet ik zeggen.

10 kilometerpunt bij de Enschede Marathon

We hadden een grote groep lopers achter ons aan. Er waren ook wel wat lopers die ongeveer hetzelfde tempo liepen, maar dan vlak voor ons. Prima, eigenlijk zelfs verstandig want het is daar tocht wat rustiger.

Bij de 10 kilometer werd het tijd voor wat extra aanmoedigingen, elke reden om te vieren moet je pakken, of niet dan!

Dus ik draaide me weer om, en deelde een serie High-Fives uit. Ze werden weer gretig ontvangen en nadat zo’n beetje de hele bus aan me voorbij was getrokken liep ik gestaag door de groep weer wat naar voren toe, her en der even een praatje makend met lopers.

Zo kwam ik Thijs ook tegen. Neef van atleet Robert uit een trainingsgroep van mij. Samen hebben we aardig wat kletsend doorgelopen. Uiteindelijk was hij net een paar seconden langzamer dan z’n neef… Volgend jaar gaat Thijs vast een minuutje sneller zijn… !

Bij de 14 kilometer ofzo kwamen we bij Lonneker. Altijd een feest om daar doorheen te lopen. De molen draaide (bij gebrek aan wind duwde de molenaar de wieken rond – zwaar werk) en het was knap druk met supporters langs de weg.

Hier splitste de Halve Marathon zich af van de hele – we waren tegelijkertijd gestart.

De hoeveelheid lopers die met ons meegingen was groot – van meerdere hardlopers had ik ingeschat dat ze wel de Halve zouden lopen, maar nee! Mooi om met zoveel mensen door te gaan op de volle afstand.

Halverwege

Wederom een punt om bij stil te staan. Ik draaide me weer om en deelde Power-Ups uit (in de vorm van, je raad het al wel, de High-Five!).

Eigenlijk moet ik zeggen dat het enthousiasme wat gedaald was. Met name iets meer achterin de bus. De eersten begonnen het nu al wat zwaarder te krijgen. Toch blijf je ze aanmoedigen en laat je ze geloven dat ze die 4 uur wel gaan halen. Al weet je als inmiddels ervaren loper op de marathon wel beter.

Bij de klok van de 21.1km zagen we dat we heel mooi op schema lagen, met ongeveer een minuutje speling. Het ging prima voor ons als Pacers.

Maar nu komt het….

Het begin van de echte marathon

Het gezegde is wel bekend, omdat het waar is. De marathon begint pas bij de 30 à 32 kilometer.

Heb je voeding te laat genomen? Dan gaat dat je vanaf hier opbreken.
Te weinig getraind? Dat ga je merken!
Iets boven je macht gelopen, uit enthousiasme of overschatting? Dan ga je voor de bijl.

Om de lopers weer even aan te moedigen heb ik me wederom weer omgedraaid en, nou ja, kijk zelf maar:

En het mag duidelijk zijn, vanaf hier begonnen we toch echt wel lopers uit de bus te verliezen. De bus werd ook een uitgerekte flexibele bendy-bus.

Om toch nog zoveel mogelijk lopers mee te trekken naar de 4 uur liet ik me wat afzakken en ging ongeveer 45 seconden achter Sjirk en Ron lopen. Vanaf daar weer een subgroepje gevormd en dan heel langzaam toch iets sneller gaan lopen.

Op die manier heb ik meerdere groepjes weer bij het achterste gedeelte van de bus gebracht. Want, samen loop het toch makkelijker dan alleen.

En dan zijn er die het net niet redden. Helaas zakken die verder af en die zien we niet op de 4 uur bij de finish. Desondanks ben ik wel die ongeveer 45 seconden achter Sjirk en Ron blijven lopen, om zoveel mogelijk afhakers toch nog mee te krijgen, zorgen dat ze alles geven wat ze hebben. Misschien halen ze de 4 uur dan niet meer, maar zijn ze nog altijd wat sneller dan als niet nog even dat duwtje in de rug gekregen hadden. Hoop ik.

Sil is een bikkel

Ongeveer 10km voor het einde zakte ook Sil wat in. Een jonge loper (ik gok midden 20) met een lengte van 2 meter om en nabij. Hij liep vanaf de start al mooi met ons mee, en her en der kreeg hij wat steun van een supporter/vriend. Dit werd zijn 1e marathon.

Hij zakte wat af en voelde dat hij uit de bus stapte. Hij begon duidelijk te ervaren wat een marathon inhoudt.
Dan bedoel ik niet eens de afstand, maar dat stemmetje. Dat vervelende zeurende stemmetje in je hoofd waar je veel discussie mee hebt. Want, dat stemmetje wil maar één ding.

Ga even wandelen – pak wat rust. Waar ben je mee bezig? Pfff, dit is echt zwaar hoor. Stop dan toch even!

Dat stemmetje dus. Je kon het op z’n gezicht zien. Dus stelde ik hem twee vragen:

• Denk je dat als je nu doorgaat je een blessure oploopt?
• Hoe graag wil je finishen?

Sil was duidelijk. Geen blessure (onthoud dat even…) en hij wilde echt wel heel graag finishen!

De opdracht van mij aan hem was duidelijk: Dan moet je ‘gewoon’ bij mij blijven lopen, dan lukt het je. HOE graag wil je het….

Spoileralert: Sil bleef bij me lopen. Hij wilde inderdaad heel graag finishen en met veel getrek en geduw is het hem gelukt. #respect

Wat de blessure betreft mag je zelf oordelen:

Het is mooi om te zien dat iemand in staat is om z’n grenzen te verleggen, zowel mentaal als lichamelijk.

De Finish bij de marathon van Enschede

Nadat Sil toch zeker wel een keer of 5 gevraagd had hoe ver of lang het nog was, en of die boog de Finish was (nee, dat was een sponsor…) kwam dan toch de echte finish in zicht. De laatst 200m meter met hekken en vol, tjokvol met publiek.

Eigenlijk denk ik dat Sil dat hele publiek niet meer meegekregen heeft. Hij wilde maar één ding :).
Met een laatste duw in de rug stuurde ik hem naar de finish. Dit was zijn eigen moment. Het werd 4:00.05.

Ik draaide me nog een keer om. Want achter mij liepen nog best wel wat andere atleten die alles en alles gaven om toch zo goed mogelijk te finishen. 4 uur zouden ze net niet meer redden – maar het scheelde niet veel. Met armzwaaien en nog net geen schorre stem joelde ik die andere lopers naar voren, richting die finish.

Zo ook Loreen. Een jonge dame waarvan ik eigenlijk vermoedde dat ze de Halve zou lopen. Maar nee! Vlak voor het Van Heekpark haalde ik haar in. Ze trok het net niet meer om mee te gaan, maar had continue de vlag van de 4 uur in het zicht. Deze dame wilde ook duidelijk niet opgeven.

Ze had ook nog eens steun van een hele schare ‘fans’. Supporters die haar van het begin tot het einde her en der aanmoedigde. Een vrolijke boel en ze genoot daar zeker van. Voor haar werd het 4:01.16. Knap werk, maar die zien we volgend jaar vast wel weer terug. Ze liep geweldig mooi – het was allen net die verdraaide lange afstand.

Ja, je maakt aardig wat mee als Pacer. het is Sjirk, Ron en mij gelukt om toch zeker een vijftigtal lopers succesvol te begeleiden naar die tijd van 4 uur op de marathon. Volgens de oude rot in het vak (dit was Sjirk zijn 199ste marathon – ja dat lees je goed) was het een erg grote groep die tot en met de finish bij ons bleef.

Dat zal zeker aan de lopers gelegen hebben, die eer komt hen zelf toe. Als Pacers hebben we gewoon het juiste tempo gelopen om het voor hen makkelijker te maken.

De kans is groot, nou ja, aanwezig, dat ik volgend jaar ook weer als Pacer te vinden ben in Enschede. Het was echt erg leuk om te doen. Maar goed, dat zien we volgend jaar wel weer, als ik wat meer weet wat er dan in de planning zit.

Dit jaar gaat mijn aandacht uit naar het Wereldkampioenschap Halve Marathon, en daarna het Nederlands Kampioenschap 100 kilometer op de weg, bij de RUN Winschoten.
Voor de uitdaging van het WK heb ik een aantal sponsoren, waar ik dankbaar voor ben.
#Asista #Bilanx #BoomkwekerijJonker #Boxxer.