Het is bijna negen uur ’s avonds en ik kruip in bed. Mooi op tijd om nog een normale nachtrust te hebben voordat ik aan de Maratona de Lisboa begin. Het is warm, gelukkig heeft dit kleine appartementje in de niet-al-te-beste-buurt van Lissabon air conditioning.

Eerder op de dag had ik nog contact gehad met Sandra, die gaat de marathon ook lopen, en we zouden kijken of we elkaar zouden treffen bij de trein van 06.15 uur van Lissabon naar Cascais – want dit is een Van A Naar B Marathon. De wekker staat op 05.15 uur, zodat ik om 05.45 uur kan vertrekken naar het station Cais do Sodré in downtown Lissabon.

Het is een goede 40 minuten met de trein, dus een aankomst rond 07.00 uur is mooi voor een startijd van 8 uur in de ochtend.

Alle spullen had ik doordacht neergelegd, zodat het in de vroege ochtend geen zoeken wordt naar iets. Het was een prima nacht.

De voorbereidingen

De Garmin om de pols maakt me keurig op tijd wakker en ik start met de routine van de ochtend op #raceday. Wat niet bij de routine hoort, is uitgebreid op m’n telefoon gaan zitten loeren. Toch keek ik even, want misschien had ik nog een antwoord van Sandra gehad.
Ik zag dit:

Ik denk: Huh?

De tijd dat Sandra het stuurde heb ik niet eens gezien op dat moment. Snel schakel ik over naar de e-mail.
Ja hoor, een mailtje van de organisatie. verstuurd om…. 21.34 uur  3x raden wie er toen allang sliep!

In één klap ben ik echt wakker. Alinda was ook al wat wakker en ik zeg dat ik in overdrive ga. Snel aankleden, spullen pakken en wegwezen!
Wat was ik blij dat ik alles goed voorbereid had, de avond ervoor.

De metro’s reden nog niet, en het zou een 25 minuten wandelen zijn naar het station. Ik zette het op een holletje, een rustige dribbel, wetende dat er om 06.00 uur ook een trein naar Cascais zou gaan. Met een beetje mazzel….

En of ik mazzel had!

Deelnemers aan het evenement mochten gratis met het Openbaar Vervoer (Ja, in Portugal is dat prima geregeld!). Ik word door een open hekje gedirigeerd, samen met nog wat andere lopers die rennend naar de trein liepen.

Helaas. De deur van de trein zit dicht.

Een dame bij het eerder genoemde hekje begint fanatiek te zwaaien en roepen. Ik maak er het woord Seis uit op, maar snap haar niet. Langs de trein kijkend zie ik dat de tweede en de derde deur ook dicht zitten.
1, 2, 3….  Seis…  Zes! Iets verderop zie ik een lampje boven een deur. Deur zes was nog open!

Obrigada achterom roepende spurt ik naar het lampje, samen met 3 andere lopers. We vliegen naar binnen, een stampvolle trein in.
5 seconden later sluiten de deuren en rijden we weg.

Cascais en de start van de Maratona de Lisboa

Keurig op schema komen we aan in Cascais. In een giga lange grote sliert zie je een treinlading aan hardlopers richting het dorpje lopen. Naar de start vermoed ik, dus ik volg ze. Dat lopen was wat verder dan verwacht. Ik zie een bankje en maak van de gelegenheid gebruik om mijn wedstrijdschoenen aan te trekken en alle overbodige spullen in de dropbag te doen, die wordt naar de finish gebracht.

Een andere hardloper doet hetzelfde. Na dit kleine oponthoud loop ik in stevig tempo door, het laatste stukje naar de start.
Eerst nog de dropbag afgeven, maar waar? Een agent in functie ziet ons kijken en wijst meteen de weg. Ondertussen valt het startschot. Het is zeven uur.

Snel de tas afgegeven, uiteraard aan de meest achterste vrachtwagen (het ging op nummer). Ik haast me richting de start om ‘ergens’ aan te kunnen sluiten bij de rij lopers die inmiddels al 4 minuten lang over de startstreep gaan.

Ook hier word ik meteen door een vrijwilliger naar de juiste plek geleid. Niet helemaal achteraan, maar via de ingang voor de VIP en Elite lopers meteen naar de startstreep. Ik schuif zo in de meute mee over de streep, de Garmin startende.

We zijn begonnen aan de Maratona de Lisboa.

Alleen niet vanuit het startvak wat de bedoeling was, gebaseerd op verwachte eindtijd (onder de 3.30 was dat voor mij – alleen toen waren de temperaturen anders voorspeld…). Ik kwam uiteindelijk achter de groep hardlopers die met de pacer van 4:30 meegingen. Dat is een uur verschil, het tempo lag dan ook wat lager.

De eerste 6 kilometer ofzo was het rustig blijven en inhalen waar mogelijk zonder gekke dingen te doen.

De Halve Marathon

Omdat de Maratona de Lisboa een uur eerder startte was het nog donker. Niet zo donker dat je een lampje nodig had, maar zeker ook nog geen schemer. Gelukkig waren de straten in Cascais goed verlicht.

Het begin van de route was verder langs de kust omhoog, naar een keerpunt alvorens we echt naar Lissabon zouden lopen. Door de drukte miste ik de 1e waterpost op 5km. Geen ramp, maar met het vooruitzicht van de warme temperaturen later op de dag had ik toch eigenlijk wel alvast wat water willen pakken. Na ja, is niet anders.

Het keerpunt was ergens na 6,5 of 7km, dus kwamen we na een tijdje de 1e waterpost weer tegen. Aan de andere kant van de weg, terwijl er dus nog lopers in tegengestelde richting gaan. Even oversteken was geen optie.

Ik zoek oogcontact met een vrijwilliger en dat lukt! Mijn hand gaat omhoog, een teken dat ik graag wat water wil. De vrijwilliger schat de situatie in en gooit een flesje water met een mooie boog exact naar mij toe. Perfect gegooid en makkelijk te vangen. Een terechte Obrigado viel hem ten deel.

Vanaf een kilometer of 7, als we bijna weer terug zijn bij Cascais is er meer ruimte op de weg en kan ik m’n eigen tempo lopen. Geen idee welk tempo dat is, maar het voelt goed. Ik had een beetje de bedoeling om comfortabel snel te beginnen om daarna de tweede helft nog wat te versnellen. Mede ook omdat er in het eerste gedeelte nog wat heuveltjes zaten en het tweede deel grotendeels vlak was.

Dat plan viel vlak na de wekker natuurlijk al in duigen.

Vanwege de heuveltjes wat onregelmatig gelopen. Iets rustiger omhoog, tikkie sneller naar beneden. Zolang het goed voelde vond ik het allemaal prima.

Dat zorgde ervoor dat ik de halve marathon bij de Maratona de Lisboa in 1:46 afgelegd had, ondanks de ‘hinder’ bij de start. Niet verkeerd – al zeg ik het zelf.

De tweede halve marathon van de Maratona de Lisboa

Hardlopen en rekenen gaat vaak niet goed samen. Maar 2x 1:46 is snel uitgerekend. Het ging lekker! Gezien het aangekondigde weer was ik eigenlijk al van 3:40 uitgegaan als eindtijd. De weersvoorspelling was namelijk 19 graden bij de start en 28 graden bij de finish. Met brandende zon en geen schaduw.

Ondertussen wist ik ook dat een PR er niet in zou zitten. Want de 12 dagen voor de Maratona de Lisboa heb ik samen met mijn vrouw heerlijk en veel gewandeld op Madeira (wat een geweldig eiland!). Mocht je Madeira niet kennen, het is een vulkaaneiland en gaat vanuit de Atlantische Oceaan al snel bijna 2km omhoog. Dus dat vele wandelen omvatte ook nog eens aardig wat serieuze hoogtemeters.

De hartslag was uitstekend, de ademhaling mooi rustig, het beentempo goed. Maar sneller zou het niet worden. Wel wist ik het tempo vast te houden.

De benen voelden goed, maar niet snel

Dat betekende ook dat ik steeds aan het stofzuigen was. Oftewel, lopers voor me inhalen. Dat maakte het mede makkelijker om het tempo te blijven lopen, want vanzelf ging het niet meer.

De zon stond goed te branden en ik was dan ook erg blij dat de organisatie van de Maratona de Lisboa vanaf het halverwege punt ervoor gezorgd had dat er elke 2,5km een waterpost was. Super! Bij elke post ging er water naar binnen, over de armen en over het bolletje. Dat hield me koel genoeg om flink door te kunnen stomen. Op weg naar een tijd in de buurt van de 3:30.

De finish

Alinda en m’n zoon Victor zouden in de buurt van de finish nog de laatste aanmoedigingen geven. Via WhatsApp berichtjes had ik ze onderweg geïnformeerd over de progressie en de verwachte eindtijd. Inclusief de 4 minuten verschil qua tijd vanwege dat startmoment.

En ze stonden er! Een meter of 2 à 300 voor de finish hadden ze een uitstekende plek om een stuk weg af te kunnen kijken en mij te zien aankomen voordat de laatste bocht genomen wordt naar de Praça do Comércio. Een uur lang hebben ze ook andere lopers aangemoedigd. Ja, het zijn inmiddels bedreven juichers.

Het is druk langs de route. er staan veel supporters en het is echt gezellig binnenkomen zo. Ik weet dat er ergens 2 Nederlanders op mij staan te wachten en laat de blik tijdens het lopen zoveel mogelijk over de toeschouwers gaan, hopende ze te kunnen spotten.

Bagger! Op dat laatste stuk weg liggen dikke kinderkoppen, Mooi om te zien, beroerd om over te rennen. Dus naast het toeschouwers spotten is het noodzaak om met beleid over die weg te rennen. Aangevuld met een aankomende kramp in de linkerkuit. Dankzij die kasseien. Het gaat net goed, maar nog even 500 meter versnellen zit er niet in, 4:30 is rap zat op dat moment.

Ik knal de fnishlijn van de Maratona de Lisboa over in een netto tijd van 3:31.10. Dik tevreden.

De Maratona de Lisboa zit er op

De dag ervoor waren we ook al op de Praça do Comércio geweest. We hadden een plek afgesproken waar we elkaar zouden treffen. Er was natuurlijk de kans dat de batterij in m’n telefoon leeg kon zijn. Na het in ontvangst nemen van de toffe medaille, een banaan, water en twee vruchtenijsjes (lekker) waggelde ik langzaam richting de afgesproken plek.

Niemand. Niemand te zien (die ik ken dan hè!)

Ik bel naar Victor & Alinda en vraag waar ze staan. Hoezo? Zegt ze. Ben je al binnen dan? Ze hadden me niet gezien! Zoveel moeite met een goede plek vinden, en dan nog met z’n tweeën hun familielid niet zien. Eigenlijk wel heel erg sneu voor ze.

Al snel komen ze naar me toe op het grote plein en delen we verhalen.

Het is nog vroeg en Lissabon is groot. We gaan eerst -rustig- terug naar het appartement zodat ik kan douchen. Dat is wel nodig.
Die middag gaan we nog lekker door Lissabon wandelen. Het wordt een terrasjestour. Het is inmiddels 34 graden en echt soepeltjes wandel ik nou ook weer niet.

​

Even uitgeteld op bed liggen. Foto: Alinda

Terrastour – Green Street Lissabon. Foto: Alinda

Een week na de Maratona de Lisboa

We zijn inmiddels terug in Twente. Nou ja, Victor niet, die blijft nog een ruim aantal maanden in Lissabon om af te studeren. Heeft hij goed voor elkaar!

De benen voelen prima en het herstel gaat voorspoedig. Wat doe je dan op de zondagochtend?

Nou, normaal gesproken een rondje met de Streu Trailrunners bij Vasse. Maar deze dag is er ook de Loop Esch Door. Een hardloop evenement in Tubbergen.
Woensdagavond na de baantraining had ik besloten om me daar maar voor in te schrijven. Er gingen nog wat lopers van SISU naar toe, en ik had vorig jaar (de 1e editie) gehoord dat het erg leuk en gezellig was.

Een 10km moet wel te doen zijn, zo redeneerde ik.
Dat bleek ook wel te kloppen!

Samen met Nadinja en Nicole gestart, met iets van 43:30 als bedoeling. Nadinja wilde haar PR wel aanscherpen en ook Nicole leek het leuk om gas te geven.

Ik zou het wel zien hoe ver ik kwam

Geen idee hoe ik ervoor stond eigenlijk. Maar mijn gevoel was niet PR-waardig zeg maar. Gewoon lekker lopen dus.

Dat lekker lopen lukte wel. De Es omhoog, een zandweggetje, wat rustiger, om vervolgens de Es omlaag wat gas te geven. We liepen hier 4x een rondje van 2,5km. Ergens in het 3e rondje haakte Nadinja af qua tempo. Nicole was eerder uitgestapt – iets waar ik niets van gemerkt heb.

Na het 3e rondje probeerde ik te bedenken op wat voor tijd ik uit zou komen, Want, als Nadinja voor 43:30 gaat en ik loop voor haar, dan kan het maar zo zijn dat ik in de buurt kom van 43:19. Mijn eigen PR op de 10km. Op mijn horloge zie ik wel cijfertjes staan, alleen de betekenis ervan ontgaat me. Het zal wel. Ik loop door op gevoel.

Met nog iets minder dan 2km te gaan probeer ik het opnieuw, Weer zonder succes, maar m’n gevoel zegt dat ik wel eens sneller gelopen kan hebben, ondanks de tempowisselingen, dan ik verwacht had.

Nog één kilometer. Met een laatste snelle blik op de Garmin denk ik te zien dat ik nog 4 minuten heb voor de laatste kilometer om binnen PR tijd te komen. Ik geef gas, mooi dat het hier lichtjes vals plat naar beneden is.

ik had het mis

Vlakbij de finish zie ik een 42 op de klok staan. Nog even doorrennen, rechtsaf de oranje loper op en over de finish.
42:34. Een dik nieuw PR op de 10km. Wie had dat gedacht!  Ik niet.

(Bedankt Annetta Overweg voor de video!)

Nieuwe plannen en vooruit kijken

Echte nieuwe plannen ga ik waarschijnlijk pas zo rond de Kerst maken. Toch heb ik al twee kandidaten in gedachten.

Zo denk ik dat een 12-uurs race wel leuk kan zijn. Kijken hoe ver ik dan kom. Bovendien is het weer een ander soort evenement dan de 100km in Winschoten.

De andere uitdaging kan de ISU worden, mits er ook het NK Ultratrail aan verbonden is, 100km trailen…. Stukkie zwaarder dan 100km op de weg.
Ik denk er nog even over na.