Leestijd: 11 minuten

Voor iedereen ouder dan 40 jaar zal deze quote wel bekend voorkomen:

“I love it when a plan comes together”

Hannibal van the A-Team gebruikte die uitspraak nadat alles weer was verlopen zoals ze wensten. Dat geldt ook voor de 50 kilometer ultra marathon die ik afgelopen zaterdag in Winschoten mocht rennen.

Twee weken geleden beschreef ik wat het plan was. Met een eindresultaat van 4 uren, 58 minuten en 11 seconden (netto tijd) is het doel om de 50 kilometer in minder dan 5 uur af te leggen behaald.

RunHanRun tijdens de RUNwinschoten - 50km - ultramarathon

Foto: Dineke Bos

Voor de start

Vrijdagmiddag relaxed naar het Noorden gereden, want ik heb het geluk familie in de buurt van Winschoten te hebben. Een mooie uitvalsbasis dus. Daarbij had ik ‘aangeboden’ om de vrijdagavond te gaan koken.

Daar zit wel een addertje…. omdat het volledig eigen belang was. Zo wist ik namelijk zeker dat ik de juiste voeding ter voorbereiding van de race zou hebben. Volkoren spaghetti met veel groenten. Gelukkig vond de familie het ook erg lekker. Nog een keer koken mocht wel.

Op tijd naar bed en goed rusten.
Ok, dat viel een beetje tegen. Niet echt briljant geslapen, zal wel door de wedstrijdspanning gekomen zijn.

Raceday

Alle spullen lagen klaar om goed voorbereid naar het centrum van Winschoten af te reizen. Mijn vrouw heeft me in de buurt van de start gedumpt, vanaf daar moest ik mezelf maar redden.

Eerst maar even de start van de 100 kilometer kijken, en hardloopmaatje Arenda aanmoedigen. Zij had grootste plannen.

Alles ging lekker gemoedelijk en mooi op tijd stond ik in het startvak klaar. Hier geen foto’s, want…. bij de RUN is muziek niet toegestaan (voor de lopers) en daar werd bij het ingaan van het startvak op gecontroleerd. Zelfs het bij je hebben van een telefoon werd niet geaccepteerd.

Gelukkig dan maar dat ik m’n telefoon vergeten was…  die lag nog aan de oplader.

Route-RunWinschoten 50km - RunHanRun

De eerste 10 kilometer

Ondanks de wedstrijddruk is het gelukt om rustig te starten. Links en rechts vloog er wel eens een loper voorbij, ook ik ging wel wat andere lopers voorbij, maar het tempo wist ik lekker laag te houden.

Want, wat kan afstand verraderlijk zijn. Dat lees je straks.

Oops – foutje!  Bij de start had ik -uiteraard- m’n horloge ingedrukt. Nu was het handiger geweest als ik die van te voren ook al had aangezet op de hardloopactiviteit. Kortom, ik had de tijd niet gestart, maar de activiteit geselecteerd.

Gelukkig kwam ik daar na 2 minuten achter, om hem alsnog te starten. Bij de 1e kilometer de rondeknop even ingedrukt, en alles was weer OK. Op de totale tijd na, daar moest dus 2 minuten bij op…  Ongeveer.

De route van de RUNwinschoten was perfect geregeld. Alles afgezet en vrij van alles. Bij oversteekplekken altijd vrijwilligers die er voor zorgden dat wij als lopers volledig ongestoord door konden rennen. Perfect!

Dit evenement schijnt in Winschoten geliefd te zijn, en menig inwoner of omwonende komt dan kijken. Zo ook twee ‘bekenden’. Vrienden van m’n schoonouders, en die hadden al laten weten dat ze mij dan ook wel even zouden aanmoedigen.

RunHanRun - RunWinschoten - ultramarathon - 50km

Foto: Dineke Bos

Ergens na de eerst 2 kilometer zag ik twee mensen die ook mij bekend voorkwamen. Ja hoor! Frans en Dineke stonden aan de kant, wat leuk!

De eerste ronde ging het qua lopen redelijk gelijk op met nog een paar lopers, dus een beetje lopen kletsen. Niet teveel ( ja, echt!), maar wel een goede afleiding.

Het tempo bleef goed, en de eerste ronde volbracht ik in 58:48. Inderdaad, de RUNwinschoten bestaat uit rondjes van 10 kilometer.

Doorkomst na 10km.

De tweede 10 kilometer

Eerlijk gezegd was dit een rondje zonder veel noemenswaardigheden. Gewoon gestaag doorlopen. Voetje voor voetje.

Belangrijkste taak was om niet harder te gaan. Want ondertussen voelde ik dat het lekker liep en het weer werkte ook goed mee. Droog, 17-19 graden en een klein briesje. Dat zijn uitstekende omstandigheden om ongemerkt toch te hard te gaan.

Ook deze ronde kwam ik Frans & Dineke weer tegen, die leuke foto’s hebben gemaakt!  Dankdank.

Tegen de verwachting in heb ik deze ronde veel ‘solo’ gelopen.  Uiteraard lopers voor en achter, maar niet echt samen opgetrokken met anderen. Iedereen liep z’n eigen racetempo. Soms ga je iemand voorbij, die jou dan wat later weer passeert (zoals Freek en Bennie).

Om eerlijk te zijn vond ik dat prima, want, ook ik deed gewoon mijn eigen ding, volgens plan. De gezelligheid rondom het parcours zorgde voor voldoende afleiding en sfeer.

Deze ronde legde ik af in 59:37 (er zat een plaspauze bij).

Doorkomst na 20km.

Het publiek

Laat ik hier even een klein uitstapje maken. De RUN loopt door Winschoten en Heiligerlee, zeg maar bewoond gebied. Daardoor waren er ‘normale’ straten afgezet voor ons, en veel bewoners zaten lekker in de tuin, of op de stoep, naar de renners te kijken.

Het is hartverwarmend om tijdens zo’n lange afstand dan aangemoedigd te worden door wildvreemden. Ze klappen, joelen en meer (zo weet ik dat een paar andere lopers ergens een stukje taart met koffie hebben genoten – gewoon op de stoep bij wildvreemden – geweldig!!).

Op meerdere locaties was er ook lekkere muziek. Soms uit een bluetooth speakerboxje, soms uit serieuze discosets met goed volume. Altijd vrolijk!

Dus, lieve aanwonenden van de route, en andere supporters: Bedankt dat jullie de RUNwinschoten zo bijzonder maken!

De derde ronde

Uit ervaring weet ik dat 30 à 32 kilometer prima wil, daarna kan het wel eens zwaarder worden.

Bij de 25 kilometer dacht ik nog dat alles helemaal honkidori ging. Het voelde zo goed, ik begon al te fantaseren over de laatste 10 kilometer, waar ik dan misschien wel een stukkie sneller kon gaan, om toch nog wat scherper onder de 5 uur te komen….

Ondertussen was ik al lang en breed op een ronde gezet door de nummer 1 van de 50km, en door een serie snelle lopers van de 100km (die 15 minuten eerder gestart waren). Tjonge wat zat daar een tempo in!

Vlak voor de 25km kwam er een groepje Italiaanse dames voorbij gezoefd. Zij liepen de 100km ter kwalificatie voor de wereldkampioenschappen 100 kilometer. Hinke en Lian, de Nederlandse Kampioen en nummer twee op de 100 km waren mij al eerder voorbijgegaan.

Daarom verwachtte ik dat Arenda ook wel eens langs zou kunnen komen… Op kilometer 28 hoorde ik in ene een bekende stem achter me. Arenda lag op de 3e plek van de Nederlandse dames! Dat zou overigens ook niet meer veranderen, knap werk Arenda! 3e op het NK 100 kilometer.

In 58:25 werd deze 3e ronde volbracht.

Doorkomst na 30km.

Van 30 naar 40 kilometer

Dit is waar ‘de race’ eigenlijk pas echt gaat beginnen.

Die begon goed, want vlak na de passage van start/finish hoorde ik weer een bekende stem en enthousiaste aanmoedigingen van Dineke & Frans. Erg leuk.

Waar ik bij 25 kilometer nog dacht om de laatste ronde wonderen te gaan verrichten, werd dat in deze 4e ronde grondig de kop in gedrukt. Het kan niet allemaal mee zitten….

Tussen de 32 en 35km begon ik duidelijk te merken dat de vermoeidheid parten begon te spelen. Niet dat ik langzamer ging lopen of zo, maar het was allemaal net ietsje zwaarder zeg maar.

Hier realiseerde ik me ook hoe blij ik was dat ik vanaf het begin aan goed om de voeding had gedacht. Als ik de eerste 20/30 km minder voeding genomen zou hebben, was me dat in dit rondje onbetwist opgebroken! Niets daarvan dus.

Na een kilometer of 35 begon de linkerknie toch wat op te spelen. Zo’n pijntje wat nog niet echt vervelend is, en al zeker geen reden of noodzaak tot stoppen, maar toch. Kennelijk is mijn loophouding daardoor wel iets veranderd, want wat later begon de linker heup ook iets te zeuren.

Duidelijk een teken dat ik even goed op de loophouding moest letten. Anders gezegd, iets meer pijn in de knie accepteren, om geen andere trammelant te krijgen.

De verrassing!

Hoorde ik aan het begin van dit rondje nog de stem van Dineke, nu hoorde ik een 150 meter voor de start/finish de stem van m’n vrouw! Direct gevolgd door dochter en zoon, gefluit van m’n schoonmoeder en zag ik m’n schoonpa met de videocamera voor de neus.

Stiekem had ik er al op gehoopt dat ze wat eerder zouden komen dan enkel bij de finish, maar ik snap heel goed dat het voor hen niet leuk is om 5 uur lang langs een parcours te staan om daar renners voorbij te zien komen, terwijl je zelf niet zo veel (of helemaal niets) met hardlopen hebt.

Dit was natuurlijk hèt moment voor een echte ‘power up‘. Een kus van m’n geliefde. Ja, dat gaf echt wel energie!

Al zwevende vloog ik daarna over de start/finish voor de laatste ronde.  Nou ja, niet helemaal, maar toch. Rondetijd: 57:47

Doorkomst na 40km.

De laatste ronde

Hoofdrekenen lukt niet meer. Toch wilde ik eigenlijk wel weten hoeveel ‘reserve’ er qua tijd was, om onder de 5 uur te finishen. Geen idee. Iets tussen de 4 en 6 minuten?

Eén ding wist ik wel. Na het volbrengen van de hele marathon zou ik toch echt heel even gaan wandelen. Een klein stukje lopen, even de knie wat masseren en de benen een momentje rust geven.

Overigens, een dikke kilometer na start/finish kwam ik de familie alweer tegen! Die hadden zich even snel verplaatst, een binnendoortje, om nog een keertje te kunnen joelen. Helemaal geweldig – Han liep weer met een big smile op het gezicht.

Na de 42,2km even rustig stappen, en de knie een beetje liefde gegeven. Dat scheelde wel, maar niet lang.

Alleen, hoeveel reservetijd had ik nou? Geen idee. Sterker nog, ik kwam zelfs niet op het idee om het scherm op m’n horloge even te wisselen, zodat ik de totale tijd kon zien. Oh ja, dat ging natuurlijk niet helemaal op, omdat ik het horloge te laat heb gestart. Sukkel.

En zo blijf je piekeren.

De oplossing was simpel. Doorbijten, doorlopen en gewoon niet langzamer dan 6:10 per km gaan lopen!

Op momenten dat het weer wat zwaarder werd, met name door de pijn in de knie, zag ik dat m’n tempo eigenlijk prima was. Het voelde langzamer, bleek echter niet het geval te zijn. Dat gaf weer wat extra moed!

Bij een waterpost weer een klein stukje wandelen, knie masseren, plasje plegen, en door! Ondertussen waren er minder lopers voor en achter mij, het veld was wat verder verspreid geraakt.

Natuurlijk kwam er af en toe een snellere loper voorbij, meestal een estafette loper (10×10 kon daar ook) en her en der een 100km bikkel. Dan is het fijn als er toeschouwers zijn die je nog even aansporen. Die heb ik dan zeker ook bedankt daarvoor, want dit was de laatste passage.

2,5 kilometer voor de finish hoorde ik de bekende stemmen weer – familie!
Dit kwam erg goed uit, want ondertussen was m’n racevest lichtjes gaan schuren op de rug, zodanig dat het afleidde. Gebeurt wel vaker op langere afstanden, ondanks anti-chafing crême.

(Inmiddels de oorzaak ontdekt – dat gaan we fiksen!)

Al rennende het racevest afgedaan, zodat Alinda tijdig wist dat ik die aan haar zou afgeven. Snel een kus en verder!

Dat ging maar net goed. Want, door die stop-‘n-go maakte ik een andere beweging met de benen en voelde ik bijna de kramp in m’n linker kuit schieten. Phew, gelukkig.

Zwaar of niet, ik weigerde om nog een stop te maken, of even te wandelen. Knie en heup lieten aardig van zich horen – maar mentaal was ik (dit keer) sterker. Die 5 uur zou mij niet meer ontgaan!

De finish

De uitslag weet je al – dus dat is niet spannend meer.

Eindtijd RUNwinschoten - 50km - RunHanRun

Natuurlijk stond de familie vlak voor de eindstreep mij nog aan te sporen.

 

Victor wilde graag dat ik een eindsprint ten tonele zou brengen. Ha! dat zat er met geen mogelijkheid meer in. Zelfs een versnelling niet.

Dat was ook niet nodig, wat op de klok zag ik dat ik m’n doel zeker zou behalen. Ja, dat voelde wel heel goed hoor.

Rondetijd: 1:03:44

 

Net na de streep werd ik keurig ontvangen door de organisatie, doek om me heen en de oprechte vraag of ik OK was. ja hoor, alles prima!. De medaille zelf pakken, want die mocht niet omgehangen worden.

De familie stond al uitgebreid te gebaren en te roepen waar ze waren. Ze zouden mij eens kwijt raken….

Dit was een prima race, alles verliep volgens plan!
Uiteindelijk de 34e plek (van de 129 volgens de speaker) overall, en tiende in de leeftijdscategorie M50.

Moe en voldaan - RUNwinschoten - 50km - RunHanRun

Wat wordt het vervolg?

Dit doel is behaald, alleen zijn er meer!

De komende maanden is het de bedoeling dat de wekelijkse en maandelijkse afstanden vergroot gaan worden. Langzaam… want waar 30km nu mijn ‘basis’ afstand is, wil ik die naar de 42km brengen. Dat heeft even tijd nodig, zodat het lijf niet gaat tegensputteren. Omdat dat tijdens dit event wel het geval was, weet ik dat het lijf er nog niet klaar voor is.

Kwestie van tijd, denk ik dan….

Mocht je de aankomende berichten ook willen lezen, meld je dan even aan.

Wij beschermen je privacy en delen je persoonsgegevens niet. Enkel de gebruikte plugin maakt gebruik van je informatie voor een goede verzending.

Ontdek meer van Run Han Run

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder