Leestijd: 7 minuten

Soms kan het raar lopen. De geplande ultramarathon trail van 20 februari, de Groote Heide trailrun, ging om verklaarbare reden niet door. Toch wilde ik dit jaar echt een ultramarathon rennen, sterker nog, het was doel nummer 2 voor dit jaar. Daarom was ik al aan het kijken naar de 50km in Winschoten, in september.

Ervaring opdoen

Om wat ervaring op te doen, of eigenlijk was het meer om kennis te vergaren, had ik contact gezocht met wat lokale ultrarunners. Zo was ik eerder al heerlijk 30km wezen rennen met Arenda. Zij is de Nederlands Kampioen 100km van 2015, en nog meer. Komende week komt ze uit voor Nederland tijdens de 6 uurs wedstrijd.

Arenda-komt-uit-voor-Team-Nederland

Arenda in het tenue van Team Nederland

Begin vorige week kreeg ik een berichtje van Shant. Of ik zin had om de zondag met hem mee te rennen. Hij is aan het trainen voor de Last Men Standing. Een evenement (virtueel) waarbij je ieder uur 6,7km gaat rennen. Kijken wie het het langst vol houdt…

Ultramarathon

Shant was van plan om iets van 4 of 6x de voor ons bekende Toeristenweg te gaan rennen. Die loopt tussen Nijverdal en Holten, dwars door de Sallandse Heuvelrug. Ook wel bekend van de Diepe Hel.

Even naar de weersvoorspelling gekeken, en dat zou wat buien en/of miezerregen zijn, met wat wind. Gelukkig stukken minder dan de wind en regen van de zaterdag er voor!

Mijn gebruikelijke vrijdagmiddag duurloop maar overgeslagen, want misschien zou ik die zondag wel wat verder lopen dan ik ooit gedaan had….  Qua voorbereiding ging ik voor de 50km, echter zonder commitment.

Als het lekker gaat, dan loop ik door. En anders stop ik.

Je zult begrijpen – het ging lekker!

50km-ultramarathon-badge-Garmin

Rustig beginnen

Zelf wil het me wel eens gebeuren dat ik wat enthousiast en flink doorren. Ook op langere afstanden. Inderdaad, dat is niet altijd even slim. Wanneer je dan –misschien- een 50km ultramarathon gaat rennen, dan is het slimmer om rustig te rennen. Je kan beter wat energie bewaren.

Gelukkig is Shant een echte lange, lange afstandsloper. Naast de Last Men Standing is hij zich aan het voorbereiden voor een 200km. Ook heeft hij al een doel klaar voor een later moment. 500 kilometer….   Wow!

Dankzij het rustige begin hebben we de eerste halve marathon comfortabel afgelegd. En die paar hellingen van de Diepe Hel, ach, niet zo spannend.

Shant-en-Han-bij-de-Holterberg-RunHanRun

Onderweg tijdens de ultramarathon

Geen moment verveling. De mooiste verhalen van Shant werden besproken, en komisch genoeg ging dat meestal over zijn belevingen per fiets. Van Almelo naar Irak. Of van de Sahara terug naar huis.

Toen wij begonnen aan de tweede keer van Nijverdal naar Holten lopen, we hadden er inmiddels een halve marathon op zitten, vroeg Shant wat we zouden gaan doen qua rennen. Anders gezegd, wat was ik van plan om met hem mee te blijven gaan?

Tijd om de ‘stoute schoenen’ aan te doen. Want, Shant wist dan wel dat ik met hem zou rennen, maar hoe lang en hoe ver, geen idee! Had ik het ook niet over gehad namelijk.

Omdat ik me, mede dankzij het rustige tempo van de eerste halve marathon, nog helemaal prima voelde, gaf ik aan dat ik eigenlijk wel voor de 50 kilometer wilde gaan. Mijn eerste ultramarathon!

Zonder blikken of blozen gaf Shant aan dat we dan deze leg van de route wat langer konden maken. Om vervolgens weer terug te rennen van Holten naar Nijverdal en dan 50km op de teller te hebben staan.

Want, als we hetzelfde zouden doen als de eerste leg van die dag, zouden we terug bij de auto zijn met een hele marathon op de klok. En om daarna nog ‘even’ 8km te doen is zwaarder, naar zijn zeggen, dan om maar meteen Holten wat verder te doorkruizen, bij 35km oid om te draaien voor de laatste 15 km terug.

Bovendien…. Als je dan aan de andere kant van Holten bent, dan moet je toch nog terug, en kan je niet meer om de 50km heen.

Goed plan dacht ik, maar…  als we bij Holten zijn kijk ik wel even hoe ik me dan voel en wat we gaan doen.

De laatste 15 kilometer van de ultramarathon

Wat klinkt dat eigenlijk raar! 15km is voor menig hardloper al een tering eind.

Hoe dan ook, voordat we Holten bereikten, had ik al aangegeven dat we het plan van Shant zouden volgen. Doorlopen, Holten door, met een tussenstopje zodat hij even een colaatje kon scoren, om dan bij 35km om te draaien en de laatste 15km te aanvaarden.

Hadden we op de eerste keer terug een extra lusje met beste helling genomen, die sloegen we nu toch even over. Immers, Shant gaat nog zeker 107km rennen op de 27e maart. Die was er voorstander van om de benen te sparen.

Eenmaal Holten weer door en op de Toeristenweg aangekomen, voelde ik me nog altijd top! Zelfs bij het volbrengen van de hele marathon (in 4 uur en 45 minuten – 2 minuten langzamer dan mijn allereerste marathon) had ik niet het gevoel er al 42km op te hebben zitten.Hele-marathon-tijd-tijdens-de-ultramarathon---RunHanRun

Dat kwam uiteraard door het verstandige tempo, en de goede voeding.

Eigenlijk wilde ik wel wat sneller

Omdat Shant had aangegeven rustig aan te doen vanwege zijn Last Men Standing spraken we af dat we nog een stukje samen zouden gaan, waarna ik de laatste 5km nog even wat gas zou geven. Gewoon omdat het kan.

Op de grens tussen Holten en Nijverdal, bij de witte steen, is het ook vrijwel exact 5km naar de parkeerplaats bij het Buitencentrum van Staatsbosbeheer, waar we geparkeerd hadden.

Daar waar een marathon pas begint bij de 32km, had ik nu het gevoel dat de ultramarathon pas begon.

Normaal wordt het dan zwaar, alleen zo voelde ik me helemaal niet! De endorfine gierde al door m’n lijf, het weer was fantastisch die zondagochtend, ook al kregen we drie keer een bui op ons donder. Die duurde nooit langer dan een minuut of 5 à 7. Zeg maar gerust dat ik stond te trappelen om nog even ‘los’ te gaan.

Zonder op het klokje te kijken begon ik te rennen, wetende dat ik nog 6km te gaan had. Huh? Las je net niet 5km vanaf de gemeentegrens? Ja, naar de parkeerplaats. Echter, we hadden een lusje minder gelopen, en de 50km was 1,2 kilometer verder dan de parkeerplaats.

Heerlijk op gevoel, en met toch wel een flink tempo (tussen de 4:40 en 5:10 – afhankelijk van de heuveltjes) beende ik mij een weg richting Nijverdal. De schoenen (Saucony Endorphin Speed) bewezen hier hun kwaliteit. De benen waren gewoon niet vermoeid. Pebax: I love it!

Bij de parkeerplaats een 180 graden draai en door, nog even 600 meter omhoog stukje heuvel op, om daarna datzelfde stuk weer helling af te rennen met 12 km/h. Om er zeker van te zijn dat de 50 op de klok zou staan had ik iets verder gelopen, en met 50,26 kilometer zette ik de Garmin Fenix 6x Pro stop. Whooow!

Eerste-ultramarathon-RunHanRun

The day after

Hoe valt dat te beschrijven? Allereerst was ik de hele middag na de run in een fenomenaal goede bui. Moe, ja dat zeker wel, maar de endorfine en mogelijk nog wat adrenaline hielden me gaande.

Zoals altijd werden mijn heupen/bekken stijf. Als ik een tijdje gezeten had waren er een paar minuten en aardig wat meters voor nodig voordat ik weer een beetje normaal liep, ipv als een oud opaatje die net een uurtje met de kleinkinderen heeft gevoetbald.

Maandagavond was de stijfheid eigenlijk al weg, en er is al weer zin om woensdagavond te gaan trainen!

Het eerste doel voor 2021 is hierbij gehaald. Gelukkig zijn er nog een paar over!
Wil je de cijfertjes zien van de run – dan kan dat hier.

Bedankt Arenda en Shant voor het delen van jullie kennis en ervaring – het heeft mij zeker geholpen om de eerste ultramarathon zonder brokken te volbrengen.

Ontdek meer van Run Han Run

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder