OK, laten we even voorop stellen dat het in mijn ogen een lichte blessure aan de knie is. Dan heb ik het over m’n linker knie. Voor de oplettende lezer, dit is niet de eerste keer. Ongeveer een jaar geleden speelde die knie ook al op, bij de Ketelwaldtrail.

Het begon eigenlijk in de laatste week van januari. Gewoon zo’n klein pijntje, waarvan je denkt, even wat gas terug en klaar. Meteen de trainingen maar over geslagen, want, 2 februari stond de Sukerbiettrail over de Lemelerberg op het programma. Op het laatste moment kon ik het startbewijs van een loopmaatje overnemen (dank je Lars!).

Naar de Sukerbiettrail toe

De vrijdag voor de wedstrijd even een klein en langzaam ’testrondje’ gedaan om te kijken wat de knie er van vond. En eigenlijk vond die het wel prima. Het is niet zo dat hij weer 100% was, maar geen last. Sterker nog, eigenlijk wel grappig, tijdens het hardlopen had ik zelfs minder/geen last.

Dat betekende dus dat ik de zondag gewoon lekker de trail ging lopen. We waren er met een groepje, erg gezellig! Nou ja… het miezerde regen, er stond wat frisse wind en als je stilstond was dat knap koud.

vlnr: Peter, Jurgen, Sandor, Han, Henri & Nicole

Hoe dan ook, de Sukerbiettrail was een echte trail! Bijna 400 hoogtemeters en veel modder, samen met mooie single tracks door bos en over hei. Toch fijn dat ik de trailschoenen met Goretex aan had. Ondanks de plassen waar ik lekker doorheen kon stampen heb ik geen natte voeten gehad. Loopmaatje Nicole liet onderweg al wat anders weten.

Na 13 kilometer samen met Nicole lekker strak tempo gelopen te hebben kwam ik er alleen voor te staan. Bij kilometer 18 kon het regenjasje uit. Niet dat het droog was, maar het regende zo zachtjes dat dat voor de laatste 7 kilometer niet echt meer uitmaakte.

Bovendien, vanaf dat punt ging ik wat harder, en zou ik het wat warmer krijgen. Het liep lekker en de finish kwam aardig dichterbij. Na 25 kilometer en 2 uren en 15 minuten passeerde ik de finish.

Voorlaatste heuvel op – bij theehuis de Lemelerberg

En de knie dan?

Ja, snap het maar. Geen centje pijn! Het eerste gedeelte van de weg ging mijn aandacht nog wel eens naar de knie, of ik hem voelde. Elke keer was de conclusie dat dat niet het geval was, het liep lekker! Tja, dan ga je toch lekker door?

Ook thuis, na een heerlijke warme douche, had ik het gevoel dat de knie ‘over’ was. In de goede zin van het woord.

De maandagochtend er op voelde ik hem een beetje. Maar ach, dat mag toch wel na een stevige trailrun van 25km? Alleen was het des avonds alleen maar meer, en de training heb ik maar overgeslagen. Dinsdag werd de knie nog wat gevoeliger, en heb ik er maar ijs op gedaan. Koelen, koelen, koelen was het advies van Trainstert Bianca.

Waar komt die knie blessure vandaan?

Ik vermoed dat het een combinatie is van meerdere dingen. Zoals hard gaan voor een 3e plek op de Witte Country Cross (het werd de 4e plek overigens).
Tevens 2x goed fanatiek de intervaltraining van Foppe en Johan rennen (400tjes en 800tjes), samen met wat sprints (suicides).
En tijdens het trail duurloopje op de zondagochtend veel over zwaar zand gaan, en mogelijk toch net iets verstappen.

Dat zijn in ieder geval mijn vermoedens.

Opbouwen

Een weekje later, afgelopen zaterdag, meegedaan aan de training met de wat rustigere groep. Een fijne training met 3 sympathieke dames. Rustig getraind en voor de zekerheid had ik een knie-brace omgedaan.

Had ik die week daarvoor het rennen niet eens gemist, want dat heb ik als reactie als ik met een blessure kamp, dan wil ik niet eens rennen, nu had ik er ook echt weer zin in.

Ook dit keer geen probleem tijdens het rennen, de knie deed prima wat die moest doen. Dat gaf perspectief! Want ook de zondag en de maandag hield de knie zich gedeisd. Top, maandagavond weer lekker (maar nog wel beheerst) trainen!

Vanwege de naweeën van de zondagsstorm ging dat niet door – de training werd om veiligheidsredenen (terecht) afgelast. Dan maar zelf een rondje doen!

Zo zette ik een rustige 13km neer, en ook nu voor de zekerheid met brace gerend. Alles rustig, op een tempo van 5:40, met 1km als uitzondering. Vol tegen de wind in en helling op heb ik 1km ‘gebeukt’ op 4:45.
De knie vond het allemaal prima.

Terugval, door de knieën?

Dinsdagochtend voelde ik de knie iets meer dan ik zou willen – maar nog niet zo dat ik me zorgen maakte. Dat was ’s middags en ’s avonds wel anders. Het ongemak nam toe. Bagger!

Ook woensdagochtend voelde de knie niet helemaal jofel, alhoewel het gedurende de dag toch wel wat beter werd. Maar over? Nee.
Daarom ook vandaag de training afgezegd.

Er zit wel een voordeel aan het ‘overslaan’ van hardlooptrainingen. Ik heb weer een geweldig boek uit kunnen lezen! Dank Arjan voor het boek.
Ik kan hem je aanraden.

Eigenwijs?

Wie mij kent weet het antwoord.
Ok, dat is te makkelijk, maar toch, Ik ben geen kniesoor die meteen bij een pijntje de hulptroepen aanroept. Gelukkig heb ik een fantastische Trainstert die eerlijk naar mij is.

Morgen de fysio bellen dus.

Update: Fysio Mirthe heeft me nog een week rust opgelegd. Oorzaak zit hem inderdaad in een stukje ‘overbelasting’. De aanleiding/herkomst komt dus overeen met wat ik hierboven al beschreef.