Begin dit jaar stonden de 5 doelen voor dit jaar open en bloot hier op de site. Ja, iedereen kon lezen welke doelen ik mezelf gesteld had.

Maar…  zijn de 5 doelen behaald?

In dit blog kijk ik terug op de 5 doelen, uiteraard met wat achtergrond er bij. Als je eerst wilt lezen wat de motivatie voor elk van die 5 doelen was, dan kan je het beste het blog lezen waarin ik de 5 doelen openbaar heb gemaakt.

Heb je geen zin om alles te lezen (dat snap ik wel hoor), dan zet ik de 5 doelen hier even op een rijtje:

5 – 2500 kilometer rennen

4 – Onbekend terrein

3 – Lange dag

2 – Top 3

1 – Berlijn

---

 

Okay – laten we maar eens gaan bekijken hoe ik het er af gebracht heb, en hoe goed ik doelen kan behalen….
We beginnen daarbij met de makkelijkste:

1 – Berlijn

Nee – dit doel heb ik niet behaald. Het plan was, en dat weet je vast nog wel, om samen met een toffe groep naar Berlijn af te reizen om daar een mooie (en snelle) marathon te gaan rennen. Mens, wat hadden we daar een zin in!

De trainingen verliepen goed, de conditie steeg, de snelheid werd beter, de hoop dat het door zou gaan bleef…. Het verliep anders. De marathon werd niet eens uitgesteld, nee, die werd gewoon volledig geannuleerd. Gelukkig hadden we alles qua voorbereiding goed geregeld en hebben we er geen kater aan overgehouden.

Als alternatief hebben we ons vervolgens ingeschreven voor de Rothaarsteig Marathon in Sauerland. Helaas, dat viel ook in het water. Toch, ja echt, het is gelukt, hebben we alsnog een marathon weten te rennen. Met een (veel) kleinere groep, en met meer hoogtemeters. We zijn afgereisd naar het mooie Zuid-Limburg waar we de zelf georganiseerde Wolfskop Marathon hebben gerend. Daar hebben we mateloos van genoten!

Het was niet anders. Het niet behalen van dit doel was jammer, was pech, en lag buiten m’n eigen bereik. Daarom reken ik het mij niet aan dat dit doel niet is behaald.

5 – 2500 kilometer rennen

Nee…..   het is niet gelukt om dit jaar 2500 kilometers te rennen, volgens Garmin. Ik blijf steken op 2177.
Ja, dit valt mij wel aan te rekenen, alleen til ik er niet zo zwaar aan. want, midden januari begon er een blessure op te spelen, en ben ik minder gaan rennen. Het was hardnekkiger dan ik wilde, en ook in februari en maart heb ik beduidend minder kilometers gemaakt.

Als ik snel ga rekenen dan zou ik er 320 – 350 kilometer bij op kunnen tellen als er geen blessure was geweest. Hmmm. Dan was het net wel of net niet gelukt. Dus op zich moet 2500km in een jaar te doen zijn voor me. Zolang alles heel blijft.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik dit niet zo erg vind, want door verder het jaar wel heel gebleven te zijn, heb ik veel kunnen rennen, door schitterende gebieden en met super leuke mensen. Prima dus!

4 – Onbekend terrein

Dit doel is wel behaald. Al moet ik eerlijk zeggen dat dit niet helemaal verliep zoals gepland. Door de vele maatregelen vanwege de pandemie ben ook ik voorzichtig geweest in de omgangsvormen. Dan ga je niet zomaar even met deze of gene op pad.

Dus het originele plan blijft staan, om een keer met iemand (jij?) door een favoriet gebied te gaan rennen.
Harald, Bertus, ik ben jullie niet vergeten – we gaan zeker nog een keer in een mooi gebied waar jullie vaak rennen samen een stuk hollen.

Op Facebook kwam ik, via de Ik Loop Hard groep, in contact met Frank. Nou is Frank sowieso al aanwezig in die groep, maar hij vroeg mij iets over een schoen. Een schoen waar ik een blog over geschreven had. Mede door dat blog heeft Frank besloten om ook de Saucony Endorphin Speed aan te schaffen, en hij vond het leuk om mij te laten weten dat het blog een bijdrage had geleverd aan zijn keuze. Ook ik vond dat leuk om te horen natuurlijk.

Alleen, Frank ging een stapje verder. Het leek hem wel leuk om op ‘speed-date‘ te gaan.
Nu wonen we niet bij elkaar in de buurt. maar toevallig moest ik op een zaterdag in november bij hem in de buurt zijn. Tadaa! We hebben samen een heerlijk rondje gelopen, over een mooi stukje heide in Nederland.
En dat was voor mij, daar komtie…, onbekend gebied!

Dank Frank voor het heerlijke middagje rennen op de heide bij de Witte Bergen.

3 – Lange dag

Telt een lang weekeinde ook?
Het komt niet helemaal overeen met de initiële gedachte, moet ik eerlijk bekennen. Maar zo ja, dan telt de Wolfskop marathon eigenlijk wel. Maar eigenlijk ook niet.

Want, de Wolfskop marathon was een gepland geheel, met voorbestemde route met een begin en een eind. Niet helemaal hetzelfde als ‘gaan en we zien wel waar we komen’.

Dit leek me best heel leuk om te doen. Gewoon in de ochtend vertrekken, rennen, beetje wandelen, nog meer rennen, en dan maar zien waar je komt. Alleen… dit wilde ik liever niet alleen doen. En het is me niet gelukt om één van de hardlopers uit m’n trainingsgroep, of bij de Streu Trailrunners zo ver te krijgen om mee te gaan.

Daarnaast, ik ben best wel een control freak. Het is gewoon prettiger om van tevoren te weten wat ik ga doen, maar vooral waar ik langs ga lopen. Want, dan weet je dat het een leuke route is! Wat nou als je een lange dag gaat rennen, en een heel groot stuk is gewoon saai, lelijk, of veel asfalt? Dat zou dan gewoon echt jammer zijn. Dat is een risico wat ik niet durfde te nemen.

Verder vraagt het ook best veel van je lijf. En omdat we natuurlijk ook nog de Wolfskop marathon hadden, en de Berkelmarathon op 30 december, is het er verder ook niet van gekomen.
Maar, niet getreurd! En waarom dat zo is, lees je begin volgend jaar….

Dan heb je nu nog één doel tegoed.

2 – Top 3

Ja, ik wilde gewoon een keer snoeihard gaan rennen bij een wedstrijd, om op het podium te belanden. Al is het alleen maar in mijn leeftijdscategorie.

Bijna, B I J N A was dit gelukt. En dan helemaal in het begin van het jaar zelfs. Want andere momenten kwamen er ook niet….  Helaas.

Waarom het toch net niet gelukt is kan je het beste lezen in het blog hierover: 4e plek voor Han

Overigens weet ik niet meer exact welke leeftijd de winnaar had (de nummer 2 zat in dezelfde leeftijdscategorie), maar dat maakt niet echt uit. Want, deze race was te kleinschalig om leeftijdscategorieën te hebben.

Natuurlijk had ik mee kunnen doen met een ‘virtual race’. Maar sorry hoor, ik vind dat dus echt helemaal niets. Daar zit geen spanning in. Want wat het allermooiste van de Witte Country Cross was, was vooral het feit dat je aan het rennen was voor een plek. Niet voor een tijd. En dat is toch wat je bij een virtual run doet. Gewoon hard rennen op basis van tijd, en dan achteraf kijken waar je in het klassement staat.

Nee, daar pas ik voor. Dan maar geen podiumplek.

Kan ik het niet behalen van dit doel mijzelf aanrekenen? Mwoah. Hopelijk ben je het met me eens als ik zeg van niet, want als er geen wedstrijden zijn, dan kan je ook geen podium bestijgen, toch?

….en toch. Als ik van tevoren als doel gesteld had om snoeihard te gaan bij de Witte Country Cross, mij daar ook qua voeding goed op voorbereid had, dan was de kans groter geweest op die derde plek. Maar ja, dat is achteraf hè.

Conclusie

Twee van de 5 doelen die niet behaald zijn, zijn te wijten aan de gevolgen van de pandemie. Geen wedstrijden, beperkt reizen, afstand houden.
Dus, er blijven er drie over.

Eén van die drie doelen is onomstreden behaald.  #Pfoei, dat is er in ieder geval één….
#OnbekendGebied is ‘afgevinkt’.

Een blessure valt jezelf wel een beetje aan te rekenen. Dat ik daardoor minder kilometers heb gemaakt dan ‘het doel’, nou ja, het zij zo. Ik kan er niet mee zitten.

Het niet nastreven van die lange dag, door zomaar op pad te gaan, ja, dat is m’n eigen keuze.

Als die beide dingen betekent dat ik daardoor wel samen met leuke mensen door mooie gebieden kan rennen, dan stelt mij dat tevreden.

In de tussentijd denk ik eigenlijk dat ik het doel van ‘een lange dag’ euforischer vond bij het bedenken, dan bij de mogelijke uitvoering. Maar, daar heb ik wat op bedacht! Cliffhanger…. dat lees je begin volgend jaar!

Hieruit blijkt ook dat ‘doelen’ voor mij geen ‘moeten’ zijn. Het is leuk om ze te bedenken, en te kijken of het lukt. Zolang het niet ten koste gaat van andere dingen. Het heeft geen ‘bezit’ van me genomen, ik ben er geen domme dingen door gaan doen, al zeg ik het zelf.
Daarom ben ik ook benieuwd wat jij vindt! Heb ik gefaald? Of juist slimme keuzes gemaakt? Laat hieronder in een reactie even weten hoe jij er tegenover staat – make my day!

Frank – bedankt dat je mij hebt geholpen om in ieder geval, onbetwist, één van m’n doelen te hebben gerealiseerd!
Streu Trailrunners – bedankt dat we zo vaak, zo lekker, gezellig, en prettig met elkaar konden (en durfden te) rennen!
Trainingsmaatjes bij Hardloopschool De Mooie Vrouw – bedankt dat jullie mij weten op te jutten om toch net even door te gaan als het zwaar is, of hard gaat.
Alinda – bedankt dat je mij zoveel laat rennen, mee gaat naar (afgelegen) gebieden en goed voor me zorgt!  Dikke kus

Op naar een blessurevrij en kilometervretend ’21 – bij voorkeur in mooie en nieuwe natuurgebieden.