Wanneer je al een tijdje hardloopt herken je het vast wel: twijfel. Zal ik het doen, of toch maar niet. Kan ik het wel? In dit geval heb ik het over de eerste halve marathon. Als wedstrijd. Dat is toch anders dan zelf een keer een pokke-eind rennen.
In juni 2015 overkwam het mij dat ik per ongeluk, dankzij een verkeerde afslag, zomaar 17km gerend heb. Ach, dat is toch bijna een halve marathon. Tijdens de zomervakantie, ik zat lekker op een stoeltje in de zon op het strand, gaat er van alles door je hoofd. “Zou ik dan toch eens een keer een hele halve marathon gaan rennen?”
Uiteraard schrijf ik hier bewust een hele halve marathon. Want 21.1km rennen is best wel ver… Totdat je het meerdere malen gedaan hebt natuurlijk, maar vooralsnog gaat dit over de eerste keer die halve marathon rennen. Daarbij moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat die afstand wel imponerend is, als beginnende loper.
Voor de volledigheid, ik ben op 27 april 2014 structureel met hardlopen begonnen. Dit verhaal speelt zich af in de zomer van 2015, ik loop goed een wel een jaar hard.
Na de zomervakantie toch maar eens, voorzichtig, zitten Googlen en kijken of er een halve marathon in de buurt is. Om door het land te reizen en dan ook nog een halve marathon rennen zag ik toen niet zitten.
Almelo Allee
Tot mijn geluk (of was het schrik?) was er eind september de Almelo Allee. Een loopevenement in, voorspelbaar, Almelo. Mijn woonplaats! Lekker makkelijk dichtbij.
Wat me ook wel beviel was de mogelijk tot inschrijven op de dag zelf, en naast de halve marathon was er ook een 10.5km afstand. Op zich ben ik geen twijfelaar, in dit geval echter wel, en de opties gaven mij wat ruimte.
Maar het zaadje voor de eerste halve marathon was gezaaid. Tijd om echt te gaan trainen dus!
In augustus 2015 heb ik 2x een 16km en 1x een 10km gerend, naast de gebruikelijkere rondjes van 4 en 7km. In september nog een 13 en 10km en toen kwam de dag…
Besluiteloosheid
Ik weet het nog goed. De wil om de halve marathon te gaan rennen was er wel, maar zonder commitment. Eigenlijk slap.
Of het zenuwen waren of niet durf ik echt niet te zeggen. Maar de twee dagen voor de race voelde ik me niet helemaal jofel, en de twijfel bleef. Ga ik op de gok die halve rennen, of kies ik verstandig voor de 10.5km voor mijn allereerste wedstrijd.
De avond voor de Almelo Allee eerst maar eens alle spullen klaarleggen, nadat er een beste portie spaghetti gegeten was. Nog steeds geen keuze.
Zelfs op het moment van slapen gaan wist ik nog altijd niet of het de 10.5km of toch de halve marathon zou worden. Uitstelgedrag! Ik ging slapen met de gedachte: “Ik zie het morgen wel hoe ik me voel“.
Dappere (hardloop)schoenen aan
Voor de wekker wakker worden is een bijzonderheid. Deze ochtend gebeurde mij dat. En ik voelde mij fantastisch! Bruisend van energie wilde ik aan deze toch wel spannende dag beginnen. Meteen was de keuze gemaakt. Het wordt de halve marathon!
Want, zo ging mijn gedachte, in het ergste geval haak ik af, als het toch niet wil. Zo erg is dat toch niet? Vol van anticipatie om wat komen ging liep ik door het van tevoren bedachte ochtendritueel. Ontbijten, water drinken, flesje ranja klaarmaken, banaantje in de tas en dan nog een keer controleren of alles ingepakt is.
Zenuwen had ik eigenlijk niet, er was meer sprake van een gezonde spanning. Ik ga dit doen, die eenentwintig-en-een-beetje kilometer zijn voor mij!
De halve marathon van de Almelo Allee
Het was een gezellige drukte bij de start, met name omdat zowel de 10.5km als de HM tegelijkertijd starten. De route was ook hetzelfde, waarbij de HM het rondje 2x rent. Dat vond ik destijds een voordeel, want na de helft weet je wat er te wachten staat. Als controle fanaat vond ik dat wel fijn.
Van de eerste 10 kilometer kan ik me eerlijk gezegd niet zoveel meer herinneren. Ik ben rustig gestart om pas na 2 à 3 km in mijn ritme te komen. Runkeeper vertelde mij keurig hoe hard ik ging, waarbij ik er voor zorgde om niet te hard te gaan. Natuurlijk had ik als streber wel een doel: onder de 2 uur. Gezien de eerder gelopen tijden op de 16km was dat wel haalbaar. Dacht ik.
Veel steun had ik niet aan Runkeeper. Die is er na 8km mee gestopt. Ik had geen idee meer van snelheid. Dan maar op gevoel lopen, al viel dat niet mee.
Ergens bij kilometer 15 werd ik ingehaald door een jonge dame. Zij liep net een tikje harder dan ik waardoor ik ben gaan aanhaken. Heel egoïstisch koos ik hierbij voor mijzelf, in plaats van ‘gezellig’ samen rennen. Ik ging recht achter haar rennen, in de windschaduw.
Haar paardenstaart zwiepte ritmisch heen-en-weer en dat begon op mijn zenuwen te werken. Daarom de blik iets laten afzakken, om uiteindelijk ongeveer op haar knieholtes uit te komen. Zo kon ik een goede afstand tot haar bewaren, en dat ritme van die benen werkte betoverend. Ik kwam in een bubbel terecht en zag niets anders dan die benen.
Daardoor hoefde ik ook niet op de route te letten, of de snelheid, enkel vasthouden aan dat tempo van die jonge dame. Dit had een gigantische tunnelvisie tot gevolg, en ik kwam dan ook echt in de runnershigh terecht. Iets wat me eigenlijk nog niet in die hoedanigheid gebeurd was.
Ondertussen was zij wel wat harder gaan rennen… Als een hond met bot liep ik mee. Ik moest en zou het volhouden!
(Eenmaal voorbij de finish vertelde ze mij dat het feit dat ik achter haar liep, stevig/zwaar ademend, haar de inspiratie gaf om harder te gaan. Ze was blij met mij als opduwer!)
Moegestreden en voldaan knalde ik over de finishlijn heen. De klok stond nog onder de 2 uur. Tadaaa!
Verrassing
Omdat ik bij lange na nog niet zeker van mijzelf was of en hoe de halve marathon zou uitpakken, had ik niemand verteld dat ik de halve marathon zou gaan rennen bij de Almelo Allee.
Bij thuiskomst van mijn vrouw brandde het dan ook op mijn lippen om te vertellen dat ik ‘even’ een HM gelopen had, met een tempo dat ik nog nooit eerder op zo’n afstand had gedaan. Ja ik was (en ben) trots op mezelf.
En die dame voor me? Die is tweede geworden bij de dames. Stiekem denk ik daar een bijdrage aan geleverd te hebben.
Dat ik daarna 3 dagen hebben lopen opscheppen over mijn spierpijn, daar zullen we het maar even niet over hebben….
Hoe was jouw eerste Halve Marathon?