Het is 2014. Mijn vrouw loopt regelmatig een rondje hard. Wat een bikkel!
Niet dat ik zelf niets doe, ik volleybal. 1x in de week 90 minuten. En dan gaat het op een gegeven moment toch door je hoofd spoken.
Zou het niet beter zijn als…
…ik zelf ook wat ga hardlopen. Van jongs af aan heb ik altijd wel gesport, met volleybal als belangrijkste sport. Op de basisschool behoorde ik tot de snelste 3 van de klas en ook op de middelbare school liep ik menigeen er uit. De coopertest leverde 3150 meter op in die 12 minuten rondjes rennen.
Ondertussen had mijn zittende kantoorbaan (ICT) er voor gezorgd dat ik de 85 kg voorbij was. Maar eerlijk gezegd vond ik het helemaal niet zo erg na een dag werken des avonds lekker lui op de bank te ploffen, TV kijken met een stuk kaas. Inderdaad, niet een paar blokjes, maar gerust 200 gram (of meer).
“Wil ik eigenlijk wel regelmatig gaan rennen, als ik er niet echt plezier in heb?“. Die vraag spookte toch wel geregeld door m’n hoofd. want, eigenlijk niet, is dan het antwoord.
Mijn neef en zijn vriendin ondertussen hadden hun levensstijl aangepast en renden best wel veel. En vooral ver. Ja, eerlijk gezegd keek ik daar best wel tegenop. Helemaal als zij dan terug kwamen met de mooiste verhalen over de fantastische hardlooptocht die ze weer gelopen hadden. Over de hele wereld (toch handig als je piloot bent…).
De beslissing om te gaan hardlopen
Dan komt er een moment, dat cruciale moment, waarin ideeën, plannen of wensen worden omgezet in daden.
Voor mezelf was dat het voorjaar in 2014. De eerste week van mei.
In onze familie is er de traditie om die voorjaarsvakantie met z’n allen naar de Vulkaaneifel te gaan. Lekker wandelen en de kinderen ongestoord laten genieten en spelen, vooral buiten. We komen er al jaren, rijden er zonder navigatie naar toe, en komen er andere vaste gasten tegen. Vaste gasten waarvan we een aantal ondertussen als vrienden zijn gaan zien.
En ja, daarvan liep er ook eentje hard. Hoe gezellig is het dan om met een paar leuke mensen een stukje te gaan rennen? Want, als ik me goed herinner, was mijn zus ook aan het hardlopen begonnen.
De week voor de vakantie had ik al besloten om daar in de Eifel, met wat heuveltjes, een paar keer een stukje te gaan rennen, samen met de anderen.
Na het eerste rondje, hijgend, puffend en heuvelop toch echt wel even een stukje wandelend, heb ik de knoop doorgehakt.
Han zou ook gaan hardlopen, en dan minimaal 1x per week. Altijd, ongeacht het weer. Bam!
Schoenen
Dat eerste rondje liep ik nog op een stel straatschoenen, die iets meer sneaker dan hardloopschoen was, maar op zich daar wel ‘geschikt’ voor waren. Zilveren Adidas.
Dat die niet geschikt waren om wekelijks een rondje van 4km op te gaan rennen wist ik wel. Dus, hup, naar de Intersport in Gerolstein.
Daar kwam ik een paar prettig zittende (kanariegele) Adidas Supernova tegen. In de aanbieding. Het spreekt voor zich dat ik het volgende rondje heerlijk op nieuwe schoenen over de heuvels rende.
Echt elke week?
Sinds die week heb ik in het eerste jaar daarna inderdaad echt elke week minimaal 1 rondje gerend. Op 1x na…. Dat heb ik zowel de week er voor, als de week er na goed gemaakt met 2x rennen.
En zo is het voor mij begonnen.
