Toegegeven. Al voordat ik mijn eerste marathon ging rennen, 3 jaar geleden, zei ik: “1x en nooit weer“. Dus op zich zou de bovenstaande vraag al beantwoord moeten zijn. Het blog op zich beweert toch wat anders.
Waarom dan toch de vraag of er een tweede marathon komt voor mij?
Dat begint met het feit dat de eerste marathon op een drama uitliep. Allemaal te verklaren hoor, zoals je in het bijbehorende blog kan lezen. Er zit gewoon nog wat onvrede. Want ik vind dat het beter kan.
Het begint te borrelen en kriebelen
April 2018. Live meekijken naar de NN Rotterdam Marathon. Wat een belevenis, wat een evenement. Ook in 2016 in Enschede was er die vibe, die buzz. En dan dat knagende stemmetje, die ontevredenheid over de eerste marathon. De pijn die er destijds was slijt met de tijd.
Het borrelt verder, om te gaan denken aan een najaarsmarathon. Want in de winter trainen, met die kou, bah! Geef mij maar lekker weer met zonnetje.
Vervolgens wordt het mei, en heb ik het er met mijn ren-neef Thijs over. Dat doen we tijdens een heerlijke 25km langs het riviertje de Kyll, samen met Marloes en Martijn. Dan volgt er, tijdens het lopen, een fantastisch mooi voorstel: Thijs wil wel samen met mij een marathon rennen, zodat ik wat steun aan hem kan hebben. Supertof!
Samen speculeren we al rennend verder. Martijn en Marloes hebben de afstand wat korter gehouden, en met ons tweeën rennen we verder. Nice schijnt een leuke en mooie najaarsmarathon te zijn. Ook niet al te druk, plus, je kan er vlak voor de marathon nog aanmelden. Geen druk.
Ik twijfel.
Pijn en keuzes
De dag na de 25km toch weer pijn in de heup, gedurende twee dagen. Eigenlijk teveel pijn voor mijn idee. En dan zou ik 42km en een beetje moeten gaan rennen? Ik dacht het niet.
Het verstand won het toen van de wil en het geknaag. Nee, het is niet verstandig om toch weer een marathon te gaan rennen. Ondanks het mooie vooruitzicht om samen met ren-neef iets moois te doen.
Maar het blijft knagen.
Over trailrunnen, krachttraining en hardlooptraining.
Een jaar of twee, misschien al wel twee-en-een-half geleden ben ik begonnen met 2x 30 minuten krachttraining per week. Heel langzaam begin je dan te merken dat de core sterker wordt.
In september 2017 heb ik me aangesloten bij hardloopschool De Mooie Vrouw (daarover later meer in een ander blog) om echt doelbewust te trainen op hardlopen. Niet enkel afstanden rennen op verschillende tempo’s, maar doelbewust werken aan snelheid en uithoudingsvermogen. Ondertussen de looptechniek verbeteren, ademhaling verder perfectioneren en fanatiek intervallen, fartleks en tabata oefeningen doen. Alles wat je in je eentje niet doet, zeg maar.
Een jaartje later stelde mijn trainster voor om eens mee te gaan een trailrunnetje doen. Ach waarom ook niet, kan best grappig zijn. Man, wat is dat gaaf! Op het eiland Kos (Griekenland) had ik mei 2018 een keer 21km door het woeste landschap gerend, berg op en af (dat wordt ook nog een apart blog), maar verder niet.
Intussen loop ik (bijna) wekelijks 20km door bossen, over heide en door akkers. Samen met nog een stel hardlopende mafkezen, die het al wat langer doen. Als er 1 ding is wat ik over trailrunnen kan zeggen: je wordt er sterker van!
Dankzij die extra kracht in mijn lijf, en dan specifiek de core, is de pijn in de heupen meestal weg. Ook op 20/25km afstanden.
En daar is het stemmetje weer…
Als die heup zich goed houdt, en je rent onverwacht gewoon weer even 1 minuut en 25 seconden van het PR op de HM af, waarom dan niet toch nog een keer die marathon rennen. Alleen dan beter voorbereid en beter getraind dan de eerste keer. Gewoon omdat je vindt dat het kan.
Op dat punt ben ik dus belandt. En sinds dat punt heb ik dit blog gestart om met jou te delen hoe ik dit doorsta. Wat ik ga doen, of niet.
Daarom heb ik mijzelf een keuzemoment opgelegd.
Is er dan iets bijzonders die dag? Nou nee, helemaal niet zelfs. Het is een ordinaire dinsdag, voor mij.
Alleen loop ik de 11e mei een trailrun van 25 kilometer (de Smokkeltrail bij Losser) om de week erna samen met een paar renners van de Loopgroep Streu (die mafkezen van de zondagochtend) de Ketelwaldtrail van 33 kilometers te overwinnen.
Gaat dat goed, zonder vervelende kwalen en pijnen, ja, dan gaat het gebeuren. Dan maak ik twee dagen later (die 21 mei dus) de beslissing om DE marathon te gaan volbrengen: van Marathon naar Athene.
Als je het blog blijft volgen kom je er achter hoe het verder gaat.
Meld je dus even aan voor updates per email:
Bedankt!
Stop met twijfelen en go for it!
Done! Het is geboekt. EN je gaat zelfs mee. 🙂
Als supersupporter