Nadat in juni de 65km bij de Krijtlandtrail en in juli de 50km van de Vechtdaltrail gelopen waren, wilde ik begin augustus eigenlijk nog een marathon lopen, allemaal ter voorbereiding van de Nederlandse Kampioenschappen 100km op de weg in september. Leek me goed uitkomen qua trainingsopbouw.

Alleen… in augustus is er, behalve veel vakantie, niet zoveel te doen als het om marathons gaat. Ja, in Finland en Ierland was er wel eentje. Dat vond ik teveel van het goede.

Gelukkig kwam mijn geweldige vrouw er toch nog eentje tegen, in Monschau. Dat ligt in de Eifel in Duitsland, tegen de grens met België aan, net onder Aken. Dat is dan best wel een goede optie. Naast de marathon was er ook een ultra van 56 kilometer en een bonus variant genaamd k70. Eigenlijk hoefde ik niet heel lang na te denken….

Als we dan toch ‘op reis’ gaan voor een run, dan maken we er ook maar een echte run van! De 70 kilometer werd het dus. Met als doel om hem relaxed en comfortabel te gaan lopen. Geen race, maar verstandig.

Spoiler alert – dat is gelukt!

 Het plan bij de Monschau Ultra Marathon

Eigenlijk was het plan erg eenvoudig. Het begint met vroeg, of eigenlijk heel erg vroeg opstaan, want de start vond plaats om 05.15 uur. Het pensionnetje waar we zaten was 20 minuten rijden, en nog wat aankleden en eten…  De wekker stond op 03.45. Inderdaad, kwart voor vier.

Het slapen ging die nacht niet echt geweldig. Prima bed, mooie rustige omgeving en alles was goed voorbereid voor de vroege ochtend. Nou ja, bijna…

Toen ik voor de zoveelste keer weer wakker werd besloot ik nog even naar de wc te gaan. Daar vroeg ik me toch even af wat de tijd was. Ik kijk op de Garmin en zie: 03.55 uur.

Ik kijk nog een keer voor de zekerheid. Langzaam begin ik te denken wat raar, dat is later dan de wekker van 03.45….
Shit!! Ergens had ik mijn wekker dus niet goed gezet – sukkel.

Even terzijde, een ramp zou dat niet geweest zijn, want Alinda had haar wekker wel goed gezet, op 04.00 uur.

Hoe dan ook – toch maar meteen in de ‘wakker’ modus en aankleden en voedsel tot me nemen. Simpel gezegd, we waren mooi op tijd in Konzen (de startplaats) zonder paniek.

De wedstrijd

Om te beginnen werd er gelopen met stokken. Dat was me bij de Krijtlandtrail erg goed bevallen en bij de Monschau Ultra Marathon waren toch maar liefste 1100 hoogtemeters. Die stokken zijn ook de reden dat er geen vlog is van dit evenement. Filmen en stokken samen…. dat gaat niet.

Die hoogtemeters waren verrassend. Een groot gedeelte daarvan zaten in de eerste 17km, een extra lus door de Hoge Venen in België die we zouden lopen.

Hoe dan ook – omdat ik lekker rustig wilde lopen besloot ik vrij achteraan te starten. Op 4 na als laatste zelfs. Al snel trok ik samen op met 4 Duitsers. Beregezellig en ze hadden geweldige humor. Ja, dat lijkt op een schijnbare tegenstelling, maar echt, ze waren grappig.

In een rustig tempo van ongeveer 6:20 per kilometer liepen we omhoog naar de Hoge Venen. In het donker, met een lampje op de kop. Het mooie van dat donkere is dat je geen idee hebt of je nou vlak loopt, of vals plat omhoog. Het was het laatste. Gedurende een kilometer of negen loop je alleen maar omhoog. Heel eerlijk: niets van gemerkt.

Na aardig wat geouwehoer onderweg en 3x een verzorgingspost moesten de Duisters even een stopje maken. Geen idee waarom, maar vanaf kilometer 14 heb ik ze dus niet meer gezien. Ik liep alleen rustig door.

Ergens bij 17 à 18 kilometer kwamen we terug in Konzen om ons te begeven op het Monschau Marathon parcours. Hier stond Alinda me op te wachten, zodat ze het hoofdlampje kon aannemen. Dat was intussen nutteloos geworden, de dageraad was al doorgebroken. Tevens hier wat cola gedronken en nog wat voeding naar binnen gewerkt.

Om rustig en relaxed te kunnen rennen had ik besloten niet naar m’n tempo te kijken, m’n hartslag niet in de gaten te houden en enkel de navigatie op de Garmin te zien. Dat ging wonderbaarlijk goed voor mijn gevoel.

De route zelf zaten wat op-en-neertjes in. Zodra het wat meer op ging werd er gewandeld. Een power-hike mag ik het niet echt noemen, maar doorstappen was het wel. De hartslag kreeg niet echt een kans om te dalen, maar herstel was er wel. Dat zag ik dus achteraf in de data.

Bovenaan een mooi klimmetje in het bos stond Alinda weer! Superleuk en eigenlijk totaal onverwacht. Daar word ik blij van. Ook nu wat cola gedronken, een power-up gescoord en weer door!

Fijn dat ze cola bij haar had. Niet alle verzorgingsposten hadden namelijk cola. Maar… die waren wel geweldig geregeld!

Verzorgingsposten bij de Monschau Ultra Marathon

Bij de voorbeschouwing had ik het al gezien, er waren veel verzorgingsposten. Simpel gezegd, de kortste afstand tussen de posten was 2 kilometer, de langste 6 – en dat slechts één keer.

Daarom was het helemaal niet nodig om drinken mee te nemen voor onderweg. Er was aldoor sowieso water, isodrank en thee – en bij de grotere verzorgingsposten ook cola en fruit. Alle verzorgingsposten bij de Monschau Marathon waren goed bemenst en super vriendelijk en behulpzaam.

Eén post in het bijzonder, na een kwellende 2 kilometer lange stevige beklimming was helemaal fijn, met strakke muziek en een geweldige ambiance op een mooi plekje in het bos.

Maar misschien was de kleinste verzorgingspost, op kilometer 55, wel de fijnste. Niets meer dan water en 1 persoon (en zijn dochtertje). Maar die komt zometeen nog voorbij.

Vervolg van de race

Omdat het drinken onderweg allemaal te halen was (vrijwel bij elke post iets gedronken) had ik enkel mijn sportvoeding mee, in een gordel. Dus geen trailvest voor de Monschau Ultra Marathon.

Elke 8 à 10 kilometer nam ik een Long Energy Gel. Kennelijk kan ik heel goed lopen op dat spul, en het gaat goed naar binnen.

Na de 30 en zelfs de 35 kilometer gepasseerd te zijn in een goede 3 1/2 uur wist ik dat het met de voeding wel goed ging. Geen dip, geen slap moment. Vooral genieten van de route en de omgeving. Het was trouwens fantastisch hardloop weer, in tegenstelling tot de zengende hitte bij de Vechtdaltrail.

We startten met 12°C wat later opliep naar iets boven de 20. Tussen de 40 en 60 kilometer werd het toch nog wel wat warm, omdat het zonnetje er bij kwam. Hier heb ik dan ook dankbaar gebruik gemaakt van de sponsen die er waren. Lekker koud water op de kop.

Ondertussen waren er ook al ultra marathon lopers, van de 56km voorbij gekomen. Nou ja, de voorste snelle lopers dan. Die waren een uur na ons gestart, maar liepen niet de eerste lus van 17 kilometer, voor hun was het minder.

De marathon zat er op in 4 uren en 34 minuten. Sneller dan m’n allereerste marathon, meer dan een uur langzamer dan de laatste. En door. Nog maar 26 kilometer te gaan.

Niet lang na onze start was er ook de start van de Genuss Marathon. Voor diegenen die wel de afstand willen afleggen, en genieten van het lopen door de natuur, alleen dan zonder wedstrijd element.

Anders gezegd, veel wandelaars en stevige hikers die de uitdaging van de marathon afstand aangaan. En dat waren er veel! Dat maakte het ook wel gezellig op de route. Ook wel leuk om af en toe ‘Mann, respect!‘ achter je te horen.
Dat kwam omdat de ultra en k70 lopers een extra bib hadden om achterop te doen, met de tekst ‘ultra’ of ‘k70’, zodat toeschouwers weten dat hier niet een Monschau Marathon loper voorbijkomt.

Ook kwamen de snelsten van de marathon ons voorbij. Dat was ergens bij kilometer 36 voor mij. Met auto en speaker. Wel grappig.

Monschau Ultra Marathon heeft nog een extra lusje

Je wist al dat er vanaf kilometer 17/18 op het marathon parcours gelopen werd. Om toch de 70km aan te kunnen tikken moesten er dus nog wat extra kilometers gelopen worden. Vanaf kilometer 51 gingen de 70 kilometer lopers nog even een (fucking) steile helling omhoog voor een 10k lusje.

Dat was tevens de tijd dat alle andere marathonlopers voorbij gingen, die ik heb dus nooit gezien.

Aan het begin van dit lusje was er een verzorgingspost, en halverwege eentje. Dat was die fijne post bij 55 kilometer. Dit lusje had ook wat hoogtemeters en was eenzaam. Niets of niemand te zien. Niet voor me, niet achter me. En de vermoeidheid begon nu echt wel parten te spelen, aangevuld met het feit dat het wat warmer was met het zonnetje. Een groot gedeelte van dit lusje was dan wel door het bos, maar over een ‘feuerpfad’. dat is breed genoeg om geen schaduw van de bomen te hebben.

Water! Ik was er blij mee bij de 55k post. Hier zie ik een loper zitten, met een verbeten gezicht. Hij knijpt wat in z’n zij. Het ging hem niet goed.
Na twee aspirine gekregen te hebben ging hij wandelend verder. Ik gooide nog wat water over m’n hoofd ter afkoeling, dronk nog wat ultra-buffer (de isodrank die ze daar hadden) en ging weer sukkelend verder.

Al snel kwam ik de wandelende loper voorbij. Ik schatte overigens in dat hij wel eens in mijn leeftijdscategorie kon zitten….  Mooi! Die liep nu dus achter mij. Gezien de pijn op z’n gezicht dacht ik nog “Die zie ik niet meer terug“.

Ik had het mis.

Een kilometer of 5 verder kwam hij me achterop. In gedachten: Shit! In woorden: “Hey – leuk je weer te zien rennen“. Het ging hem inmiddels stukken beter, de aspirine had z’n werk goed gedaan. We liepen samen verder, af en toe wat kletsende.

Na een kilometer samen gelopen te hebben had ik het idee dat hij dan wel weer aardig liep (op ‘slippers’, net niet barefoot!) maar zich nog niet helemaal sjofel voelde. Dat bleek te kloppen bij een volgend hellinkje, zo eentje die nog wel te rennen valt.

Hij verontschuldigde zich, ging wandelen en liep richting een Dixie. Pfoei, bullet dodged dacht ik nog.

Ik had het mis.

Bij kilometer 62 was er nog een flinke klim. 80 meter omhoog in een dikke kilometer. Wandelen. Wat duurde dit stuk lang zeg! Het liefste wilde ik weer lekker rustig doorrennen naar de finish toe. Want, als ik het parcours goed bekeken had was het gros van die laatste 10 kilometer licht helling af, op een laatste klimmetje voor de finish na.

Nog voor dat laatste klimmetje zie ik weer een bekende naast me komen lopen! Hij heeft nog energie voor een eindspurt, zegt hij me in het voorbijlopen. Krijg nou wat!!

Er is geen twijfel meer, dit gaat vast om een plek – geen idee welke, maar elke plek op de einduitslag is er toch eentje. Ik ga versnellen. Hij loopt nog altijd bij me weg. Nog wat meer versnellen dan! Ouch, dat valt tegen. M’n heupen protesteren, die zijn inmiddels aardig gevoelig geworden. Ook mijn kuiten laten weten dat deze versnelling niet in dank afgenomen wordt. Nog geen kramp, maar het scheelt niet veel…

Ondanks de 2 versnellingen loopt deze Duitser nog steeds van me weg. Bagger.

Knokken voor een plek bij de Monschau Ultra Marathon

Daar is het laatste klimmetje en ik zie hem wandelend omhoog gaan. Ha – ik niet! Ik besluit om (langzaam) rennend omhoog te gaan. Er hoeft niet meer zuinig met energie omgegaan te worden. Iets voor dat heuveltje had ik mijn bonus gel nog naar binnen geslurpt – die kon ik wel eens nodig gaan hebben.

Al rennende op die klim kom ik dichterbij. Ik heb er nu spijt van dat ik wat kilometers terug mijn stokken ingeschoven heb. Die had ik voor dat laatste gedeelte met voornamelijk negatieve hoogtemeters toch niet meer nodig….  Behalve op dit heuveltje knokkende voor een plek. Het had in mijn ogen geen zin om ze nu nog weer uit te schuiven en vast te zetten, dat zou teveel tijd kosten.

Tot een meter of 40 nader ik hem en dan moet ik ook gaan wandelen. Anders loop ik me leeg en stuk, waar ik niets mee opschiet.
De hellingsgraad neemt langzaam af en ik heb m’n strategie klaar.

Zodra hij weer gaat rennen, ga ik ook rennen. Of, zodra ik op het vlakkere stuk kom, ga ik weer rennen en kom dichterbij.
Inhalen wil ik hem niet – het lijkt me een goed plan om er twintig meter achter te gaan zitten, om de laatste 200 meter er toch nog even voorbij te gaan.
Goed plan Han.

Hij blijft wandelen, ook nadat de helling afvlakt. Mooi! Iets langer rust voor mij en zodra ik op het vlakkere stuk ben, begin ik weer met rennen. Hij ook.

We gaan redelijk gelijk op, de afstand blijft ongeveer gelijk.

Nog anderhalve kilometer te gaan. De finish met muziek en speaker is al te horen. Het parcours wordt vlak en daalt weer ietsje af, het dorpje in. Ik zie hem voor me versnellen. Hij loopt bij me weg met een tempo waar ik niets mee kan. Sneller lukt me niet meer. Ik versnel van 5:20, naar 5.05 en sluit de laatste 400 meter af met 4:30. Na 70 kilometer en 1065 hoogtemeters.

Hij was duidelijk sterker. Respect!

Bij de finish geven we mekaar een high five, en ik complimenteer hem. Meteen maar even gevraagd in welke leeftijdsklasse hij zit.
Mannen 55. Scheize! zeg ik hardop en hij moet lachen. Ik ook, zeg ik hem.

3e plek bij de Monschau Ultra Marathon

Ik spot mijn vrouw en we praten wat na. Tijd om even bij te komen. Ik waggel naar de kleedkamer en pak wat spullen. Als eerste de chocolademelk. Hersteldrank nummer één!

Mijn telefoon is leeg. Nou ja, nog 1%… Ik heb nog geen idee hoe ik gefinisht ben, qua positie.
Mijn gok was ergens in de bovenste helft. Immers, ik begon knap achteraan, en heb niet heel veel k70’ers ingehaald. Ook had ik geen idee van hoeveel lopers er in de M55 gestart en gefinisht waren.

Alinda haalt de powerbank op, zodat ik snel weer wat stroom in de telefoon heb. Ondertussen gebruik ik haar telefoon om de uitslagen van de Monschau Ultra Marathon op te zoeken. Dat valt nog niet mee als je zo moe bent.

Tot mijn schrik en vreugde zie ik dat ik 3e ben geworden in de leeftijdscategorie. Podiumplek!! Dat had ik niet aan zien komen. iets van 25 seconden achter Oliver, die Duitser.

Hahaha – ik kwam dus op het podium te staan bij deze gave wedstrijd. Leuk.

Wat er verder nog te vertellen valt

Zoals de meeste Duitse evenementen waar ik ervaring mee heb, was ook de Monschau Ultra Marathon geweldig goed georganiseerd.

Toch had ik meer ’trail’ verwacht van deze route. Was moeilijk te achterhalen van te voren. Wanneer je naar de route cq de kaart kijkt, dan verwacht je toch wel een trail. Daarom ook de Hoka Tecton X aan m’n voeten gedaan.

Nu hadden we boven over de Hoge Venen zeker wel leuke single track paadjes door de bossen, onverhard en hier en daar glibberig. Toch was de rest van de route bijna allemaal asfalt. Straat, fietspad. Of het betrof een ‘feuerpfad’, maar dat kan je zeker niet ’trail’ noemen.

Wat is het dan fijn dat de Hoka Tecton X ook uitstekend en comfortabel op asfalt loopt!

De omgeving was geweldig en ik heb er fantastisch gelopen. Maar volgend jaar ga ik er niet weer naar toe.
Overigens was ik van tevoren absoluut tevreden geweest met een tijd van 8 uren en 30 minuten, gezien de dikke 9 uren bij de Krijtlandtrail van 65km (maar met 1600 hoogtemeters). De gerealiseerde 7:34 had ik niet durven hopen. En dan te bedenken dat ik eigenlijk overal ‘rustig’ gelopen heb. Op dat einde na.

Ja, dit was een schitterende dag, met goede ondersteuning van de organisatie en natuurlijk mijn vrouw.
Het mooie is dat ik na de finish het minst vermoeid was van alle ultra’s dit jaar. Ik voelde me goed en was ook mentaal niet ‘afwezig’.

Een uitstekende voorbereiding voor het Nederlands Kampioenschap 100 kilometer op de weg, op 9 september in Winschoten. Ik ben er klaar voor.