Leestijd: 8 minuten

Recent las je al dat 3 brave lopers, ondanks de annulering, toch de Rothaarsteig marathon gaan rennen. De trainingen gingen door, inclusief de lange afstandslopen. In dat kader liepen we afgelopen zaterdag de laatste lange training.

Eigenlijk was het de bedoeling om, zoals we de afgelopen periode ook aldoor deden, op de zondagochtend lekker vroeg te beginnen, een voorraadje kilometers maken, om dan op het reguliere tijdstip (dat is 08.30 uur) terug te komen bij het beginpunt, om vervolgens met de voltallige groep lekker door te gaan voor nog eens 2 uurtjes.

Run Forest Run

Deze keer liep het iets anders, want twee weken geleden kwam ons ter ore dat de Run Forest Run in het Springendal zou plaatsvinden. Daar konden afstanden van 15, 25 of 34km gelopen worden. En ach, of je nou 32km of 34km gaat rennen als laatste lange run, dat maakt niet uit.

Foto: Tinus Knegt

Klaarblijkelijk was het de organisatie van RFR (Adam & Events) gelukt om de instanties te overtuigen van een goede en vooral veilige opzet. Dat kan ik hier dan ook maar meteen bevestigen! Ze hadden het keurig voor elkaar, en alles duidelijk en helder gecommuniceerd. Top geregeld!
Als je wilt weten hoe ze dat doen, op hun evenementen, kijk dan even deze video.

Het leek Coen en Bart ook wel een leuk idee om mee te gaan op de 34km. Bas, Gerjan, Erik en Henri kozen voor de 25km, en later zagen we dat Corine ook de 34 zou doen – in een ander tempo.

Om er voor te zorgen dat we om en nabij rond de zelfde tijd zouden starten -iedere 15 seconden mocht er een loper vertrekken, om voor een goede spreiding te zorgen, dus geen massastart- hadden we ons redelijk op hetzelfde moment aangemeld, met dezelfde ingeschatte loopsnelheid. Behalve Bart…  die is sneller!  (uiteindelijk 9e bij de heren)

Dat pakte eigenlijk heel goed uit, want bij de deelnemersinfo die we kregen bleek dat we qua starttijden keurig bij elkaar lagen. Kortom, na het starten even op elkaar wachten, en dan samen lekker trailen.

Helaas ging het feestje voor Gerjan niet door. Niet getreurd, daar kwam onze nieuwe Streu Trailrunner Rayner om de hoek kijken, die wilde wel voor Gerjan gaan rennen. Bij de start nog even de afstand omgezet, zodat deze jongeling en bikkel ipv 25 de 34km ging lopen. Gezellig!

Foto: Tinus Knegt

De run

Na een beetje verwarring bij de start, want niet iedereen had door dat je even 15 seconden moest wachten (ik noem geen namen), gingen we gezamenlijk op pad.
Nu kennen we het gebied natuurlijk aardig, dus qua omgeving of route weinig nieuws of verrassends. Neemt niet weg dat we zalig gelopen hebben!

We beginnen met wat kippenvel op de armen, of niet dan Nicole? Want het was een beschaafde 10 graden Celsius, wat echter gedurende de run op zou klimmen naar de 14 graden – wat eigenlijk alweer aan de warmere kant was. Het was windstil, dan krijg je dat.

De eerste verzorgingspost was er al na 6,7km. Beetje vroeg! Toch werd hier door een aantal even wat gedronken. Dankzij mijn trailvest was ik zelfvoorzienend. Dat vind ik eigenlijk fijner, want je kan drinken wanneer je wilt, hoeveel je wilt, en het is praktisch om wat gelletjes en de telefoon mee te nemen. Standaard zit er altijd een nooddekentje in (zo’n aluminium/gouden folie geval).

Het gros van de route liep Coen voorop – ideaal, want hij hield de route goed in de gaten, we zijn nergens verkeerd gelopen. Dank je Coen!

Coen en Nicole gingen er lekker vandoor, het tempo zat er goed in, af en toe iets te stevig zelfs, waardoor Jurgen toch even aan de rem ging trekken: Jongens, we gaan te hard! Volgens mij was hij gewoon energie aan het sparen voor de laatste twee kilometers, want daar ging Jurgen als de hazewindhond!

Vanaf een kilometer of twintig begon ik het wel wat zwaarder te vinden. Het liep wat minder soepel dan ik zou wensen. Vermoedelijk toch nog wat vermoeidheid in het lijf van de vorige langere afstanden, aangevuld met de stevige en pittige intervaltrainingen van de woensdagavonden. Dat duurde tot een kilometer of 26. Vanaf daar was het ritme wel weer terug.

Verzorgingspost 2 en 3

Pas na 22km was de tweede verzorgingspost er, aan het begin van de Klootschietbaan van de club uit Mander. Prima verzorgd, hele vriendelijke en behulpzame vrijwilligers en veel verschillende lekkernijen, waaronder chocolade, dropsleutels, tucjes en meer. Rayner wist nu waarom hij mee deed! Man, wat was hij aan het genieten van de lekkere dingen. Met een big smile.

Overigens, naast de vrijwilligers bij de verzorgingsposten moesten we een paar keer ‘de weg’ oversteken. Hier konden we volledig ongestoord door rennen, want ruim op tijd werd het (weinige) verkeer gestopt voor ons. Dat is zo super fijn!  Daarom: Vrijwilligers bedankt!!

De derde verzorgingspost, bij 28 kilometer, kwam als geroepen. Nicole was bijna door haar zelf meegenomen voorraad heen, Rayner verheugde zich -alweer- op de cake en andere snaaierijen, Coen kon ook wel wat vocht gebruiken, net zoals Jurgen. Ik lurkte nog wat isodrink uit m’n trailvest.

Het mooie was dat vanaf hier het nog maar ‘een klein stukje’ was naar de finish.
En, we wisten ook dat de laatste 3 kilometer vrijwel allemaal naar beneden liep. Lekker! Want dat maakt het makkelijker om er het laatste stuk nog ietsje gang in te zetten.

Foto: Martin Knegt

De 25km loper

Vlakbij de watermolen van Bels (Vasse) was er een splitsing van de route, de 34km maakte daar een aparte, lange lus van 10km. Bij terugkomst van de lus zagen we een meter of 100 voor ons in ene Erik lopen! Dat was nog eens toeval. Omdat Erik er een lekker tempo in had zitten, duurde het even voordat we hem bijgehaald hadden. En zo liepen we met ons 6-en verder.

De eindsprint

Sorry, dat klinkt wat te enthousiast…  Niet lang na de derde verzorgingspost ging het tempo bij Coen en Rayner lekker door. Nicole, Jurgen, Erik en ik deden het toch ietsje langzamer aan.

Dit was zo ongeveer het moment dat het minder makkelijk of vanzelfsprekend is om ‘als groepje’ bij elkaar te blijven rennen. De verschillen nemen wat toe. Coen en Rayner hadden er duidelijk zin in, en ik had geen puf om daar extra gas voor te geven om mee te gaan met ze. Ik liep eigenlijk lekker m’n eigen tempo.

Nicole zat een stukje achter me, en ik vermoedde dat dat ook voor Jurgen en Erik gold. Dat bleek na een tijdje toch niet zo te zijn. Bij de 30e kilometer vond ik het een goed moment om een laatste Guarana shot te nemen. Zoals je op de foto’s al gezien hebt, ik heb met stokken gelopen. Dit was immers de generale repetitie, en aangezien ik in Sauerland met stokken ga lopen, heb ik dat hier ook gedaan.

Een gelletje (Guarana in dit geval) tot je nemen met stokken in de hand is wat minder praktisch, daarom koos ik er voor even te wandelen. Zo kon Nicole en de rest weer aansluiten. Wel zo gezellig leek me. Alleen… het was enkel Nicole die bij kwam. Erik en Jurgen waren iets verder achterop geraakt.

Maar, het snelheidsverschil tussen wandelen en rennen is groter dan je soms vermoed. Al snel waren Jurgen en Erik er ook weer, en gingen we met z’n vieren verder. Heel eventjes.

Erik besloot als eerste toch af te zakken en het tempo iets te temperen. Op een mooie brede, en bekende, zandweg die wat naar beneden loopt was Nicole in haar element. Ze ging naar beneden met haar lange benen in een tempo waarvan ik dacht: toedeledokie!

Jurgen deed zijn best met mij mee te gaan, maar liet me halverwege in de steek.

Het Guarana shot begon z’n werk te doen. Het parcours vlakte even af, met nog één heuveltje van 10 hoogtemeters, en ik kwam weer samen bij Nicole. En…. liep haar voorbij. Met nog iets minder dan 3 kilometer ben ik wat gaan versnellen.

Op het laatste stuk, de finish tent was al in het zicht, zag ik ook Rayner en Coen voor me lopen. Een metertje of 100 misschien. Heel even heb ik overwogen om serieus extra gas te geven om ze nog bij te gaan halen. Toch maar besloten om het niet te doen. Dit was een trainingsrun, geen wedstrijd!

Met een heerlijke voldane ‘Whooooow‘ kwam ik over de finish. Nicole en Jurgen hoorde dat, zeiden ze later, ze wisten toen dat ik gefinisht was.
Niet lang daarna kwamen beiden er inderdaad aan.

Vlak na de finish kwamen we Henri en Bas tegen, die hun 25km net achter zich hadden. Even heerlijk bijgepraat en nagenoten van een toffe run, door een schitterend stukje Nederland.

Nog 3 weken

Over drie weken is het dan echt zo ver. Dan rennen Nicole, Jurgen en ik de 42 kilometer en een beetje door Sauerland.
Dat houdt ook in dat we nu een rustigere periode voor ons hebben. De training met De Mooie Vrouw op woensdag gaan we wat rustiger en minder intensief doen, op zondag enkel nog een relaxte twee uur rennen op comfortabel tempo – en verder vooral rust pakken en veel slapen.

Spieren goed laten herstellen, vorm behouden, en heel blijven. Dat is nu het devies.

Eén ding weten we zeker. Wij drieën zijn er helemaal klaar voor!

Rothaarsteig-logo

 

Ontdek meer van Run Han Run

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder